Trauma

Een paar weken geleden wilde een meisje niet in de museumtram stappen. Huilend stond ze voor de wagen en wilde absoluut niet instappen. Haar ouders probeerden haar over te halen om toch in te stappen. Ze bleek bang voor afgesloten deuren te zijn. Toen ik haar liet zien dat ik de deuren op ieder moment zou kunnen openen, was het goed, en stapte ze in. Terwijl haar ouders in de tram zaten, haalde ik haar naar het achterbalkon, en liet haar, zogenaamd, het afrijsignaal geven. En zo vertrok de tram, nadat ik het echte signaal had gegeven, en raakte ik aan de praat met haar. Uiteindelijk bleek het meisje als klein kind, ze is inmiddels al bijna 8 jaar, in een auto achtergelaten te zijn geweest. Dit bleek de basis te zijn van dit gedrag. Toen ik haar vroeg of ik met haar ouders moest gaan praten. Haar oogjes twinkelden, en stemde toe, en zo kwam ik in gesprek met haar ouders. Tja, wat ben ik aan begonnen? Ik heb het beloofd, dus ik moest het gesprek aangaan. Dus ik naar de ouders, en het gesprek voorzichtig verteld waar het trauma door kwam. Met schaamrood moest men bekennen dat dit inderdaad was gebeurd, en ze bedankten mij hartelijk dat ik het had verteld.
Een uurtje later kwam ik het gezin weer tegen, en alle drie de leden zwaaiden in volle overtuiging naar mij.
Zou ik dan toch iets goeds gedaan hebben?

Vuurwerk?

Dit verhaal speelt in 2005, toen ik regelmatig ritje naar België had. Het was een mooie decemberdag, en ik had een ritje richting het prachtige Vlaamse land. Het was een dag die lekker voorspoedig verliep, en ik kom mijn goederen snel afleveren. Zo rond een uur of vijf in de middag was ik bij mijn een-na-laatste klant, tilde zijn toestellen uit de auto. Echter deze man had nog een retourvrachtje, een paar toestellen die gerepareerd moesten worden. Geen probleem, er was inmiddels ruimte zat, en ging ik naar mijn laatste klant, ook om wat reparaties op te halen. En zo ging ik richting ons kikkerlandje, en was blij de windmolens langs de A16 te zien. Het viel mij al op dat ik vanaf de laatste parkeerplaats werd gevolgd door een motor van de Marechaussee. Eenmaal over de grens werd ik naar de parkeerplaats van Hazeldonk gedirigeerd." Heeft u vuurwerk bij U?" Vuurwerk? Ik was de hele dag aan het werk geweest, en vuurwerk is het laatste waar ik aan dacht, en zo werd mijn auto doorzocht. Het was mij een raadsel waarom mijn wagen werd uitgepikt.
Duidelijker werd het toen ik een telefoontje uit België kreeg. Of ik een bepaald persoon kende. Dat moest ik bekennen, immers, ik had daar reparaties opgehaald. Diegene ging verder:" hij is opgepakt wegens illegale vuurwerkhandel." Aha, nu snap ik waarom ik in de kant werd gehaald.....

Zondagsrijders

Zondag weer eens meegemaakt, een stel zondagsrijders. En als het er nu eentje was, nee, het leek wel alsof de hele vereniging op de weg zat. Een paar kleine voorbeelden, op de A9 voegt een auto in, gaat helemaal naar links om daar vervolgens zo rond de 80 kilometer per uur te gaan rijden, en rechts ingehaald te worden door vrachtwagens. Tweede, wat bekender, op de A2 gaat een auto rechts richting A10-zuid, om vervolgens, tussen de wegmarkeringen door, richting s110 te rijden. Maar de meest frappante was op de Torontobrug, waar ik linksaf richting Amsteldijk wilde, werd ingehaald door een Audi die achter mij reed, die voor mij vol in de remmen ging, naar rechts ging, want zij moest rechtdoor, om vervolgens bijna op de rij te botsen die voor het verkeerslicht netjes de beurt stond af te wachten.....
Gelukkig is het morgen weer maandag.

15 december, dag lijn 25.

Als er in een sector van ons land beloftes worden gebroken, is het wel in die van het openbaar vervoer. Vandaag is het de tweede keer dat ik meemaak dat een lijn wordt opgeheven door externe factoren, waarbij beloofd werd dat de lijn zou blijven rijden.
In 2000 werd duidelijk dat lijn 25 in Amsterdam een paar jaar zou moeten omrijden vanwege de bouw van een metrostation in de Ferdinand Bolstraat. Deze actie zou drie jaar duren en, al zouden de werkzaamheden uitlopen, de lijn zou blijven rijden. U raadt het al, die werkzaamheden lopen nog altijd uit, de lijn heeft, door haar omleiding, veel reizigers verloren, en is dus, tegen alle afspraken in, opgeheven.
In 2008 is op deze wijze lijn 125, de sneldienst tussen Amstelveen en Utrecht tot haar einde gekomen. Door het dichtslibben van de A2 verloor deze lijn haar passagiers. Ook deze lijn zou in ieder geval blijven rijden tot de werkzaamheden aan die snelweg klaar zouden zijn. U raadt het al, die A2 is nu verbreedt, waardoor je met de auto in mum van tijd in Utrecht staat, en de busverbindingen, want ook lijn 140 uit Uithoorn is opgeheven, zo traag zijn dat je het openbaar vervoer niet eens meer overweegt. Voor die laatste lijn is dan wel een pendellijn ingelegd naar Breukelen, alwaar je op de bussen richting Utrecht kunt overstappen, maar snel is het niet meer.

Jammer, gemiste kans, en zo brokkelt het openbaar vervoer steeds verder af.

December.

Zo, de laatste maand is begonnen, tijd om eens terug te kijken op 2013.
Op de valreep is ons land haar AAA-status kwijt bij S&P. Of dit een groot probleem is zal later moeten blijken. Oorzaak is natuurlijk onze kwakkelende economie die, heel misschien, volgend jaar eindelijk eens gaat aantrekken. En de schuldigen van deze crisis zijn we alweer bijna vergeten, de huizenkopers uit de VS, of niet? En zo zie je maar weer dat hebzucht een hoop ellende kan veroorzaken. Zelf ben ik nog opgevoed met het besef dat je niet moet kopen als je het niet kunt betalen.
Voor mij kan het jaar nu al niet meer stuk. Het bedrijf is nog steeds in een opgaande lijn, mijn vriendin houdt het alweer 15 jaar bij mij uit en ik heb een aantal FB-vrienden in het echt leren kennen. Ook in de hobbysfeer loopt het lekker, ik mocht weer een aantal mensen opleiden bij het trammuseum, de EHBO-vereniging heeft een nieuw bestuur en ik ben actief geworden bij de vrijwilligerscentrale in Amstelveen. Bij de laatste club mag ik anderstaligen begeleiden met het leren van het Nederlands. De mensen blijken over het algemeen een redelijke kennis te hebben van de taal, maar durven het vaak niet te spreken. Nu is het zo dat er op de uitspraak vaak wat aan te merken valt.
En dan de griep, althans mijn zware verkoudheid, die maar niet wil overgaan Deze heb ik begin november opgelopen, en nog steeds loop ik te hoesten en heb ik regelmatig koortsaanvallen. Gelukkig wordt het wel steeds minder, maar het blijft wel lastig. Dit is meteen de reden dat ik zo weinig op internet te vinden bent.
En dan herdenken we 200 jaar Nederland, welke gebeurtenis met de nodige evenementen herdacht zal worden. Het begin hebben we op de televisie kunnen zien, met een landing van Huub Stapel bij Den Haag. Terecht wordt opgemerkt dat wij een uniek land hebben, je kunt en mag jouw mening geven, zolang je maar een weerwoord accepteert. En als je contacten in het buitenland hebt, zul je merken dat we in één van de mooiste landen ter wereld wonen.

En toch zul je mij af en toe horen zeuren.

Vrijwillig extra belasting betalen.

Leuk hè, dat we met 130 over 's lands snelwegen mogen crossen. Maar heb je ook eens nagedacht over het feit dat die paardekrachten onder jou motorkap meer brandstof nodig hebben? En zo krijgt de staat meer inkomsten uit accijns binnen zonder deze te moeten verhogen. Eigenlijk zijn het wel slimme jongens in Den Haag, alleen dreigt de milieulobby roet in het eten te gooien Op de ringwegen van Amsterdam en Rotterdam was er meer winst te halen, omdat de snelheid daar met bijna 20% stijgt. Maar daar zou het kunnen gaan gebeuren dat de verhoging terug gedraaid gaat worden.
Maar zo komen we nooit van het begrotingstekort af.

Taalstrijd

Op mijn oude weblog heb ik ooit een verhaal geschreven over mijn incident in de Belgische taalstrijd. Helaas blijkt dit hele verhaal verdwenen, kortom, tijd om ze, in gewijzigde vorm, er weer eens op te zetten.

Ik heb twee keer te maken gehad met de, zowat eeuwigdurende, taalstrijd in België, een keer op het werk in Liezele en een keer op de snelweg E17, in goed Vlaams trouwens autostrade geheten, bij Sint-Niklaas.

