2010.

Aan het einde van het jaar is het een traditie om terug te kijken naar het afgelopen jaar. Nu ben ik normaal niet zo van de tradities, maar voor dit jaar maak ik een uitzondering.
Dit jaar is mijn moeder, na een coma van 12 jaar, overleden. Vooral dit voorval heeft bij mij een dubbel gevoel gegeven. Enerzijds bedroefd omdat ze overleed, anderzijds blij omdat ze uit de gevangenschap van haar lichaam is bevrijd. Mijn grootste angst is nog steeds dat ze midden in de nacht bij bewustzijn geweest kan zijn, en wij er niet bij waren.
In dezelfde periode kwam ik in contact met een aantal Afrikaners, blanke inwoners van Zuid-Afrika. Tot dan toe had ik de indruk, zoals zovelen, dat het een land in vrede was. Niets blijkt minder waar, zelfs Colombia is veiliger, en ik zou niet weten hoe je het tij daar zou moeten keren. Naast de, in Afrika gebruikelijke, stammenstrijd, zijn de blanken dubbel de dupe. De communistische regering, onder leiding van het ANC heeft direct na haar aantreden de BEE ingesteld, een wet die bedrijven verplicht om zwarte Afrikanen in dienst te nemen. Nu moet je weten dat de meeste Afrikanen pas naar Zuid-Afrika gekomen zijn nadat de blanken zich vestigden. Kortom, de apartheid is weer volop aanwezig. Misschien dat er wederom een anti-apartheidsbeweging word opgericht.
Door dit gebeuren heb ik een groot aantal extra vrienden op Facebook erbij en een spoedcursus Afrikaans gekregen.
Dit jaar ontfermde een collega op het trammuseum zich over een jongedame, die een stageplek zocht. Deze dame maakt op dit moment een hele snelle ontwikkeling door. Van een stil meisje, is zij een, misschien iets te, spontane vrouw geworden. Het belangrijkste is dat zij zelf de wil heeft getoond om te veranderen. De mensen die zich zorgen maken om mij, er is niets om je zorgen over te maken. Dit geeft mij een hoop voldoening.
2011 wordt voor mij het jaar van een nieuwe start. Voor ons bedrijf hebben we een andere ruimte gevonden, waardoor we nu midden in een verhuizing zitten.
In elk geval heb ik vandaag eens lekker lui gedaan. De enige activiteiten vandaag zijn het schrijven van dit bericht en het afvoeren van een baal papier en karton geweest.
Morgen ben ik weer wat actiever, en ga ik een ritje op de museumtramlijn doen, waarbij de indeler al waarschuwde voor sneeuwduinen.
Prettige Kerst!

Even de telefoon aansluiten?

