Het logapparaat.

Op dit moment zit ik te wachten tot mijn vriendin uit haar werk komt, een goed moment om een klein blogje te schrijven. Dit doe ik meestal op een PDA. Omdat op een PDA meestal geen toetsenbord aanwezig is, heb ik een extern toetsenbord op de kop getikt. Op bijgevoegde foto is duidelijk te zien dat het toetsenbord een stuk groter is dan het apparaat zelf.

Spam.

Als ik aan een zielige bedoening denk, denk ik aan spammers, van die zielige gasten die niet via normale wegen aan hun geld kunnen komen. Erger is het nog dat normale bedrijven zich hier schuldig aan maken en er vooral op wijzen dat op ongewenste mail op zakelijke adressen geen spam is. Ik heb een prachtig programma dat spam vrijwel feilloos filtert, en het adres voor tweehonderd dagen in de blacklist zet. Zo staan de bedrijven Bouwkennis, Dell en Kruidvat al meer dan een jaar geblokkeerd.

Toen ik net met internet in aanraking kwam, bestond het grafische surfen maar net. Meestal was het kontakt maken met een telnetserver. Leuk was als er iemand spamde. Het mailadres was zo te achterhalen, de meeste waren zo dom om hun eigen adres te gebruiken. De kunst was dan om zo een e-mailadres te koppelen aan een softwareserver. Vooral met de toenmalige telefoonverbindingen, met een snelheid van 14k4 was de spammer een paar dagen off-line om een paar Gigabyte aan software uit zijn mailbox te halen. Tegenwoordig zou je er een dagtaak aan hebben, en enorm veel traffic veroorzaken.
Veel mailplezier!

Hyundai H100 te koop? Nu wel.

Een paar maanden geleden vond ik achter mijn ruitenwisser een briefje. " Is deze auto te koop? Neem contact op met inkoper Piet." Ik dacht eerst aan een grap. Een paar dagen later een geplastificeerd kaartje. Nu was het ene Nasir die de auto wil kopen. En zo heb ik een hele collectie van die kaartjes. Toen we de in maart de auto naar de APK brachten, werd duidelijk dat de wagen vrijwel niet meer rijd. In 8 jaar heeft de auto net 125000 kilometer gereden. Dus heeft u interesse in een goed onderhouden Hyundai H100 van mei 2000 met apk tot mei 2009, neem dan even contact op.

Foutje

Oplettende lezers hadden gezien dat mijn adres en telefoonnummer eventjes te zien waren. Ik had de vorige log mobiel ingestuurd via de E-mail. En daar mijn E-mailprogramma netjes ondertekent. Foutje, bedankt.

Draadloos netwerk.

Vandaag heb ik een nieuw kaartje gekocht voor mijn draadloos netwerk. Mijn oude kaartje had al een tijdje problemen, en repareren( ja, dat doe ik nog) had geen zin meer. Toevallig las ik nog een artikel over het beveiligen van je netwerk. In allerlei gebruiksaanwijzingen staat dat je je netwerk altijd moet beveiligen met een wachtwoord. Dat dit onvoldoende is, bewijst mijn computer. Deze is uitgerust met Ubuntu, een van de vele Linuxtelgen. Het gebeurt wel eens dat ik het apparaat langs de weg moet raadplegen. Helemaal vergeten dat mijn WLAN nog ingeschakeld stond. Vraagt het ding ineens of ik op een WEP-beveiligd netwerk wil inloggen. Voor de grap druk ik ja in, immers op een beveiligd netwerk zou dit niet mogen. En ja hoor, ik zat op het "beveiligde" netwerk. Wat blijkt, voor het decoderen heeft de computer twee sleutels nodig, eentje van het modem en eentje van een computer. Beiden zenden deze sleutel regelmatig uit. Een open source programma heeft niet veel nodig om de zwaarverzonnen sleutel te ontcijferen. Mijn netwerk heb ik dus meteen op MAC-control gezet. Je moet dan toestemming van het modem hebben om op mijn netwerk te komen. En de gasten? Ik heb ook een FON-modem.