Het eerste incident speelde zich af in Leizele. Het bedrijf zat middenin een verhuizing, en de "grote baas" uit Kraainem wilde het nieuwe pand komen bekijken. Of ik even op de boel wilde passen. Natuurlijk, ik spreek twee van de drie landstalen, dus die groep 40% Franstaligen moest maar even geduld hebben.
Inmiddels was ook onze vaste chauffeur Frans gearriveerd, die driftig begon zijn "camion te kuisen". Dit gebeurde voor het grootste deel met de brandslang. Tijdens dat hij bezig was arriveerde nog een tweede vrachtwagen. Deze wagen was afkomstig van Zaventem, dus ik verwachtte geen problemen te krijgen.
De deur ging open en een volkomen tandeloze man kwam op mij aflopen, en stak een heel verhaal in het Frans af." Excuseert, ik ken geen Frans", zei ik, en kreeg direct commentaar uit vrachtwagen 1." Wablieft? U hebt juist nog met mij gesproken", mopperde Frans, mij strak aankijkend. De Franstalig chauffeur vervolgde:" Meneer, als u regelmatig in België bent, zou het "kemakkelik" zijn als u een beetje Frans zou spreken." Frans dook inmiddels weg, en ik hoorde al wat gegrinnik uit zijn hoek opstijgen." Meneer", vervolgde ik," het zou handig zijn, als u regelmatig in Vlaanderen bent, om een paar woorden Nederlands te leren spreken." De man, monsieur Sans Dents, ontplofte zowat, wees waar ik mijn handtekening voor ontvangst moest neerzetten, draaide zich om, en verliet het terrein. Frans, die het inmiddels niet meer hield van het lachen, kwam op mij aflopen, stak zijn hand uit met de woorden:" welkom bij de taalstrijd."

Een paar jaar later had ik een aanrijding op de E17. Een Fransman was de macht over het stuur kwijtgeraakt en had mijn vol geraakt. Zoals gewoonlijk, kon ik niets uitrichten met, toen nog, de drie talen die ik sprak, de Fransman sprak alleen Frans. De politie bood uitkomst." Zeker, alle agenten in België zijn tweetalig", aldus een vriendelijke dame van de afdeling dispatching. En zo verscheen een dikke Volvo ten tonele, waar twee agenten uitstapten." Wat is uw probleem?", vroeg de eerste agent, waarop ik mijn probleem van de taalbarrière uitlegde en ik had gehoord dat alle agenten tweetalig zijn. Daarop antwoordde de beste man, met een grote grijns," In Oost-Vlaanderen zeker?" Gelukkig bleek zijn collega wel het een en ander in het Frans duidelijk te kunnen maken. Na een tijdje kon ik weer, met ingevulde formulieren, op weg. Helaas bleek deze Fransman, zoals vele Fransen, onverzekerd

Rugpijn.

Als ik zomaar rugpijn heb, is dit bij mij een voorbode van griep. En zo gebeurde het een paar weken geleden ineens dat ik, zonder iets te tillen, last kreeg van mijn rug. Nu had ik een paar dagen daarvoor redelijk zwaar getild, en daarbij een spier verrekt, maar dit was anders, en vreesde dat ik het weekeinde, met de eerste vrije zondag sinds april, merendeel in bed zou gaan doorbrengen. Vrijdagavond ging het dan uiteindelijk mis. Onderweg naar een FB-vriendin, kreeg ik een bloedneus, een ander symptoom dat ik wat onder de leden heb. Aldaar aangekomen voelde ik mij alleen maar beroerder worden, waarbij ik hoop dat ik de avond van mijn gastvrouw niet te erg heb verstoord. Tijdens die avond voelde ik nog een paar keer een lichte bloedneus opkomen, wat ik, gelukkig, met gesniffel, onder controle kon houden.

Die zaterdag had mijn vriendin een heerlijke maaltijd in elkaar gezet, en ik heb er ook lekker van gesmikkeld. Naast het niezen en hoesten had ik vrijwel geen problemen. Die problemen kwamen, zoals gewoonlijk, na het eten, het moment dat je tot rust komt. Ik voelde mijn hoofd gaan gloeien, en uit mijn buik kwamen onheilspellende geluiden. Op weg naar mijn auto ging het dan ook mis, en heb een deel van mijn kostelijk avondeten in een afvoerput mogen deponeren. Thuis gekomen heb ik een hele hete douche genomen, en lag ik om 19.30 al te genieten van een verblijf in dromenland.

De rest van de week heb ik last gehouden van een zeurende rug, een loopneus en was ik verschrikkelijk moe. Dit laatste is ook de reden dat jullie mij zo weinig on-line hebben gezien.

Nu, een week later, moet de hoest er nog uitslijten, maar is de moeiigheid grotendeels verdwenen...

Kijk naar elkaar.

Voor mijn deur gebeuren regelmatig ongelukken. Het is een van de drukste kruispunten, of ik moet zeggen, kruispunt geweest, inmiddels is de kruising veranderd in een rotonde. Ondanks deze verandering gebeuren er nog steeds ongevallen. Bij zo'n ongeval, waarbij meestal een fietser of voetganger is betrokken, hoor je vaak de kreet:" ik had toch voorrang?" Daar is de wet duidelijk in, voorrang heb je niet, voorrang krijg je, hoewel je wel recht van spreken hebt als je zomaar tegen het wegdek geschoffeld wordt.
Maar veel ongelukken zijn te voorkomen door naar de andere bestuurder te kijken, als de persoon jou niet aankijkt, ga er dan van uit dat je niet gezien bent. Dit geldt overigens ook als je naast een voertuig, zoals een vrachtwagen rijdt.
Hou daarom als vuistregel aan dat je moet zorgen dat je gezien wordt, en controleert dat je gezien bent. Je hebt dan een grotere kans om veilig door het verkeer te komen.

Dank u, buurvrouw.

Vorige week belde mijn buurvrouw bij mij aan, of ik even haar interactieve televisie wilde aansluiten. Ja, leuk, ik had een avond vrij, het was nog licht, dus ik was eigenlijk van plan om de buitenboel een schoonmaakbeurt te geven, iets dat met het vele verkeer boven en om mijn huis geen overbodige luxe is.

En zo verdwenen de emmer, wisser en spons weer in de kast, en ging ik de buurvrouw helpen. Na een uurtje had zij beeld en voor de computer moest ik de volgende dag nog terugkomen, ik mocht kiezen tussen een kabel en een wifi-verbinding. Je begrijpt, ik koos voor het laatste.

Maar groot was de verrassing de volgende dag. Toen ik thuiskwam, bleek mijn buitenboel gedaan. De schuldige bleek mijn buurvrouw te zijn.

Iets met goede buren en verre vriend?

Zondagmiddag.

Wat doen jullie op een rustige zondagmiddag? Lezen? Ach ja, ik doe dan het omgekeerde, schrijven. Dat ik heel weinig heb geschreven komt eenvoudigweg omdat ik er geen tijd voor had, en volgens mijn agenda ook weinig zal hebben. Zo is volgende week de laatste rijdag van de museumtramlijn, maar is de agenda alweer gevuld met evenementen tot en met eind december. Zo komt op 24 november Sinterklaas naar de museumtramlijn, doen we dat feest op 8 december nog een dunnetjes over voor een groep expats, om vervolgens op 15, 22, en 29 december met de Kerst en eindejaarsfeesten bezig te zijn. Hiervan zullen jullie tzt op de sociale media een en ander te zien krijgen.
Maar goed, ik ga nog even genieten van mijn vrije zondag.

Oplichters.

Zaterdagavond ook tenenkrommend naar Kassa gekeken? Wat mij vooral opvalt is dat de mensen nogal snel een oordeel klaar hebben. Zo werd een aanbieder van opleidingen door mensen uit het publiek uitgemaakt voor oplichter. Nu gebeurt het wel eens dat je het niet eens bent met de manier van werken van een of andere firma, maar meestal ben je er zelf bij. Er zijn ook mensen die zich laten oplichten, en dan bedoel ik eigenlijk dat men teveel geld uitgeeft, terwijl dat niet altijd nodig is.
Ook in mijn bedrijf komt het voor dat ik tegen geldklopperij aanloop. Een hele bekende is een televisie, gekocht bij een webwinkel. Deze gaat defect tijdens de garantieperiode, en je mag het ding insturen naar de importeur. De reparatie is dan gratis, maar je draait vaak, onterecht, op voor de transportkosten, en een leentoestel kun je helemaal vergeten. Overigens wordt het helemaal leuk wanneer het een lokaal probleem is, zoals een toestel met niet aangepaste software. Het toestel wordt dan teruggestuurd, komt, natuurlijk, ongerepareerd retour, waarna de kabelmaatschappij wordt ingeschakeld, die ook geen afwijking kan vinden. Dan ben je zo 120 euro verder, en heb je nog steeds problemen.
Zoiets heb ik ook meegemaakt met een klant die een decoder wilde kopen. Deze kost bij mij 130 euro, waarbij de decoder speelklaar wordt afgeleverd. Bij een webwinkel kostte deze 89 euro. De klant kocht hem daar, liet hem vervolgens door diezelfde webwinkel aansluiten, kosten 59 euro extra, waarna het apparaat nog steeds niet werkte. Ten einde raad belde de klant mij. Na een uurtje werk, er moest een kabel worden aangelegd, en de software moest aangepast worden, stond ik nog eens met een rekening van 88 euro, immers het apparaat kwam niet bij mij vandaan. Ach ja, 120 euro was te duur....

Taalcoach.