Woensdag was het eindelijk zover, op de nieuwe locatie van ons bedrijf werd de telefoon aangesloten. Op zich niet bijzonder, ware het niet dat er maar liefst negen monteurs aan de slag zijn geweest, en het gebeuren behoorlijk lang duurde.
De geschiedenis. Ik bestelde de aansluiting voor 1 december. Tijdens de aanvraag merkte de medewerkster van KPN dat het nieuwe pand geen telefoonaansluiting had. Of het mogelijk was om de volgende week langs te komen om de leiding te leggen, het zou namelijk kunnen vriezen in december. Na contact opgenomen te hebben met de nieuwe huisbaas, kon de afspraak gemaakt worden.
Op de afgesproken ochtend verscheen een busje, onder luide klanken van Latijns-Amerikaanse muziek. De monteur was net zo vrolijk als zijn muziek, en had binnen de kortste keren de straat open liggen, even zo snel werd de kabel erin gelegd en ging de straat weer dicht.
Op 29 november zou de aansluiting geactiveerd worden. De monteur kwam op het afgesproken tijdstip." Ik kom nummer 14 aansluiten." Nummer 14? Hij komt bij nummer 15 binnen lopen, ik ben op nummer 15 en de telefoon staat daar ook. De monteur blijkt niet alleen. Hij belt zijn collega, die blijkbaar in de centrale staat, om te melden dat de opdracht fout is, en deze verhuizing niet moet doorgaan. De monteur adviseerde mij contact op te nemen met KPN en ging maar weer. En aldus ging ik de klantenservice van KPN bellen weer bellen. Na een kwartiertje in de wacht, deed ik mijn relaas." Is de monteur daar nog?", vroeg de telefonist." Dan kan hij u alsnog aansluiten." Natuurlijk was die monteur in geen velden of wegen meer te bekennen. Aan het einde van het gesprek vroeg de telefonist of ik aan het klanttevredenheidsonderzoek wilde meedoen. Dit leek mij op dat moment niet echt verstandig.
Een week later komt de derde monteur in een poging ons aan te sluiten. Hij kreeg het signaal er niet op. Er zou een draad missen in het verdeelkastje in de straat.
De volgende dag kwam inderdaad een monteur. Het draadje zat erin, maar nog steeds, geen signaal.
Dus ook hij ging, maar adviseerde ons de storingsdienst te bellen.
Die storingsdienst kwam een paar dagen later." Heb je het weer gezien? Ik ga niet graven!", waren zijn eerste woorden bij binnenkomst. En inderdaad, na een paar uur verdween ook deze man, zonder een vervolgafspraak, dus hing ik weer aan de lijn." Is er een monteur bij u langs geweest? Er is ons geen storing bekend!", was het antwoord." Ik stuur morgen een monteur."
Dus op vrijdag belde de monteur. Hij had autopech gekregen en hij zou 's avonds langs komen om naar onze aansluiting te kijken, en zaterdag bellen. Die zaterdag werd ik gebeld." Waar bent u?", klonk het aan de andere kant van de lijn." Op de van Meetelenstraat", zei ik." O, moest ik dan niet op de Fokkerweg zijn?" Mijn antwoord mag duidelijk zijn. De man, nummer 6 inmiddels, kwam, en zag dat hier grondwerk aan te pas moest komen, en verzocht mij wederom contact op te nemen met de storingsdienst. Omdat het zaterdag was, kon hij niet controleren of zijn verzoek om grondwerk was over gekomen.
Dus hing ik maandagochtend gelijk weer aan de lijn. Inderdaad bleek het verzoek niet doorgekomen, en zou er op dinsdag een grondploeg komen. De dame van de storingsdienst beloofde het proces verder te gaan volgen.
En, ja hoor, dinsdag stonden nummer 7 en 8 voor de deur. Onze balie lag bezaaid met bouwtekeningen van het telefoonnet van Uithoorn. Na 8 uur zoeken gaf men het op, en besloten de heren om de volgende dag een nieuwe lijn te gaan trekken. Kort daarop belde, inderdaad, de dame van KPN, om te vragen naar de stand van zaken.
Woensdag stond monteur 8 met nummer 9 voor de deur. Nadat het gat was gespit, kwam de waarheid letterlijk aan het licht, onze lijn was op een verkeerde kabel gelast. Na wat verder graafwerk hadden we dan op woensdagmiddag eindelijk telefoon.
Het meest frappante was nog dat het eerste binnenkomende gesprek van KPN zakelijk was. Of wij een ander abonnement wilden. Ik was allang blij dat we eindelijk telefoon hadden.
Daarna belde de dame van de storingsdienst. Ik kon eindelijk melden dat alles in orde was.
Vervolgens kon ik de overgebleven lijnen op de Fokkerweg gaan opzeggen, en kon ik internet gaan aanvragen. Over twee weken zou ook dat in orde moeten zijn.......

Een vrolijke buschauffeur.

Afgelopen vrijdag had een dag kunnen zijn om met de fiets naar het werk te gaan. 's Morgens liep ik naar mijn box om het ding te pakken toen ik besefte dat het ding nog op het werk stond, dus ging ik met de bus, lijn 170 naar Uithoorn en daarna een paar haltes met lijn 130. De bus was een paar minuutjes te laat, en kon daardoor lekker doorrijden. Op Uithoorn Busstation aangekomen snelde ik mij, met een aantal anderen, naar de halte van de aansluitende bus. " Haast je niet", riep de chauffeur ons toe," ik heb speciaal op jullie gewacht!" En zo vertrok de bus, die doorgaans vrijwel leeg tussen Breukelen en Uithoorn pendelt, met wat passagiers aan boord.
Bij de halte aangekomen, stapte ik uit." Ga je nu al weg?", riep de chauffeur. Na elkaar een prettig weekeinde te hebben toegewenst, en elkaar groetend afscheid te hebben genomen, vertrok de bus weer.
Dit was een vrolijk begin van de dag.
Ik blijf mij trouwens afvragen waarom die pendelbus nog steeds niet naar Utrecht rijdt. Lijn 140, die ooit op dat traject reed, was altijd afgeladen druk. Tegenwoordig gaan veel mensen met de auto naar Utrecht.........

Blauwe zone.

In de jaren 90 van de vorige eeuw, had een stel ondernemers een overleg met een stadsdeelraad. De winkelstraten verloederde sinds de invoering van betaald parkeren, een normaal effect overigens. Het stadsdeel had tweehonderdvijftigduizend gulden, waar blijft de tijd, uitgetrokken, en was benieuwd naar onze voorstellen. Nu worden de beste voorstellen "op de gang" gedaan, dus wachtte ik mijn moment af. "Hoeveel geld haal jij uit die parkeermeters?", vroeg ik. "Hondervijfenzeventigduizend", was het antwoord. " Als je nu eens dat ontwikkelingsgeld in jouw parkeerfonds stort, die parkeermeters weghaalt, en een blauwe zone invoert?" "Geen denken aan", was het antwoord, en daarmee dacht ik dat mijn werk voor niets was.
Stomverbaasd was ik toen datzelfde raadslid een paar weken later een voorstel deed tijdens een raadsvergadering. Hij vond dat de parkeermeters in de winkelstraten moesten verdwijnen en daar een blauwe zone voor in de plaats moest komen.
Het werd een succes, en zelfs zo dat de naburige winkelstraten in de andere stadsdelen ook een blauwe zone wilden. Dit ging goed totdat de centrale stad zich ermee ging bemoeien. De blauwe zone is namelijk opgenomen in de wegenverkeerswet. Een overtreding is daarmee een verkeersovertreding, waardoor de boete in de justitiekas verdwijn en niet in de gemeentekas. Daarmee kwam een einde aan de blauwe zone in Amsterdam.