Eurovisie songfestival

Aankomende zaterdag is de finale van het Eurovisie songfestival. Waarschijnlijk zal deze gebeurtenis niet veel stof meer doen opwaaien, sterker nog, veel kijkers zal deze show in West-Europa niet krijgen. Anders was dat in vroegere tijden toen Eurovisie nog echt bestond.

Voordat we satellieten in de lucht hadden, werden de beelden via kabels door Europa gestuurd. Dit systeem heette Eurovisie. Als er een internationale uitzending was, zoals een belangrijke voetbalwedstrijd of een toespraak van de Paus, begon de uitzending met de herkenningsmelodie van Eurovisie. Als eerste zag je het logo van de omroep waar je naar keek, tijdens de melodie werd er dan omgeschakeld en zag je de omroep waar naar omgeschakeld werd.

Snel nadat Eurovisie in bedrijf was, kwam het idee om er ook wat cultureels mee te gaan doen, een liedjesfestival. Iedereen trad op in de eigen taal, en moest het doen met het meegeleverde orkest. Dit was pas een wedstrijd! Massa's mensen zaten dan ook voor de televisie, en menigeen was op zondag niet te genieten als Nederland weer eens verloren had. Op maandag begonnen vrijwel alle gesprekken met de uitslag van het Eurovisie songfestival. Door de komst van satelliettelevisie, is de rol van Eurovisie uitgespeeld, en bestaat alleen de naam nog. En het songfestival? Ik heb zaterdag wel wat beters te doen.

Klein, kleiner, kleinst.

In het kader van de miniaturisering, zit ik dit stukje te tikken op het kleinste toetsenbordje dat ik ooit gezien heb, en tracht ik het getikte weer van een klein schermpje af te lezen. Nu zijn mijn ogen in een goede conditie, dus valt het met het lezen wel mee. Het tikken daarentegen, is, zeker op zo een klein toetsenbordje, een ware kunst, zeker met zulke dikke prikvingers waarmee ik het moet doen. Ondanks dat er op mijn typediploma een snelheid prijkt van 140 aanslagen per minuut met behulp van alle tien vingers, zit ik nu, als een beginneling, met twee vingers te tikken.
Het apparaat, waar dit mee gebeurt, is een zogenaamde communicator, een edel woord voor een flink uit de kluiten gewassen GSM-telefoon, waarin een volledig officepakket gepropt is, zodat je de vraag kunt stellen: "Wat is het eigenlijk voor een ding?" Als klap op de vuurpijl kun je met het ding ook nog een telefoongesprek voeren.
Zo'n klein apparaat heeft ook zijn voordelen. Het past in je broekzak, hetgeen met een notebook niet te doen is, tenzij je bovenmaatse zakken hebt. Zie je regelmatig allerlei briefjes op de computermonitor geplakt worden, of bij de draagbare apparaten erop gelegd worden, bij dit apparaat heb je weinig nodig om het onder het papier bedolven te krijgen, twee kladblaadjes zijn ruim voldoende, zodat je met je vaste toestel moet gaan bellen om te horen waar de bedolvene zich bevind.
Langzaamaan beginnen mijn vingers te protesteren. Na muisarmen en SMS-duimen, moet ik oppassen op mijn "communicatorvingers".
Ineens verlang ik weer terug naar mijn computertje thuis. Dat ding heeft tenminste een normaal toetsenbord en scherm.
Sinds kort ben ik overgestapt op een zogenaamde PDA. Omdat dit nog kleiner is, kan ik op dat ding alleen nog maar invoeren via het scherm. Ik kan dan kiezen uit een virtueel toetsenbord of handschriftherkenning, waarbij de PDA voorschrijft hoe je de letters moet schrijven.
En de communicator? Die is inmiddels overleden. Na eerst de seriële uitgang defect te hebben, is er nu geen communicatie meer mogelijk via de infraroodverbinding.
Inmiddels is mijn PDA overleden en heeft de communicator zijn leven gebeterd. De PDA is op herstellingsreis naar Budapest, en ik zit weer te tikken op..... de communicator.
Na 4 dagen was de PDA alweer terug. Volgens de bijgevoegde bon, heeft de reparatie 200 euro gekost, terwijl het apparaat mij 184 euro heeft gekost.
Na 4 dagen heeft de PDA het wederom begeven. Het apparaat ligt inmiddels weer in Budapest, welke plaats volgens UPS in Oostenrijk schijnt te liggen.
Wederom na vier dagen is het apparaat weer terug.
Nu is de PDA alweer een tijdje zonder problemen in actie. Helaas is de communicator weer dwars gaan doen.
Het probleem met de communicator blijkt een samenloop van omstandigheden. Van diverse programma's loopt de licentie af en active sync blijkt een conflict te hebben met het communicatieprogramma van de communicator.
De communicator het gezelschap gekregen van een tweede exemplaar. In mijn oude communicator bleek toch wat beschadigde software te zitten. Inmiddels heb ik hierdoor een hele collectie minicomputers.
Sinds vandaag heb ik een toetsenbordje voor de PDA gekocht. Het typt lekker, alleen is het toetsenbord nu groter dan het scherm. Ineens moet ik denken aan mijn eerste pentium-laptop. Dat werd al een schootcomputer genoemd. Een kloksnelheid van 150 megahertz een geheugen van 40 MB en een opslag van 1 GB om maar te zwijgen over het uithoudingsvermogen van de accu, na een half uurtje hield deze het voor gezien. Nu zit ik te tikken op een PDA met toetsenbord. Het geheel weegt nog geen 250 gram, een processorsnelheid van 400 megahertz, intern geheugen van 128 MB en een opslag van 1 GB en een accu die het een paar uurtjes uithoud. Het is verbazingwekkend hoe de techniek in slechts tien jaar veranderd is.