Een paar weken geleden stond er op twitter een klein oproepje:" heb je twee uurtjes in de week? Misschien ben jij dan onze nieuwe taalcoach." Dat leek mij wel leuk. Ik doe dit in feite alweer een paar jaartjes op social media, maar om het ook in het echte leven te gaan doen leek mij wel een uitdaging. En zo werd ik uitgenodigd voor een intake, en kreeg ik een paar weken later mijn eerste slachtoffer, een Russische dame. Om eerlijk te zijn, verwachtte ik een slechter niveau, maar deze dame bleek onze taal al aardig onder de knie te hebben. Het is wel een uitdaging, iemand de kneepjes van jouw taal bijbrengen, terwijl je de taal van de ander niet spreekt. Tot op heden heb ik alleen mensen gehad wier taal ik gewoon machtig ben.
Het grappige is dat deze dame vooral haar spreekvaardigheid wil opvijzelen. Nou, dat is geen probleem. Onze diplomaten hebben in ieder voor gespreksstof gezorgd. In ieder geval ben ik weer een ervaring rijker.

Sociale media van de laatste tijd?

Als je denkt dat sociale media iets van de laatste tijd is, dan heb je het mis. Sociale media is er al heel lang, en bestaat in allerlei vormen. Denk eens heel eenvoudig aan de 27MC-bakkies, waar menigeen nachtenlang met allerlei mensen zat te kletsen. Of wat dacht je van de briefjes, die klasgenootjes over en weer door de klas schoten, of de stiekeme briefjes, die je in een jaszak stak. Herken je dit? Tegenwoordig is dit vervangen door "vind ik leuks" en "porren".
Een ander stuk sociale media, dat gelukkig een beetje aan het verdwijnen is, zijn de dames, die, tijdens een rit in een drukke stadsbus, zo nodig moeten vragen of hun zoontje de yoghurt wel heeft opgegeten. Ik heb mij altijd afgevraagd of dit gesprek niet op een later moment gevoerd kan worden, omdat het net lijkt alsof de hele wereld vergaat wanneer dit nu niet bekend is. En zo kon de hele bus meegenieten, en wist de hele bus of de yoghurt wel of niet opgegeten was. Toen de bus er nog niet was, had men een ander stuk gereedschap, de schandpaal midden op het plein. Die schandpaal is inmiddels vervangen door Facebook en Google Plus, waar iedereen, in plaats van voor het dorp of de passagiers in de bus, voor de hele wereld voor schut wordt gezet.
En ook het "socializen", welk woord ineens gebruikt wordt, is al zo oud als de weg naar Rome. Voor Facebook en Google Plus bestonden er al "chatcafés", en daarvoor had je zelfs gewone cafés. Die laatste bestaan nog steeds, alleen met een groot verschil. Voorheen ging je er naartoe om gezellig te gaan kletsen( hoewel je er mij niet zag vanwege de rook en dranklucht), tegenwoordig komen diezelfde mensen er ook, maar weten niet hoe snel ze, met laptop of smartphone, online moeten gaan om te gaan chatten, terwijl men omgeven is van andere mensen. Sterker nog, een café zonder wifi ziet de bezoekersaantallen teruglopen, en zo verdwijnt langzaam de oude "social media", ook wel gezelligheid geheten......

Glasvezelweken.

Het lokale kabelbedrijf in Uithoorn is bezig met de aanleg van een spiksplinternieuw glasvezelnetwerk, en het doel is om iedereen aangesloten te krijgen. En zo kreeg ook ons bedrijf een uitnodiging om een aansluiting te laten aanleggen. Je kunt het weigeren, maar dan zal je in de toekomst, zodra je het pand verlaat, alsnog een rekening gepresenteerd krijgen. Dus vol goede moed het internetadres opgezocht, en ons aangemeld. Binnen een paar minuten kregen we al de bevestiging, en kregen we de melding dat er binnenkort bezoek zou komen. En dat bezoek kwam."Is dit nummer 15?" "Eh, nee, dit pand heeft als huisnummer 15A." "Ok, dan kan ik niets doen", vervolgde de bezoeker," u krijgt een brief met instructies", en de man verliet het pand weer. Even later kwam hij snel binnenlopen, lag een brief neer, en maakte zich snel uit de voeten. De brief meldde dat we "niet aanwezig" waren, en of ik maar even een 0900-nummer wilde bellen. Nu ben ik allergisch voor 0900-nummers, dus zocht ik het achterliggende nummer op, men heeft toch niet in de gaten of je via welk nummer jij inbelt. En toen bleek dat men ons nummer niet kon vinden en dat terwijl de gemeente ons wel gewoon te vinden. Het einde van het verhaal is, dat er een glasvezelkabeltje uit de straat steekt, maar niet ons pand binnenkomt.......
Wordt vervolgd?

Ziek op vakantie.

Afgelopen lente waren er mensen over uit Zuid-Afrika. De meesten waren verkouden en grieperig, immers er was daar, op dat moment, een griepgolf de eerste in hun herfst. Uit ervaring weet ik hoe naar het is om op vakantie ziek te worden. Mij overkwam het in de jaren 90.
Ik was, samen met mijn ouders en toenmalige vriendin, naar Spanje op vakantie gegaan. Onze eerste gang is het opzoeken van een lekker restaurantje voor het avondeten. En die vonden wij snel. En zo hadden we een paar avonden lekker gesmikkeld. Echter, ik kreeg vrij snel problemen, en ook de rest van de club had een abonnement op de wc. En op dat moment kun je je voor de kop slaan dat de norit nog thuis staat.
De volgende dag gingen mijn moeder en broer naar de apotheek, en haalden een Spaanse uitvoering van norit. Stoppen deed het, maar alle lust om iets te doen, verdween ook. Ik moet zeggen, ik heb heerlijk uitgerust.
Na een paar dagen gingen we weer naar het restaurant. De kok kwam naar ons toe." Hebben jullie verstand van boilers?" Ach ja, we kunnen altijd even gaan kijken. Aangekomen bij die boiler zagen we een verwarmingselement dat volledig verkalkt was, en ook niet meer functioneerde. En nu werd ons heel veel duidelijk, de man had geen warm water, en wij een samonellavergiftiging.
Na deze constatering gingen we iedere avond met de trein naar een naburig dorp, waar een restaurant was waarvan wij de hoge kwaliteit kende.
Maar deze vakantie was verknald.

Klereherrie.

Een paar weken geleden had ik mijn lof uitgesproken aan de organisatie van "Day at the park" omdat we er eindelijke eens geen last van hadden. Festivalgangers hadden wel klachten, men kon geen gehoorsbeschadiging oplopen. Kortom, voor iedereen een plus. Maar toch was er iemand die het nodig vond om een sneer naar mij te doen." als je niet van dit soort geluid houdt, moet je de randstad uit", niet wetende dat de wetgever daar anders over denkt.
Maar goed, afgelopen weekeinde was ik buiten de randstad, in Groningen wel te verstaan. En wat schetst mij verbazing, in het Stadspark was het evenement "Dance in the park", en het zou tot middernacht duren. Huh, middernacht? Dan lig ik normaal al een paar uurtjes plat. Ik was vooral benieuwd of het geluid in de huizen hoorbaar was. Nou, dat heb ik geweten, tot middernacht was het een gedreun van jewelste die binnenshuis zelfs voelbaar was. Nu snap ik waarom er in Groningen meer klachten over dit evenement zijn dan bij ons in het Westen, het Stadspark ligt tegen de bebouwing aan, en regels zijn veel minder streng.

Friet van de chinees.

In Amstelveen zit al sinds jaar en dag een eetcafé met de naam "Carel's eetcafé". Zo Nederlands als de naam klinkt, zo Chinees is de eigenaar. De zaak wordt al jaren door hen gerund, en men biedt, naast de gebruikelijke snackbarkaart, ook chinees-indisch voedsel. En zo kun je daar bami met een frikandel bestellen.
Maar, een voorbeeld doet volgen, en zelfs zo dat er in Vlaanderen een eigen woord voor deze mensen is ontstaan, frietchinees. Helaas is het wel zo dat de meeste frietchinezen alleen de snackbarkaart hanteren.....

Hoe gratis is free?

Als ik het woord "free" zie, denk ik aan gratis, omniet.... Echter, veel bedrijven zijn niet zo "free" als ze lijken. Denk maar eens aan de Free record shop. Ik heb ze niet gevonden. Een abonnement bij de voormalige provider "Freehosing" kostte 6 euro per maand. En als je dan denk dat men tot inkeer komt, komt er ineens een bedrijf "Fit for free". Hoe free is bijna 16 euro per maand.
Ja, ik blijft fit for free, ik pak lekker mijn fiets en ga een stukje rijden, for free.

En dan blog je met iets moderners.

Met excuses voor de layout van de vorige twee blogs, ik had een computer gebruikt om te bloggen, terwijl ik dit normaal, nog steeds, op een oude Qtek 9100 schrijf. Die computer had de tekst opgemaakt voor zijn eigen scherm, en ik had er niet bij stil gestaan dat deze opmaak mee zou gaan.
Nou ja, al doende leert men.....

Onderweg bellen?

Was het vroeger de bellende weggebruiker waar de pijlen op gericht waren, tegenwoordig wordt er, al rijdend, de sociale media bijgewerkt. Er zijn kennissen die het vreemd vinden dat, als ze een sms-je sturen, het uren kan duren voordat er antwoord komt, onderweg kijk ik niet op mijn scherm. Dit is de reden dat ik geen whatsapp heb, men verwacht dat ik 24/24 zit te lezen.Maar terugkomend op die gasten die wel achter het stuur of op straat blijven tikken. Inmiddels schijnt het zo te zijn dat bij veel ongevallen een van de bestuurders met de "smartphone" bezig was. En dit zou mij niet verbazen. Wanneer ik weer eens een auto zie slingeren, en ik er voorbij kan komen, zie ik meestal de bestuurder naar alles kijken, behalve naar de weg.Een voordeel heeft dit wel. Werd er voorheen veel getelefoneerd in de bus of tram, tegenwoordig zit men ook daar te tikken.....

