De week voorbij

De vraag waarom ik zo weinig blog, is heel simpel te beantwoorden, ik heb op dit moment een lekker druk leventje, en zit eigenlijk heel weinig achter( of voor) de computer. Er gebeurt voldoende, wat op zijn beurt weer voldoende voer geeft om te gaan bloggen. Kortom, jullie zijn nog niet van mij af...

En daar was hij dan, de eerste week in de lente. Hoewel lente normaal gesymboliseerd wordt door de natuur, die in bloei komt, dit jaar hebben we bijna een kouderecord te pakken en hebben we zelfs, op diverse plekken in het land, sneeuw gehad. Kortom, een zeer uitzonderlijke situatie vooral veroorzaakt door een combinatie van oostenwind en een koude lucht boven Oost-Europa. Wat dit betreft is het te hopen dat de wind uit normale richtingen gaat komen, west tot zuidwest, want die kou ben zelfs ik een beetje zat. En inmiddels zie ik dat het weer begint te sneeuwen.

Afgelopen paar weken is er bij de museumtram weer hard gewerkt om alles gereed te krijgen voor het nieuwe seizoen. Naast de onderhoudsbeurten van het rijdend materieel en de spoorbaan, ondergaat ook het personeel een “onderhoudsbeurt”, beter bekend als de herinstructie. Tijdens deze herinstructie worden de wijzigingen doorgenomen, en gaat het personeel een rit rijden onder begeleiding van een oefenmeester.

En dan de Paasdagen. De eerste paasdag heb ik in het noorden doorgebracht. Waren we in het westen  al verrast dat we in de lente “slechts” bevroren autoramen hebben, in het noorden blijkt bijna iedere ochtend een witte deken over het landschap te liggen. Vol ongeloof heb ik dit op paaszondag zelf gezien.

Laten we nu maar hopen op wat normalere temperaturen, hoewel ik in het achterhoofd hou dat we in Nederland zijn, en geen staat op het weer kunnen maken.

130

Een paar maanden geleden werd de maximumsnelheid op de snelwegen verhoogd naar 130 kilometer per uur, als uitvloeisel van een verkiezingsbelofte van de “gedoogpartij” van de vorige regering. Maar, goed beschouwd, schieten we er weinig mee op, en zie ik de meesten alweer met 120 over de weg rijden. Persoonlijk doe ik dit ook, maar het is wel een lekker idee dat je wat meer snelheid kunt maken met inhalen, het inhalen met maar een paar kilometer per uur verschil duurt vele kilometers.

Maar, praktisch gezien, heeft hard rijden in ons land geen zin, het verschil tussen 100 en 120 is al weinig. Als ik mijzelf als voorbeeld neem en bijvoorbeeld naar de andere uiteinden van het land wil, sta ik, als ik mij aan de maximumsnelheid kan houden, met een uurtje aan de Belgische grens. Zou ik constant 100 kunnen rijden, is het tijdsverschil slechts een minuut of 7. En dit is slechts theoretisch, in de praktijk wordt je door overige verkeer afgeremd, vooral op de snelwegen met twee rijstroken per richting. En vergeet het maar om 130 te gaan rijden.

En als je nu denk dat de conclusie anderen aan het denken zet, de partij die bij de vorige verkiezingen 130 beloofde, wil nu 140 proberen in te voeren.

30 jaar museumtram.

Hoewel ik dit schrijf in de witte wereld van Groningen, staat het zomerseizoen voor de deur. Dit betekent voor mij dat ik vanaf volgende week weer bijna iedere week op zondag op het trammuseum te vinden ben, naast de lesavond op maandag en de sleutelavond op dinsdag. Een klein feestje is het wel, het is het dertigste seizoen dat ik meedoe. Als jochie van 16 ben ik door het museumvirus besmet, en werk, samen met meer dan honderd andere virusdragers, bij dat trammuseum.
En wat er in al die dertig jaar nooit veranderd is, is het bericht dat binnenkort alle gebouwen worden afgebroken, en er nieuwbouw zal komen. De mensen die het museum hebben opgericht, zullen je weten te vertellen dat men in de jaren 70 al te horen kreeg dat de gebouwen maar tijdelijk gebruikt kunnen worden, en binnenkort tegen de vlakte gaan.
Deze onzekerheid geeft een ander probleem, ga je zelf een renovatie uitvoeren, met de kans dat de gebouwen alsnog tegen de vlakte gaat, je een hoop, vaak gedoneerd, geld kwijt bent. Anderzijds kunnen de meeste gebouwen een goede opknapbeurt gebruiken.

Misschien zie ik jou aankomende zomer op de museumtramlijn.

De week voorbij

De laatste week van februari deed ons beseffen dat de winter nog niet voorbij is. De maand nam afscheid met vrieskou gecombineerd met een gure noorderwind. Nu wordt er voor de eerste week van maart meteen temperaturen met dubbele cijfers voorspeld. Ach ja, maart roert meteen zijn staart.
Zelf ben ik blij dat de winter langzamerhand plaats maakt voor sneeuwklokjes en krokussen, en dat de eerste dieren weer in de wei staan. Het zal dus niet zo lang meer duren voordat we dansende koeien in de wei zullen aantreffen.