Sneeuw en ijzel.

Toen ik maandagochtend wakker werd, hoorde is, met korte tussenpozen, het geluid van vallend metaal, net of een vrachtwagen steigermateriaal een het lossen was. Toen ik mijn gordijnen open deed, bleek de waarheid minder rooskleurig. Het waren fietsers die, van een gestrooide van der Hooplaan, de spiegelgladde Lindenlaan op reden. Vanwege het weer had ik mijn eigen wagen langs de weg geparkeerd in plaats van op het parkeerterrein. Een slimme keuze bleek, mijn buurman had problemen om van het terrein af te komen. Ik hoefde alleen de ramen te krabben, en kon wegrijden. Hoewel wegrijden. Wegglijden was een betere omschrijving. Ik moest mij een weg banen over een ijsbaan, wat voorheen de weg was, tussen allerlei jonglerende medeweggebruikers. Gelukkig ontwaarde ik mijn vader, die met mijn carpoolt, en prikte ik de auto in een parkeergaatje. Nadat hij was ingestapt gleden we samen naar het werk.

Telefoon deel zoveel.

Vandaag kwam de volgende monteur langs om te proberen ons aan telefoon te helpen.
Met deze cryptische omschrijving begon de dag. Naar nu blijkt is er ook nog een fout in de grondkabel. Morgen komt dus het zoveelste vervolg in de telefoonsoap.
Voor alle zekerheid belde ik de internetprovider. Normaal gesproken geeft KPN de verhuizing door aan, in dit geval XS4ALL. De klantenservice van XS4ALL heeft dit gecontroleerd, en men bleek de verhuizing niet te hebben doorgegeven. Men kon wel zien dat er, op onverklaarbare wijze, wel internetsignaal op de nieuwe aansluiting komt te staan.
Kort gezegd zou het kunnen zijn dat we morgen ineens telefoon en internet op de zaak kunnen hebben. Kunnen ja. Ik wil het nu eerst zien, en dan geloof ik het pas. Feit is wel dat ik morgen vanaf acht uur aanwezig moet zijn, dus wie weet......

Te vroeg blij.

Vandaag kwam een monteur van KPN een poging wagen om ons aan te sluiten. Inderdaad, poging. De beste man heeft de aansluiting omgezet naar het nieuwe pand maar kwam er achter dat er nog een aansluiting in de straat miste. Op zich geen probleem, deze aansluiting zit in het kastje op straat, alleen was deze monteur niet gecertificeerd om in dat kastje te werken.
Kortom, wordt vervolgd.

De week voorbij.

Hoe heb jij de afgelopen winterprik beleefd? Heb je er veel last van gehad, of viel het wel mee? Ik heb weer een beetje moeten wennen aan de ongemakken die dit weer met zich meebrengt. Zo "mocht" ik zaterdagavond mijn auto uitgraven. Nadat ik mijn auto had geparkeerd, bleek de plek zo glad, dat wegrijden niet zonder problemen zou gaan. Het resultaat was een schone parkeerplaats, na enig schepwerk.
Slechter ging het de mensen af die met het, winterbestendige, spoorwegbedrijf NS op pad gingen en er achter kwamen dat hun trein niet ging. Waarvoor was dan die wintertest geweest? Gelukkig bleven de bussen, zij het met vertraging, wel doorrijden.
En over het zout hoeven we ons ook geen zorgen te maken, na het debâcle van het vorig strooiseizoen, is er dit jaar meer strooizout ingekocht.
Laten we hopen op een rustige winter....

Eventjes op adem komen.

De dooi zet even lekker door. Sneeuw is natuurlijk een mooi gezicht, maar blijft verraderlijk, zoals een bestuurster in een 4x4 met winterbanden merkte, toen zij met haar auto het water in verdween.
Gisteren werd ik ook getrakteerd op een schitterende sneeuwbui. Voordeel is wel dat je ramen niet zo snel smerig worden van het strooizout, nadeel is dat er mensen zijn die niet meer durven te rijden. Sowieso moet je op een snelweg nooit op je remmen vertrouwen, sterker nog, eigenlijk moet je eens goed gaan nadenken als je daar de remmen gebruikt. Natuurlijk is het leuk om keihard op een bocht af te komen, en vol in de remmen te gaan, om daarmee je medeweggebruikers de stuipen op het lijf te jagen.
Desondanks heb ik gisteren slechts tien minuten langer over het stuk Oss naar Uithoorn gedaan, mede dankzij mijn navigator die mij feilloos langs de files heeft geleid.
Belangrijke dingen met gladheid zijn, hou afstand, pas je snelheid aan en kijk vooral vooruit. Vaak kun je meerdere honderden meters vooruit kijken en kan een manoeuvre daar binnen een paar seconden leiden tot een reactie van jouw voorganger. Probeer daarom ook te zorgen dat je een uitweg hebt.