Shantykoor

Ken je het verschijnsel shantykoor? Dan bedoel ik niet een stel jankende honden met de naam shanty, maar een stel mensen die zeemansliederen ten gehore brengen. Ik vermijd het woord zingen, want daar lijkt het vaak in de verste verte niet op. Zelf werd ik geconfronteerd met zo'n koor tijdens het optreden van een Groninger zangeres. Ik begreep niet hoe het kwam dat zo een getalenteerde dame zoiets op het podium toelaat. Het antwoord bleek simpel, de leider van de muzikale ondersteuning, de live-band, bleek de voorzitter van datzelfde groepje mensen. Toen de eerste noten uit de kelen kwamen, kreeg ik direct het idee met een stel zeebonken te maken te hebben, men had een hoop lol, en er kwam bijna geen noot op de juiste toon uit.Hoewel, zeebonken? Toen een regionale omroep een van die koren op een schuit hadden gezet, om prachtige opnames te gaan maken. Eenmaal buitengaats werd het ijzig stil, en werd er geen noot gezongen, het koor hing groen over de reling, waarschijnlijk te genieten van de mooie golfslag die niet werd verstoord door.........

De week voorbij.

En? Hoe was jouw week? Ik ben in ieder geval weer lekker bezig geweest, zo stond ik afgelopen zondag te conducteuren op lijn 20, maandagavond les te geven op de museumtramlijn en dinsdagavond de elektrische installatie van twee trams te keuren samen met mijn maat Lex. Niet te vergeten dat ik, tussen mijn werk door, zaterdag nog even bij het trammuseum ben geweest omdat twee van mijn leerlingen examen deden, natuurlijk geslaagd.

En natuurlijk heb ik ook mijn normale werk gehad...

Dan kreeg ik wat klachten over het feit dat ik zo weinig foto's op internet had geplaatst. Huh? Ik heb mij suf gepost. Wat blijkt, Twitpic en Twitter schijnen problemen te hebben waardoor foto's óf dagen later óf helemaal niet verschijnen. Dus ben ik aan het winkelen gegaan naar een nieuwe dienst, en heb deze gevonden bij Tumblr, waar dit blogje ook te lezen is.

Op dit moment zit ik trouwens lekker te genieten van een vrije zondag, sinds weken. En wat doe je als je niets te doen hebt? Inderdaad, bloggen.

Wie is de agressor?

Obama wil niet naar Poetin, omdat Rusland aan meneer Snowden asiel heeft verleend, en weigert om deze heer uit te leveren. Zou het nu een echte misdadiger zijn, dan zou ik het direct met Obama eens zijn, maar hier gaat het om iemand die de wantoestanden van de Amerikaanse inlichtingendienst bloot heeft gelegd, door hem weet ik dat de CIA ook dit bericht zal lezen en er op dit moment waarschijnlijk iemand mijn tekst aan het vertalen is.
Zo werd ons tijdens de koude oorlog ook voorgehouden dat de Amerikanen onze grootste vrienden waren. En ook dit blijkt gewoon eigenbelang te zijn geweest, Europa was een prachtige buffer tussen de VS en Rusland, terwijl de twee landen aan de andere kant van de aardbol zowat aan elkaar grenzen.
En zo is de houding van Rusland ten aanzien van Snowden te begrijpen, de man legt het gespioneer van de Amerikanen aan de dag, en loopt in de VS het gevaar achter slot en grendel te verdwijnen, de man staat in feite aan de zijde van de Russen, die al jaren proberen ditzelfde netwerk bloot te leggen. Zeg nu zelf, wat is er mooier dan iemand die dit vuile klusje voor jou opknapt. En ach, dat Obama dan een keertje niet op de thee komt.....

Wil jij mij Nederlands leren?

Ik moest naar een engelstalige klant, op zich niets bijzonders, dit gebeurt wel vaker. Wel frappant was het toen zij op een bepaald moment vroeg of ik haar in het Nederlands wilde gaan antwoorden. Verdakke, dat is ingewikkeld, je bent op dat moment helemaal op het Engels gefocust, en dan is het heel lastig om jouw eigen taal te spreken. Ze vertelde mij dat zij gescheiden was, en haar Nederlandse man niet wilde dat ze Nederlands ging spreken, omdat hij Engels een mooie taal vond, en waarschijnlijk nog altijd vindt.
De dame stelde nog een paar vragen over onze taal, waarna de vrouw verzuchtte dat ik het zo simpel uitgelegd had, en of ik haar verder wil helpen in het leren van onze taal. Ik heb dit geweigerd, en haar verwezen naar de taalgroepen die er op internet zijn.
Ik moet toegeven, ik vind het leuk om mensen te begeleiden, en misschien, als er een project op mijn pad komt, zal ik het serieus overwegen. Hoewel ik een nare eigenschap heb, ik ben verschrikkelijk honkvast......

Heetgebakerd.

Zo, de eerste hittegolf hebben we weer achter de rug en waarschijnlijk gaan we er volgende week weer een krijgen. Tja, voor de vorige hittegolf moeten we terug naar 2006.
Maar wat onlosmakelijk samenhangt, in onze compacte gemeenschap zijn heetgebakerde figuren. Nu heb ik het niet over baby's die dit in de doeken zijn gewikkeld, maar meer de mensen die menen alleen op de wereld te zijn. Je kent ze vast wel, keiharde muziek en de deuren cq. ramen open. En o wee als jij er commentaar op geeft, dan vind men dat jij naar een hutje op de hei moet. Ja dag, wie maakt de herrie?
Diezelfde discussie had ik met iemand, die het zo leuk vind om een openluchtconcert te bezoeken. We hebben er weer twee gehad in Amstelveen, en dit keer heeft men zich aan de regels gehouden, ik had tenminste geen geluidsoverlast. Een van de bezoekers vond er niets aan, het was hem te stil. Huh? Normaal moet je daar met oordoppen inlopen om geen gehoorbeschadiging op te lopen. Wat is er lekkerder dan zonder oordoppen in te hoeven lopen. Ook hij vond dat ik op een hutje op de hei moest gaan wonen. Echter, toen ik zie het wel leuk te vinden om op zondagochtend een fanfare door de straat te zien lopen, wat overigens een keer op een luilakochtend echt is gebeurd( ik heb ervan genoten!), vond hij dat je dat niet kon maken omdat het teveel herrie maakt. Wacht even, dus als het voor jouzelf is mag het wel, is het voor een ander, dan mag het niet. Kijk dat is nu typisch meten met twee maken.
Bij de weg, in een hutje op de hei kun je wel herrie maken, dus.......

Avondje Amsterdam.

Mijn vriendin had een goed idee voor de warme avond, zij ging zij niet koken, maar zou ze wat laten brengen, shoarma. Dat je geduld voor zoiets moet hebben is bekend, maar na anderhalf uur werden we toch nieuwsgierig waar ons voedsel bleef." Het is druk", was het antwoord. " Maar we gaan nu beginnen met uw eten." Huh, nu pas? "Waarschijnlijk hadden wij uw telefoonnummer niet." Ja hoor, dat is het eerste wat gevraagd wordt. Toen we wilden afbestellen meldde de meneer aan de andere kant van de lijn dat het eten klaar was. Huh, binnen de twee minuten vlees op temperatuur? Dan moet het haast nog rauw zijn.
Omdat het op straat beter vertoeven was dan binnen, besloten we maar zelf wat te gaan halen, en kwamen zo bij een snackbar terecht, met airco! Ter plekke besloten we maar daar te gaan eten, en zo zaten we nog geen tien minuten later aan een uitgebreide kipsatéschotel.
Na dit opgesmikkeld te hebben, vervolgden we onze wandeling door het oude havengebied van Amsterdam-Noord, en kwamen zo in een Poolse supermarkt terecht. En nu weet ik hoe een analfabeet zich moet voelen, hoewel. Je gaat toch proberen te ontcijferen wat er op de potjes en verpakkingen staat. En eigenlijk gingen we er alleen maar naar binnen omdat we zin hadden in een ijsje

Verkeerd verbonden.