Staking!

Vandaag was het weer eens zover, een staking in het busvervoer. Hoewel het er al een tijdje aan zat te komen, komt het toch weer op een rottig moment. Het verkeer was al druk door het einde van de meivakantie, het uitvallen van de bussen deed de hele boel extra ontwrichten.

Toen ik vanmorgen naar het werk wilde, hield ik al rekening met wat extra reistijd. Pas toen ik het parkeerterrein op liep, zag ik een autopolonaise die zover ging als het oog kon reiken. Gelukkig kon ik nog ontglippen via een sluipweggetje, waardoor mijn vertraging niet al te gek werd. Ik kwam met slechts 3 minuten vertraging aan.

Anders verging het met broer, die had bijna een half uur letterlijk stilgestaan.

Je merkt wel dat er mensen zijn zonder rijervaring in de spits. Die zitten heel angstig achter het stuur, en zijn niet vooruit te branden. Daardoor loopt het verkeer nog extra vast.

Op mijn ritje richting Uithoorn, zag ik richting Amsterdam alleen maar files. Het zal mij benieuwen hoeveel vertraging die mensen hebben gehad.

Dan de vraag of ik sympathie heb voor deze staking. Dat is een strikvraag. Met een staking dupeer je vrijwel altijd de verkeerde mensen. Begrijpen doe ik het inmiddels wel. In de markt zijn de lonen steeds verhoogd, terwijl dat bij de buschauffeurs al een tijdje minder het geval is geweest. Door het aanbesteden zijn de busbedrijven ook minder draagkrachtig geworden, zodat je eigenlijk de vraag moet gaan stellen of het geen goede zaak zou zijn om het hele openbaar vervoer te nationaliseren. Een dagje zonder post, wat in de toekomst overigens structureel zal gaan gebeuren, is daar een voorbeeld van. Het moet goedkoop. De grootste kostenpost is het personeel, zodat de conclusie simpel is, met minder personeel kun je goedkoper werken. Dat daarmee de mensen eerder opgebrand zijn.....