Moi.

Normaal is dit het vermelden niet waard, ik krijg wel vaker telefoon vanuit Groningen, maar dit was een oude bekende." Wij gaan een kleurboek uitbrengen voor gehandicapte kinderen." Alle alarmbellen gingen rinkelen, vooral toen er ook nog een naam werd gebruikt van een van de stichtingen die daadwerkelijk geld ophaalt voor dit doel. De man klonk geschrokken:" kent u ons?" Nou, als jouw bedrijfstak uitgebreid op televisie komt met de bijbehorende verkooptactiek, en jij belt als vertegenwoordiger van zo'n bedrijf mij op en je maakt gebruik van die verkooptechniek, dan is het snel afgelopen.

Moi!Normaal is dit het vermelden niet waard, ik krijg wel vaker telefoon
vanuit Groningen, maar dit was een oude bekende." Wij gaan een kleurboek
uitbrengen voor gehandicapte kinderen." Alle alarmbellen gingen rinkelen,
vooral toen er ook nog een naam werd gebruikt van een van de stichtingen
die daadwerkelijk geld ophaalt voor dit doel. De man klonk geschrokken:"
kent u ons?" Nou, als jouw bedrijfstak uitgebreid op televisie komt met de
bijbehorende verkooptactiek, en jij belt als vertegenwoordiger van zo'n
bedrijf mij op en je maakt gebruik van die verkooptechniek, dan is het
snel afgelopen.

Moi!

Voetbal?

Ben jij ook zo laat opgebleven om de kwart-finale van het WK te gaan kijken. Nou, deze jongen niet. Allereerst moest ik zondagochtend weer vroeg opstaan, ten tweede had Costa Rica zowat een muur voor het doel opgemetseld, zodat het een saaie wedstrijd werd, die, uiteindelijk met strafschoppen, beslist werd.
Helemaal gemist heb ik het natuurlijk niet, toen ik in mijn bed lag, kreeg ik, op een hele ouderwetse manier, de laatste stand van zaken. Voor mijn deur zit een, meermalen genoemde, kroeg. Door middel van de "oe's" en "aa's" had ik een redelijke indruk dat het een zware wedstrijd was. Pas tegen één uur 's nachts brak dan het gejuich uit, gepaard met het, tegenwoordig onvermijdelijke, vuurwerk. En zelfs tijdens dat geknal ben ik weer in slaap gevallen. Ik had dan wel de kennis dat Nederland door was, maar hoe, dat was voor mij nog een raadsel.
Zondagochtend werd ik dan wakker, en ging mij gereed maken voor mijn zondagse tramdienst. Pas onderweg naar de remise besefte ik dat ik nog helemaal niets over de wedstrijd gehoord of gezien had. Het was inmiddels bijna negen uur, tijd voor het radionieuws.

Daar ben ik weer.

Ik heb afgelopen week mijn steentje bijgedragen aan de Nederlandse cultuurwereld. Zoals de laatste negen jaar bijna gebruikelijk is, kwam de theatergroep Troost langs om haar seizoen af te sluiten middels een voorstelling in de open lucht op het remiseterrein van de Museumtramlijn in Amsterdam. Mijn taak in deze is het verzorgen van de trams en personeel voor de voorstelling, immers, als er een voorstelling op het terrein van de museumtram gebeurt, vind men het ook leuk om die trams te zien rijden. En dit betekent dat ik, vanuit het werk, direct naar het trammuseum doorreed, om vervolgens rechtstreeks naar bed te gaan. En dan ga ik natuurlijk niet zitten bloggen, immers, op het werk blog ik niet, hoewel ik een stukje van deze tekst tijdens mijn theepauze aan het tikken ben, en tijdens het theatergebeuren heb ik mijn ogen en oren hard nodig om de veiligheid in de gaten te houden.
Maar afgelopen week was het de week van de auto. Ik hoorde ineens een van mijn achterwielen aanlopen. Omdat een achterwiel alleen maar bestaat uit wat remwerk en een lager, besloot ik om deze reparatie eens zelf uit te voeren. En zo lagen het achterwiel en de remtrommel gebroederlijk naast elkaar te wachten wat er zou komen. Na wat schoonmaken en smeren, bleek het wiel weer geruisloos te functioneren.
Een paar dagen later arriveerde een setje om zelf steenslag in het voorraam te herstellen. En zo was ik ineens bezig het voorraam te repareren.
En, om het helemaal compleet te maken, heb ik gisteren ook nog een autoband geplakt, of beter, geplugd, want het plakken van een autoband is niet meer dan een stop in het gat vast te lijmen. En deze actie was weer nodig omdat een spijker het zo nodig vond om de autoband op te gaan zoeken, en omdat ik mijn autoband zou moeten inleveren bij de lokale bandenboer, nadat ik het wiel er eerst af moet halen, het reservewiel tevoorschijn moet halen, wisselen, terugwisselen etc. Nu was ik in een half uurtje klaar, en kon de auto weer spijkerloos de weg op.
Moet ik het nog hebben over de oranjegekte of wordt daar al genoeg over geschreven? Het enige wat ik hierover kan melden is dat het zaterdagochtend op straat wel heel rustig is. Zou men uit gaan slapen om de wedstrijd vanavond te gaan kijken? Ach, ik ga vandaag weer lekker werken morgen gevolgd door een dienst bij de museumtram.
En je zou haast vergeten dat vandaag de Tour de France begint.......