Een klant van mij belde. Hij kreeg een ander internetpakket bij zijn provider. Alleen het modem moest vervangen worden en een tv-modem moest geplaatst worden. Appeltje-eitje zou je denken. Ware het niet dat dit verhaal op een jachthaven afspeelt en ik tegen Hollandse zuinigheid aanliep. De situatie is als volgt er liggen twee woonboten naast elkaar, de bewoners hebben dezelfde achternaam, zitten bij dezelfde provider en delen hun telefoonverbinding. Dit laatste was een keuze van KPN, toen nog PTT geheten. In een telefoonkabel zitten altijd twee aderparen, waarvan meestal een ongebruikt is. Omdat de telefoonmaatschappij geen zin had om een tweede kabel te leggen, was het tweede aderpaar gebruikt om de buren aan te sluiten. Kun je het nog volgen? Mooi want nu komt het ingewikkelde deel, waar zelfs de huidige telefoonmaatschappij niet uit kwam.
De klant stapte over op een alles-in-een pakket. Voor deze overstap moest een ander internetsignaal op de aansluiting gezet worden. Als wat ik zag, op de kabel stond het oude signaal, dus ik had al een vermoeden dat er een lang telefoongesprek aan zat te komen.
En zo geschiedde. Het duurde een tijdje voordat mijn grootste vrees waarheid werd, het signaal was op het andere aderpaar gezet, wat dus betekent dat het signaal bij de buren zat." Geen probleem meneer", antwoordde de helpdeskmedewerker," ik vertel wel even hoe u het andere aderpaar kunt aansluiten" overduidelijk zat de beste man de tekst van een scherm op te dreunen, dus onderbrak ik hem." Moet ik alvast een schep gaan pakken?" "Nee", zei de man," u moet alleen het andere aderpaar in uw aansluiting aansluiten." Het was mij nu duidelijk, de afgelopen paar minuten had ik voor Jan Doedelzak aan de lijn gehangen, dus ik begon de situatie wederom uit te leggen. En toen viel uiteindelijk het muntje," dus u wilt het signaal op het andere aderpaar hebben?" Geachte lezer, in welk deel van de tekst had u dat al door?
Na een hoop gezucht aan de andere kant van de lijn, kwam de oplossing, een verhuizing van het aderpaar." Ik bel de klant wel op zodra dit geregeld is." Ja leuk, als het signaal is omgezet, werkt de telefoon niet meer, dus hoe wil je dan bellen? Na dit weer uitgelegd te hebben, was de man bereid mijn telefoonnummer te noteren.
Het zal mij benieuwen hoe snel dit gaat gebeuren.
Maar een vraag blijft. Waarom zetten telecomprovider zo graag signaal op het andere aderpaar. Dit levert gegarandeerd problemen op.

Nieuwe vrienden, oude bekenden.

Vorige week had ik al een heel kort mailtje geschreven dat ik naar een Zuidafrikaans feest zou gaan. Ik ben daar geweest, en had alleen verwacht een beetje te gaan eten, en lekker te gaan genieten van de muziek, afgescheiden van de artiesten. Dat laatste bleek niet waar, en na een rondje voorstellen leek het alsof we elkaar al jaren kenden.
Het was alleen teleurstellengd dat de belangstelling een beetje tegenviel. Jammer, want het is best leuke muziek, en het is eigenlijk zonde dat we in Nederland weinig muziek van die kant horen, terwijl wij de meeste teksten gewoon kunnen verstaan. Het was dan ook de eerste keer dat er een muziekfeest in deze vorm werd gehouden, in plaats van een feest waar je gericht naar toe moet. Volgend jaar belooft het beter te gaan, de mensen die erbij waren gaan helpen aan de publiciteit, en er waren al reacties van mensen die het jammer vonden dat ze niet wisten wat voor een feest het was.
Ach, volgend jaar juni komen de artiesten weer naar Nederland, en zijn er weer nieuwe kansen.

Ingewikkelde namen.

Valt het jou ook op, de namen van de bedrijven worden steeds ingewikkelder. Was vroeger de beheerder van het elektriciteitsnet in Noord-Holland de firma PEN, het provinciaal elektriciteitsbedrijf Noord-Holland, werd de naam later NUON, en na de splitsing heet het bedrijf Liander. Kun jij die namen makkelijk onthouden? Of wat te denken van de nieuwe naam van boekhandel De Slegte, Polare. Echt een naam waar je direct aan boeken denkt nietwaar?
Andersom zijn er bedrijven die gewoon een lekker uitsprekende naam hebben. De bekendste is inmiddels de firma Klaver, die in haar reclames de draak steekt met bedrijven die hun naam in iets onuitspreekbaars veranderen.
Na deze tekst moet ik even opletten op een paar dingen. Heb ik minimaal drie namen genoemd, heb ik niet een van de firma's voorgetrokken? Ach, ik krijg dan vanzelf te horen wat de nieuwste naam van de Reclamecodecommissie is...... 

Zandvoort.

Na meer dan twintig jaar bezoek ik weer eens Zandvoort. Niet om te zonnen of zo, ik ben geen zonaanbidder, maar voor een barbequefeest. Voorheen kwam ik in dit dorp omdat het vroeger, voor veel Amsterdammers, de gewoonte was om de zomer in een badplaats door te brengen, en daar ook klanten van mij tussen zaten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vrijwel alles nog steeds blindelings kon vinden en dat er weinig veranderd is, nog steeds hangen er overal de borden "Zimmer frei" en er op straat veel Duits gesproken wordt.
Het enige dat wel veranderd is zijn de smartphones, maar ach, ik zit op dit moment deze tekst ook op zo'n ding in elkaar te rammelen.

Snel( geld verdienen).

De trajectcontroles blijken hun vruchten af te werpen, mensen die zich aan de regels houden, en af en toe wat snelheid moeten maken om in te halen, hoeven niets te vrezen, mensen die zich slecht aan de regels kunnen houden, zijn het haasje.
Eerlijk systeem, zou je zeggen, en ik zal dat ook beamen, immers, bij een flitspaal, radarcontrole of snelheidscontrole wordt slechts een moment gemeten, en kun je het ongeluk hebben dat je gegrepen wordt omdat je even wat gas bijgaf omwille van de verkeersveiligheid. Maar, er zijn mensen die klagen, vooral om het oerwoud van borden. Oerwoud? In plaats van het bord "einde 100" zijn er nu borden "120" gekomen, en de borden "130" zijn blijven staan. Het enige is dat er nu stukken zijn waar de maximumsnelheid alleen op bepaalde tijdstippen zijn toegestaan, ook weer onder druk van het publiek.
Dit lijkt een beetje op de discussie in de jaren 80, toen we niet harder mochten rijden dan 100, en we massaal 120 reden. Die discussie heeft ertoe geleid dat we nu 120 mogen rijden.
Nu de keerzijde, harder rijden heeft nog een ander nadeel, een hoger brandstofverbruik. Kortom, als je harder rijdt kost het je dus sowieso meer geld. De regering zou het heel erg vinden als we met z'n allen 90 kilometer per uur zouden gaan rijden. Dit betekent een flinke vermindering van accijnsinkomsten en boetes.

Nieuwsbrief

Afgelopen week merkte ik dat een van mijn abonnementen was afgesloten. Deze loopt bij een telefoonprovider, waar ik ieder jaar trouw tien euro betaal. Nu verwachtte ik, een dezer dagen, weer een rekening, dus ging ik op de website kijken, en zag tot mijn stomme verbazing dat mijn account geblokkeerd stond wegens betalingsachterstand. Bij het accountoverzicht stond dan weer niet dat ik een achterstand had. Kortom, ik hing in no-time aan de lijn bij de klantenservice." Dat stond in de nieuwsbrief", zei de dame vriendelijk," het abonnementsgeld wordt nu van uw beltegoed afgetrokken." En daar zat de kneep, omdat ik het telefoonnummer alleen gebruik om gesprekken te ontvangen, was er geen beltegoed, en was ik dus afgesloten.
Maar wees eerlijk, lees jij wel eens nieuwsbrieven? Ik niet, en ik meld mij eigenlijk altijd af. Het is bijna altijd een soort gecultiveerde spam, en wordt meestal als zodanig herkend door mijn mailprogramma.

In jouw linkerhand misschien?

Gisteren was ik op zoek naar een klein dingetje, een usb-stick, niks bijzonders ds. Ik wist eigenlijk zeker dat ik het op mijn werk in mijn tas had gedaan. Thuis aangekomen kon ik het niet meer terugvinden. Ach, misschien toch op het werk laten liggen. De volgende dag, op het werk, lag het ook niet. Vreemd? Niet thuis, niet op mijn werk, en ik was bijna zeker dat ik het in het voorste vakje van mij tas had gestopt, maar op onverklaarbare manier onzichtbaar geworden.
De volgende dag, op het werk, kwam hij weer tevoorschijn, ik had hem in een vakje erachter erin gestoken.
Gelukkig ben ik niet de enige. Zo heb ik een keer iemand naar zijn zonnebril zien zoeken, die bovenop zijn hoofd stond, en een ander die naar zijn pen zocht die hij in zijn hand had.

Ach......

Herrie!

Misschien heb je het al gehoord, aankomende zaterdag is er een dancefeest in het Amsterdamse Bos. Zoals ik al een keer eerder betoogde, snap ik niet waarom dit soort dingen uitgerekend in een natuurgebied moeten gebeuren, zet zoiets eens midden in de stad neer. Het is natuurlijk gemakkelijker dit soort dingen in een natuurgebied te doen, immers dieren gaan niet naar de politie bellen om te klagen over geluidsoverlast.
Nu heb ik het geluk dat ik in Amstelveen woon, dus moet het geluid vanaf 20 uur al worden getemperd, en vanaf 23 uur al stil zijn. Op zich een goede regel, hoewel ik al een paar keer heb mogen meemaken dat het binnenshuis niet te harden was door de herrie.
Om nog even terug te komen op het "Dancefeest" van aankomende zaterdag, in de regels, door de organisatie "rules" genoemd, staat dat de muziek te hard zal zijn en er kans is op gehoorsschade. Bovendien staat er dat de organisatie daarvoor niet aansprakelijk gesteld kan worden. Ik denk dat het eens tijd wordt dat een aantal festivalgangers een gang naar de rechtbank gaat maken.

Televergadering.

