Als je blogs schrijft, moet je opletten dat je geen onzin gaat opschrijven, zeker niet als deze over personen gaat. Dit overkwam een Amsterdamse krant, waar een “zeurende buurvrouw” op de hele omgeving zit af te geven. Een journaliste vond dat leuk, en ging er een dagelijks artikel van maken. Het duurde dan ook niet lang totdat de een buurman een van de artikelen onder ogen kreeg. De beste man verklaarde in een open brief dat hij zijn buurvrouw al negeerde vanwege haar gedrag, maar dat het zwartmaken toch iets te ver gaat. Hij krijgt inmiddels bijval van andere buren.
Het is natuurlijk leuk om over jouw omgeving te schrijven, en daarbij kunnen “slachtoffers” vallen, maar je moet er dan wel voor zorgen dat de feiten niet weerlegbaar zijn. Het zou anders nog wel eens kunnen dat het verhaal een vervelend staartje kan krijgen.
Een ander voorbeeld is een bericht onder embargo. Het is natuurlijk leuk om het bericht alvast in elkaar te zetten, maar dan moet je er wel voor zorgen dat het bericht niet voortijdig online komt. In de tijd dat er nog geen internet was, had ik een keer een artikel geschreven voor een buurtkrant, die via diverse edities over heel Amsterdam werd verspreid. Dit artikel ging over de problemen tijdens de bouw van de tramlijn naar Amstelveen. Omdat een en ander nog niet bevestigd was, had ik het artikel wel bij de redacteur ingeleverd, maar wel met de restrictie om even te wachten met publiceren. Tot mijn stomme verbazing lag er een paar dagen later een boze brief van de desbetreffende aannemer bij de redactie op de deurmat viel. Hoe ik aan de gegevens kwam. De redacteur bleek mijn verhaal nagetrokken te hebben, en mijn verzoek, om het niet te publiceren, genegeerd. Dit was overigens de laatste keer dat ik voor dat blad geschreven had. Hoewel mijn naam was verwijderd en de redacteur zijn eigen naam eronder had gezet, wisten de vaste lezers direct dat het stuk van mij afkomstig moest zijn.