Ik ben om. Was ik altijd een voorstander van het bij-elkaar vergaderen, het vergaderen via de computer gaat ook goed, zeker nu je de documenten tijdens de vergadering kunt doorschuiven. Een ander groot voordeel is dat er niet door je heen gekletst wordt, heerlijk.
Maar het allergrootste voordeel is, je bent thuis, je hoeft niet naar en van de vergadering te rijden, en je hoeft je niet te haasten.
Kortom, ik kom nog met daglicht thuis en kan eens vroeg mijn bed in.

Van het een naar het ander.

Dit stukje zit ik op mijn balkon te tikken, lekker in de zon tussen de geluiden van allerlei vogels die het maar druk hebben met van alles en nog wat. Wat een verschil met gisteren, toen ik nog met een jas aan moest lopen, en er van buiten eten geen sprake kon zijn, het was koud en guur, terwijl er ook nog een paar spatten regen vielen.
Dat ik buiten zit, komt omdat ik nog een paar dingetjes moet doornemen, onder andere voor een online vergadering, die ik straks ga bijwonen. Wat een uitvinding is dat trouwens, prachtig. Je hebt nu de mogelijkheid om, na de vergadering, binnen het kwartier in je bed te liggen, in plaats van eerst nog een stuk te moeten rijden.
En, voordat je je afvraagt, of ik ook buiten heb gegeten, ja, dat heb ik. Het Nederlandse weer kennende, kan het morgen alweer heel anders zijn, en omdat ook ik zo langzamerhand van mijn winterwit af wil, probeer ik een paar zonnestraaltjes op te vangen. Oké, niet te veel, want, waar anderen bruin worden, word ik rood.
Geniet ervan!

Eindelijk, lente.

Jaja, over 5 dagen begint voor meteorologisch Nederland de zomer, voor ons, de normale burgers, duurt het nog even, maar lente 2013 zal de boeken ingaan als een van de koudste. En koud was het. Zondag hoorde ik mensen zich nog beklagen over het feit dat, na een paar dagen lente, de winterkleren maar weer tevoorschijn werden gehaald.
Nu komt de hamvraag, kunnen we de zomerkleding gaan gebruiken, en de winterkleding opbergen, of moeten we, voor alle zekerheid, nog maar even wachten?

Hondenvoer

Vandaag had ik een zin in een verleidelijke zonde, het halen van een kroketje bij de snackbar. Bij deze snackbar, in Amsterdam, is ook stoofvlees te koop, beter gezegd, een of ander goedje dat zo genoemd wordt. In dezelfde zaak wordt ook hondenvoer, het is ook een soort avondwinkel, verkocht, en ik zou niet durven te wedden om het verschil tussen het hondenvoer en het stoofvlees te zien als ze dit naast elkaar voor mijn neus zouden zetten.
Hoewel, ik heb het een keer door mijn keel laten glijden toen deze snackbar het gerecht voor het eerst aanbood. De meelezende Vlamingen weten dat ik" zot ben van stoofvlees" en ik blij was dat het eindelijk ook in Nederland te koop zou zijn. Echter, toen ik de patat in de frituurpan zag verdwijnen, was ik benieuwd waar het stoofvlees vandaan zou komen. Dit komt normaal uit een sudderpan, echter, hier kwam het uit een blik en verdween in de magnetron.
Ach, ik zal je de details besparen.......

Luilak

Als er een traditioneel feest is, waarvan we de oorsprong allang vergeten zijn, is het Luilak. De bedoeling is om, op de zaterdag voor Pinksteren, iedereen vroeg wakker te maken. De oorsprong ligt in het feit dat dit de enige vrije zaterdag van het jaar was. Natuurlijk, op zondag had men ook vrij, maar dan had je de, destijds gebruikelijke, verplichtingen, zoals naar de kerk gaan en familiebezoek. En zo was het een uitgesproken kans om eens heerlijk uit te slapen, immers, vroeger ging men ook niet op vakantie.
De jeugd, ging dan de straat op met alles wat herrie kon maken, om iedereen gewoon op tijd wakker te maken. Sommigen sloegen er zelfs nog een slaatje uit door met rommelpotten langs de deuren te gaan, om slechts te vertrekken indien het slachtoffer geld gaf( wie kent het versje van de rommelpotterij niet?).
Helaas is het feest verdwenen, en werd luilak nogal eens gezien als een vrijbrief om vernielingen te gaan aanrichten.
Tegenwoordig is dat gelukkig een stuk minder, en wordt er van alles georganiseerd.

Parkeren met tropische geluiden.

Dit is grappig, je zit op bijna 52 graden noorderbreedte, parkeert je auto en waant je ergens in de wildernis. Nu kun je de stad een jungle noemen, maar de achtergrondsgeluiden, die uit dierentuin Artis komen, versterken het effect. Nu de zon nog schijnt, hoor je vooral de vogels, en soms het getrompetter van een olifant, tijdens de schemering hoor je het huilen van de wolven, wat trouwens door merg en been gaat.
Kikkerlandje? Dat wel, maar er is zoveel meer.....

Ik, de grote onbekende.

Ik had een lekkere discussie op twitter. Ondanks de 140 tekens, die een bericht daar maximaal mag hebben, ging het er even heftig aan toe. Op een bepaald moment vroeg diegene wie ik eigenlijk was. Nu had ik al even snel mijn discussiepartner nagetrokken via de vele zoekmachines, maar blijkbaar was zij nog niet op het idee gekomen. In plaats van te zoeken, ging zij aan anderen informatie over mij vragen. Terwijl het zo simpel is.

Feestseizoen...

Afgelopen weekeinde was ik in Groningen, waar een of ander dancefeest in het Stadspark was. Bij aankomst bij mijn logeeradres, verging mij het horen en zien, wat een herrie! Nu moest ik gelukkig naar een verjaardag, dus zou ik niet vroeg op bed komen, hetgeen ook onmogelijk bleek, de herrie ging door tot middernacht. Nu heb ik geen hekel aan dance-muziek, ik heb het regelmatig in mijn auto aanstaan, maar ik probeer te voorkomen dat anderen er last van hebben, en het zeker niet zo hard aan te zetten, dat mijn oren gaan fluiten, al was het maar voor de verkeersveiligheid.
In Amstelveen hebben we een paar jaar last van het "feest in het park". Hoewel de wetgeving daar strenger is, na 20 uur mag geluid niet meer hoorbaar zijn in de huizen, en vanaf 23 uur niet meer op straat, is daar het nadeel van de poldergrond. Hoewel het lijkt dat het geluid de wijken niet bereikt, is het bij mij in huis een herrie van jewelste, het infrasone geluid reist gewoon via de grond, en men krijgt dan ook steevast een mailtje van mij, sinds het, altijd overbelastte, telefoonnummer buiten gebruik is gegaan. Bijkomend probleem, die feesten worden meestal in het Amsterdamse Bos op het grondgebied van Aalsmeer gehouden, welk bos onder beheer is van de gemeente Amsterdam. Die laatste gemeente is allang blij dat dit feest niet binnen haar gemeentegrenzen plaats vindt.
Over Amsterdam gesproken. Daar heb je, nu nog, stadsdelen. Als er een festivalvergunning wordt afgegeven, wordt er alleen gekeken naar de geluidshinder in de eigen wijk. Zo vind het jazz-festival in het centrum op het noordelijkste puntje van dit stadsdeel plaats. Zo hebben de bewoners van het centrum bijna geen last, maar kunnen de bewoners van het, tegenover gelegen, zuidelijke deel van Amsterdam-Noord genieten van de herrie. Nu heeft het centrum de naam zich niets aan te trekken van klachten, het Muziekgebouw maakt bij harde wind irritante fluitgeluiden, waar men niets aan wil doen.

Eigenlijk vraag ik mij af waarom die festivals zulke herrie moeten maken. Bij bijna alle festivals wordt aangeraden om oordoppen te dragen omdat er grote kans is op gehoorbeschadiging. Denk daar eens over na, je moet bescherming dragen omdat het gevaarlijk is om ernaar te luisteren. Zou een beetje zachter draaien niet beter zijn? Daar komt nog bij dat geluid logaritmisch is, wat betekent dat je voor de helft aan het geluid slechts 10% van de energie nodig hebt.......

Of ik niets ga bezoeken? Jawel, in juni ga ik naar een strandfeest.

Anonieme enquête? Me hoela!

Ken je dat? Komt er een brief binnen met het verzoek om een enquête in te vullen." Het is volledig anoniem", staat er in de begeleidende brief. Dit zou normaliter betekenen dat, als je niets doet, en ook nooit wat van zult horen. Echter, meestal krijg je na een paar weken een brief met het verzoek de enquête alsnog in te vullen, omdat men het nog niet ontvangen heeft.

Leuker wordt het bij een anonieme enquête op internet. Wanneer je een 18-tallige code moet invoeren om de vragen in te mogen vullen, zal ik het meerdere keren overwegen om deze in te gaan vullen vooral als je, na een paar weken, een herinnering op de deurmat aantreft. Hoezo anoniem?

Hier is het overduidelijk, anoniem is het zeker niet, en je mag hopen dat het wel geanonimiseerd is.

Een ding wat je nooit zult kunnen bewijzen, is het gebruik van jouw pingegevens, deze zijn goud waard bij de winkels. Anoniem kun je er zeker niet mee omgaan, immers, de supermarkt krijgt de naam van de klant en het bonnummer te zien. Een supermarkt kan feilloos herleiden wat jij bij hen uit de schappen hebt gehaald, en dat jij een voorkeur hebt voor kassa 1. Wat op zich ontkend zal worden, is het koppelen van bestanden van supermarkten onderling. Wat is er mooier dat de detaillisten weten dat jij de kaas bij supermarkt 1 haalt, en de frisdrank bij supermarkt 2. In het verleden is het zeker gebeurd, iedereen herinnert zich nog de envelopjes met aanbiedingen van de lokale supermarkten waarbij je aanbiedingen kreeg van producten die je nooit kocht.

Ach, oordeel zelf.

't Stad

Met de afgelopen Koninginnedag, waarbij de troonswisseling heeft plaatsgevonden, zijn mijn vriendin en ik naar Antwerpen afgereisd. Zeker, nadat we allerlei signalen ontvingen dat er een en ander zou kunnen gaan gebeuren. Met de vorige troonswisseling in mijn geheugen, wilde ik dat sowieso geen tweede keer meemaken, en hebben we ons heil gezocht bij onze zuiderburen.
Daar aangekomen viel ons een ding direct op, het was er muisstil, en dan bedoel ik niet alleen dat er weinig Nederlanders waren, die nog altijd de stomme gewoonte hebben om over straat te gaan schreeuwen, maar ook de Vlamingen lieten zicht amper zien. Voor ons was dit wel eens een keertje lekker niet te hoeven struikelen over anderen en, vooral, eens de winkels goed te gaan bekijken.
Ook in de restaurants was het opmerkelijk rustig, zodat we vrij snel onze drankjes en eten kregen, en we veel tijd hadden om eens naar andere plekjes in de stad te gaan.
Zo tegen een uur of zeven 's avonds, nadat de TV-uitzendingen over de troonswisselingen afgelopen waren, werd het ineens druk, voor ons het teken om terug te gaan naar Nederland. Daar was het inmiddels ook rustig, de mensen waren er moe van een dag feest vieren...

LED the lights shine.

Een paar maanden kreeg mijn Volkswagentje een, voor het merk bekende, storing, de remlichtschakelaar was verbrand. Nu is het vervangen een werkje van niets, het ding zit zo bij de hand dat je dit makkelijk zelf kunt doen, wat ik dus heb gedaan. Echter, een paar weken geleden begon ook deze schakelaar kuren te krijgen." Heel normaal", was de reactie bij een navraag," die dingen vliegen er aan de lopende band uit." Dat kan wel zo zijn, maar is er dan niemand die gaat onderzoeken wat de oorzaak is? Immers, vroeger hadden we op het bedrijf een Seat Inca, die het probleem ook een keertje heeft gehad, maar daarna nooit meer problemen had.
Een kort onderzoek bracht aan het licht dat de schakelaar overbelast wordt, deze is ontworpen om twee 21 watt-remlichten te voeden, terwijl er ook nog een dikke 25 watt aan derde remlichtjes aan hangt. Dus, of het verbruik moest omlaag, of er moest een verandering aan de schakeling plaatsvinden.
Nu hadden we de Seat ook al eens uitgerust met LED-verlichting, en zo naar een APK gestuurd. Het wagentje kwam er destijds glansrijk doorheen. Later werd ook de andere wagen, die toen rond tufte, een Kia Pregio, met dit soort verlichting uitgerust.
En zo was het idee geboren om de VW ook met LED-verlichting uit te rusten. Dit is dan gisterenavond gebeurd, en zo is het verbruik aanzienlijk omlaag gegaan, en hoop ik dat de schakelaar wat langer blijft leven.

Dat was een week.

Tsja, deze week was de week die afgesloten werd met mijn 47e verjaardag, die ik overigens niet gevierd heb. Op de sociale media mocht ik meer dan 70 felicitaties ontvangen.
Op het werk liep en loopt het ook weer lekker. Waren we maandag blij de achterstand weggewerkt te hebben, aan het einde van de week hadden we toch weer een kleine achterstand, die we vandaag weer hopen weg te werken. Die achterstand werd veroorzaakt door een stel pc's met virussen, waarvan eentje behoorlijk lastig was. En als je die virussen van de computer af hebt gehaald, dan hoop je dat je die klant voorlopig niet terug ziet, althans niet met diezelfde computer...
Overigens, deze week begon op het werk met een internetstoring, beter gezegd, maandag werd onze internetlijn omgezet van ADSL naar VDSL. En nu merk je hoe afhankelijk je bent van internet, zeker omdat het telefoonverkeer tegenwoordig ook over die lijn loopt. Omdat de nieuwe lijn pas opgeleverd gaat worden na sluitingstijd, weet ik op dit moment niet of alles weer werkt.
En dan het weer. Ik had mijn winterjas nog steeds niet opgeborgen, en deze achterin mijn auto gelegd. Maar goed ook, want later in de week zakte de nachttemperatuur weer richting het vriespunt.
En door die vrieskou werden de bloemen voor het bloemencorso in de Bollenstreek geïmporteerd uit Frankrijk. De "eigen" bloemen waren nog amper uit de knop, en konden niet gebruikt worden.
Vandaag reed ik mijn laatste ritje over de draaibrug bij Schiphol. Vanaf maandag 22 april is deze brug onderdeel van de A9, en moet het overige verkeer omrijden via de Bosrandbrug, die volledig is vernieuwd, of via de nieuwe Waterwolftunnel in de nieuwe N201, die ook geopend is. Voor de liefhebbers, dat laatste ritje heb ik gefilmd, en zal ik nog online zetten.
En zo zijn we weer in een nieuwe week aanbeland.

Leesbril

Sinds afgelopen dinsdag heb ik er ook een aangeschaft, een leesbril. Nu zullen weinigen gemerkt hebben dat ik er een nodig heb, en dat klopt ook. Voor het normale leeswerk heb ik er, voorlopig, nog geen nodig, maar voor het priegelwerk op mijn werk, duurt het steeds langer voordat ik een "scherp beeld" heb, en greep ik ook wat vaker naar het vergrootglas, lastig, want deze moet je in de hand houden. Natuurlijk, je hebt ook vergrootglazen die op een standaard staan, maar dan moet het onderwerp ook op één plek blijven liggen, wat bijna nooit het geval is. En dan is een bril handig, deze beweegt mee met het hoofd.
Ach ja, dat is één van de dingen waar je tegenaan loopt al je wat ouder wordt.......

Het eerste lenteweekeinde!

Hoewel het vorige week zondag al lekker weer was, was het gisteren pas echt lekker weer. Hoewel de ochtend met nevel begon, brak in de middag de zon pas goed door, en schoot de temperatuur door naar de twintig graden. Voor mij best lekker, ik had een ritje op de tram gedaan, en moest daarna de verkeersleider uithangen, de enige dienst waarbij ik altijd hoop weinig tot niets te doen te hebben. Immers, in die functie kom je eigenlijk alleen in actie als er calamiteiten zijn. Door de lekkere temperatuur stond ik aan het einde van de middag in mijn overhemd, en lagen colbert en overjas te genieten van hun welverdiende rust.
Ik ben niet helemaal ongeschonden door deze lentedag gekomen, evenals vorige week eindigde ik met een roodverbrand hoofd. Kortom, de vellen hangen er alweer bij.....

Zonder stang?

De voorvechters van de verkeersveiligheid hebben weer wat nieuws gevonden, de stang van de herenfiets. Het ding zou struikelpartijen veroorzaken en niet nodig zijn vanwege de huidige materialen. Dat laatste klopt, die struikelpartijen zijn mij nog niet opgevallen.
Maar, als de stang gaat verdwijnen, zal het nog een hele tijd duren voordat deze daadwerkelijk uit het straatbeeld verdwijnt, mijn fiets is al een dikke dertig jaar oud, en zal voorlopig nog op de weg blijven, met stang!

Dagje Amsterdam

Vandaag had ik een dag vrij en niets te doen, althans, niets dringends, dus ging ik iets doen wat ik altijd al wilde doen, een wandeling van Amstelveen naar Amsterdam-Noord.
Gewapend met een camera, ik had nog iemand beloofd foto's te maken, ging ik op pad. Ik moet eerlijk zeggen, ik ben nu in Noord en het viel mij niet tegen. Sterker nog, ik ben bang dat ik het nog een keer ga doen. En zeg nu zelf, het is toch lekker een dagje buiten? En vooral nu eindelijk een keer de lente gaat beginnen, is het doodzonde om binnen te zitten. Hoe ik de terugreis ga doen? Nou, voor een paar euro brengt de bus mij naar huis....

Vrije zondag.

Ik had al geschreven wat ik op mijn vrije zondag gedaan had, maar de vrije zondag op zich was al bijzonder. Zo had ik de wekker niet gezet, wat tot een licht paniek resulteerde toen ik wakker werd, het was al tien over acht! Sufkont dat ik ben, sprong ik mijn bed uit, om er vervolgens achter te komen dat het.........precies.
Maar, een feit blijft, het was een mooie dag.

Flitsend

Op de N69 bij Waalre zijn een paar nieuwe flitspalen geplaatst. Hoewel, deze palen flitsen niet. En dit is meteen de reden dat er lichtelijk paniek is uitgebroken in Brabant. Omdat de paal niet flitst, hadden velen niet door dat de paal in werking was, en reden op die plek meerdere keren te hard langs deze paal. Hierdoor zijn er automobilisten die een pak snelheidsbekeuringen op de mat heeft gekregen, waarbij sommigen voor duizenden euro's beboet zijn.

Nu is er een onderzoek aangekondigd, waarbij ik mij afvraag waarom dit nodig is. Je weet dat, als je vaak te hard rijdt, je ooit flink aan de beurt zal zijn. En dat is nu in Waalre gebeurd.

Maar, leg mij toch eens uit, wat is nu de kick om te hard te rijden? Nederland is zo klein dat er nauwelijks een tijdsvoordeel uit valt te halen, je praat letterlijk in termen van minuten, je zit gestrest achter het stuur, het kost je extra brandstof en je wordt door anderen als asociaal aangemerkt, kortom welk voordeel heb je? Oke, je hebt nog mensen die het stoer vinden om op verjaardagen op te scheppen over het aantal snelheidsbekeuringen. Ach, was dat vroeger ook niet met drankrijders?

De week voorbij

De vraag waarom ik zo weinig blog, is heel simpel te beantwoorden, ik heb op dit moment een lekker druk leventje, en zit eigenlijk heel weinig achter( of voor) de computer. Er gebeurt voldoende, wat op zijn beurt weer voldoende voer geeft om te gaan bloggen. Kortom, jullie zijn nog niet van mij af...

En daar was hij dan, de eerste week in de lente. Hoewel lente normaal gesymboliseerd wordt door de natuur, die in bloei komt, dit jaar hebben we bijna een kouderecord te pakken en hebben we zelfs, op diverse plekken in het land, sneeuw gehad. Kortom, een zeer uitzonderlijke situatie vooral veroorzaakt door een combinatie van oostenwind en een koude lucht boven Oost-Europa. Wat dit betreft is het te hopen dat de wind uit normale richtingen gaat komen, west tot zuidwest, want die kou ben zelfs ik een beetje zat. En inmiddels zie ik dat het weer begint te sneeuwen.

Afgelopen paar weken is er bij de museumtram weer hard gewerkt om alles gereed te krijgen voor het nieuwe seizoen. Naast de onderhoudsbeurten van het rijdend materieel en de spoorbaan, ondergaat ook het personeel een “onderhoudsbeurt”, beter bekend als de herinstructie. Tijdens deze herinstructie worden de wijzigingen doorgenomen, en gaat het personeel een rit rijden onder begeleiding van een oefenmeester.

En dan de Paasdagen. De eerste paasdag heb ik in het noorden doorgebracht. Waren we in het westen  al verrast dat we in de lente “slechts” bevroren autoramen hebben, in het noorden blijkt bijna iedere ochtend een witte deken over het landschap te liggen. Vol ongeloof heb ik dit op paaszondag zelf gezien.

Laten we nu maar hopen op wat normalere temperaturen, hoewel ik in het achterhoofd hou dat we in Nederland zijn, en geen staat op het weer kunnen maken.

130

Een paar maanden geleden werd de maximumsnelheid op de snelwegen verhoogd naar 130 kilometer per uur, als uitvloeisel van een verkiezingsbelofte van de “gedoogpartij” van de vorige regering. Maar, goed beschouwd, schieten we er weinig mee op, en zie ik de meesten alweer met 120 over de weg rijden. Persoonlijk doe ik dit ook, maar het is wel een lekker idee dat je wat meer snelheid kunt maken met inhalen, het inhalen met maar een paar kilometer per uur verschil duurt vele kilometers.

Maar, praktisch gezien, heeft hard rijden in ons land geen zin, het verschil tussen 100 en 120 is al weinig. Als ik mijzelf als voorbeeld neem en bijvoorbeeld naar de andere uiteinden van het land wil, sta ik, als ik mij aan de maximumsnelheid kan houden, met een uurtje aan de Belgische grens. Zou ik constant 100 kunnen rijden, is het tijdsverschil slechts een minuut of 7. En dit is slechts theoretisch, in de praktijk wordt je door overige verkeer afgeremd, vooral op de snelwegen met twee rijstroken per richting. En vergeet het maar om 130 te gaan rijden.

En als je nu denk dat de conclusie anderen aan het denken zet, de partij die bij de vorige verkiezingen 130 beloofde, wil nu 140 proberen in te voeren.

30 jaar museumtram.

Hoewel ik dit schrijf in de witte wereld van Groningen, staat het zomerseizoen voor de deur. Dit betekent voor mij dat ik vanaf volgende week weer bijna iedere week op zondag op het trammuseum te vinden ben, naast de lesavond op maandag en de sleutelavond op dinsdag. Een klein feestje is het wel, het is het dertigste seizoen dat ik meedoe. Als jochie van 16 ben ik door het museumvirus besmet, en werk, samen met meer dan honderd andere virusdragers, bij dat trammuseum.
En wat er in al die dertig jaar nooit veranderd is, is het bericht dat binnenkort alle gebouwen worden afgebroken, en er nieuwbouw zal komen. De mensen die het museum hebben opgericht, zullen je weten te vertellen dat men in de jaren 70 al te horen kreeg dat de gebouwen maar tijdelijk gebruikt kunnen worden, en binnenkort tegen de vlakte gaan.
Deze onzekerheid geeft een ander probleem, ga je zelf een renovatie uitvoeren, met de kans dat de gebouwen alsnog tegen de vlakte gaat, je een hoop, vaak gedoneerd, geld kwijt bent. Anderzijds kunnen de meeste gebouwen een goede opknapbeurt gebruiken.

Misschien zie ik jou aankomende zomer op de museumtramlijn.

De week voorbij

De laatste week van februari deed ons beseffen dat de winter nog niet voorbij is. De maand nam afscheid met vrieskou gecombineerd met een gure noorderwind. Nu wordt er voor de eerste week van maart meteen temperaturen met dubbele cijfers voorspeld. Ach ja, maart roert meteen zijn staart.
Zelf ben ik blij dat de winter langzamerhand plaats maakt voor sneeuwklokjes en krokussen, en dat de eerste dieren weer in de wei staan. Het zal dus niet zo lang meer duren voordat we dansende koeien in de wei zullen aantreffen.

Rotte eieren.

Afgelopen week reed ik over de nieuwe N201. Bij het opdraaien rook ik ineens een rotte-eierenlucht, iets wat kan duiden op problemen bij de accu, die deze lucht geeft zodra de spanning boven de 14 volt komt. Echter, zo snel als de lucht kwam, verdween deze ook weer, en verder reageerde mijn auto ook normaal. Normaal met dit soort grappen, zie je de verlichting behoorlijk fel branden, en dit was ook niet het geval. Ik besloot gewoon door te rijden, immers, mijn auto had geen problemen.
Op de terugweg, had ik ineens hetzelfde probleem, ongeveer op dezelfde plaats als waar ik het op de heenrit had, en wederom verder geen problemen. Ik stond voor een raadsel, totdat ik een tractor, met een giertank daarachter, van achter het geluidsscherm zag komen. Nu was alles duidelijk, ik had die boer geroken, of beter gezegd, zijn stront.
Ik was blij, mijn auto mankeert niets, en een boer die zijn land weer gereed aan het maken is voor zijn nieuwe gewassen, wat een teken is dat ook daar de lentekriebels de kop opsteken.
In ieder geval, mijn bezorgde blik verdween, en maakte plaats voor een glimlach......

Blind vertrouwen.

Gisteren zag ik een hond over een grasveld rennen. Op zich niets bijzonders ware het dat deze hond een beugel op de rug had. Even verderop zat een vrouw met een zonnebril op een bankje te wachten. Even later kwam de hond weer aanlopen om het baasje weer op te halen. Is dit vertrouwen of niet?

Barst.

Ik heb deze week mogen ervaren wat een combinatie van dooi en sneeuw kunnen aanrichten aan je voeten. Je herinnert je vast wel dat zondag de dooi flink inviel, terwijl de afvoerputjes nog bevroren waren, kortom, op de meeste plekken lag behoorlijk wat water.
Ik had die zondag aan een aantal aspirant-trambestuurders beloofd nog een paar ritjes te gaan rijden. Daar de tramremise van de museumtramlijn het laagste punt van het terrein is, stond ook daar een paar centimeter water, waardoor we natte voeten opliepen. Dit, in combinatie met de kou, het was immers dooiwater, maakte mijn voeten bijna gevoelloos.
's Avonds, toen ik thuiskwam, had ik wel wat last van gezwollen voeten, maar wijtte dat aan de uren dat ik op mijn benen had gestaan.
Tot ik op een avondje mijn getergde voeten eens ging verzorgen. Na een heerlijk voetbad ging ik een beetje eelt verwijderen. Tot mijn stomme verbazing bleek een plek niet alleen eelt te zijn, maar zat daar een heuse blaar onder.
Je begrijpt dat ik nu weer een stuk lekkerder loop.

Nederlands.

De manager kijkt op zijn monitor. Mooie Nederlandse zin, nietwaar, ware het niet dat het eerste woord, manager, vervangen kan worden door leidinggevende of chef, en het tweede Engelse woord vervangen kan worden door beeldscherm.
Het is zo jammer dat men denk een hoger aanzien te krijgen door Engels in je eigen taal te gaan mengen. Verschrikkelijker kun je het niet hebben, iemand die allerlei talen door elkaar mengt, want, in welke taal ga je zo iemand aanspreken? Of zo het een manier zijn om de hiaten in de kennis van de Nederlandse taal op te vullen? Nu moet ik de hand ook in eigen boezem steken, in de begintijd van de computer sprak ik ook over memory, keyboard en monitor, terwijl daar nu geheugen, toetsenbord en beeldscherm gebruikelijker voor zijn. Over die sector gesproken, wanneer komen er Nederlandse woorden voor printer, laptop tablet en computer?