Wat je niet wilt zeggen.

Heb je dit ook wel eens? Je probeert iets niet te zeggen, en dan floept het er toch uit. Nee? Ik heb het dan over dingen zoals een visueel gehandicapte vragen: „Ziet u wel?" of iemand in een rolstoel vragen of hij „lekker aan het wandelen" is. Helaas, mij gebeurt het wel eens, en ik schaam mij er ook voor. Gelukkig zijn mijn slachtoffers verdraagzaam en begripvol, maar leuk is het niet.
De laatste keer dat dit mij overkwam was tijdens een bezoek van iemand die tegenwoordig als vrouw door het leven gaat. Deze persoon heb ik als man gekend, en het was al snel een normaal gesprek. Maar de uitdrukkingen zoals „ah, joh", die je juist probeert te vermijden, komen dan op de meest ongelukkige momenten uit de mond floepen.
Misschien komt dat juist omdat je aandacht schenken aan de woorden die je niet wilt zeggen. En nu begrijp ik ook hoe moeilijk het spelletje „geen ja, geen nee" is.

Fietsen.

Hoeveel fietsen heb jij? De meesten van u zullen een aantal fietsen noemen, tenminste, als je een Nederlander bent. Er is bijna geen Nederlander te vinden die „fietsloos" is. Sterker nog, er zijn velen die er meerdere fietsen op nahouden, één als werkpaard en één voor recreatie. Aan deze fietsdichtheid hebben we ook onze bijnaam „Chinezen van Europa" te danken.
De reden dat ik dit stukje schrijf komt door een bijlage van Het Parool, een fietsspecial. Hierin staan veel verhalen over fietsen, en de produktie ervan, maar ook over slachtoffers van ongevallen. Want een ding is zeker, een fiets heeft geen kreukelzone en geen veiligheidskooi. Als er iets of iemand tegen jou aankomt, is het jouw lichaam die de klap mag opvangen. En toch zijn er nog steeds fietsers die zonder licht in het donker rijden, om maar te zwijgen over het aantal mensen dat „vergeet" de arm uit te steken bij het veranderen van richting. En ook de verkeersregels worden niet zo nauw genomen. Hoewel het langzamerhand wat beter wordt, zijn er nog hele volksstammen die een rood licht niet zien staan, en op plekken en in richtingen rijden die niet de toets der wet kunnen doorstaan. Zo is het over de stoep fietsen heel normaal, en moet je je als voetganger nog uit de voeten maken om geen brokken te krijgen.
Rechtsafslaan is ook zoiets. Tijdens de autorijlessen leer je om de auto zo dicht mogelijk bij de stoeprand te zetten. Zo weet je zeker dat het veilig is om die richting op de gaan. En nog krijgt men het voor elkaar om je, al scheldend en bellend, langs je wagen te komen.
Maar het allerergste is het verbod op rechts inhalen. Deze wordt massaal overtreden, en er regelmatig debet aan dodelijke ongevallen. Het wordt heel normaal gevonden dat, wanneer een wagen afremt om rechtsaf te slaan, om deze gewoon rechts te passeren, terwijl het je bijna geen tijd kost wanneer je achter het voertuig blijft rijden.
Maar het allerbelangrijkste is het kijken, en vooral het controleren of de ander jou wel gezien heeft, in plaats van gewoon, zonder op of om te kijken, door te rijden. Het kan je letterlijk jouw leven redden. En dat kan heel simpel, kijk of je jouw opponent ziet, en of hij of zij naar jou kijkt. Zo nee, weet je bijna zeker dat je van de fiets wordt afgereden.
Een beetje geven en nemen, dat moet je in het verkeer doen. Neem je alleen maar, word je vroeg of laat afgestraft, en niet zelden met verwondingen of erger.

Het venijn.

... zit in de staart. En dat nam deze auto wel heel letterlijk. Vrijdagavond, ik kwam van mijn wekelijkse EHBO-les, kwam ik in Amstelveen van de snelweg gereden. Bij het remmen hoorde ik ineens een schurend en rammelend geluid aan de achterkant van de auto. Omdat ik dichtbij huis was, ben ik voorzichtig doorgereden, immers, je wilt zo snel mogelijk van de weg zijn.
Thuis aangekomen kon ik aanvankelijk niets ontdekken. Voor de zekerheid heb ik de wielmoeren nog nagetrokken. Dit doe ik eigenlijk altijd nadat een auto uit de garage komt, zeker nadat ik in Antwerpen bijna een keer een voorwiel ben kwijtgeraakt. De wielmoeren zaten zo vast als een huis, en een lagerspeling kon ik ook niet ontdekken.
De volgende ochtend, op weg naar het werk, hoorde ik het geluid een stuk minder. Ik had al het plan opgevat om even langs de garage te rijden. Echter, deze opent op zaterdag pas om 10 uur, en had ik alle tijd om even zelf te gaan kijken.
Toen de remtrommel los lag, kwam er een minuscuul stukje ijzer uit de trommel vallen. Deze was afkomstig van een randje, die ervoor moet zorgen dat de remmen droog blijven bij regen. Van diezelfde rand was een stukje ijzer tussen de remschoen en remtrommel terecht gekomen.
Nadat dit verwijderd was, en nog wat likjes vet hier en daar gegeven hadden, was het weer stil achterin, en was de rit naar de garage overbodig.

Dag Friendweb.

Vorig jaar ging de Nederlandse vriendensite Hyves uit de lucht. Na de overname door TMG was de site meer een speelplaats geworden, en was er bijna niets meer over van het oude Hyves. Voor mij was het toen tijd om daar te vertrekken, iets wat velen met mij gedaan hadden. Tot er een berichtje in de krant kwam over een site Friendweb, een Nederlandstalige site waar ook een openbaar gedeelte was, waardoor je ook kon babbelen met volslagen onbekenden zonder hen aan jouw vriendenkring toe te hoeven voegen.
Maar een scheldpartij van een aantal leden richting de moderatoren deed deze mensen opstappen. En zo kwam de mededeling dat de site eind februari gaat stoppen. Wat mij wel verbaasd heeft is dat de site gisterenavond al uit de lucht bleek te zijn, en ik al mijn 10 vrienden daar in het ongewisse moet laten over mijn doen en laten.
Misschien zie ik hen hier terug op Tumblr, of op één van de andere sites waar ik actief ben.

Vrije zondag.

Als ik het over een vrije zondag heb, betekent dit niet dat ik niets te doen heb. Het betekent slechts dat ik mijn werkzaamheden zelf kan indelen. Gelukkig kon ik het een en ander afraffelen, zodat ook ik eens van de zon kon gaan genieten. En dat heb ik met volle tuigen gedaan. Achteraf merk ik wel dat ik iets teveel heb genoten, in de avond begon mijn gezicht toch lichtjes te gloeien.
In ieder geval heb ik wat gedaan aan het vitamine D tekort, waar we allemaal last van zullen hebben. Kun je je nog voorstellen dat we vorig jaar nog zaten te jammeren dat de Elfstedentocht niet doorging? Dit jaar hoor je er eigenlijk niemand over. Zou het zo zijn dat warm weer de koorts doet dalen? Wat zeker zal dalen is mijn gasrekening. Zeker op een dag als vandaag, zag ik de temperatuur in mijn huis, rap stijgen naar een lekker 17 graden, de verwarming had bijna niets te doen.
Ach, als we dit weer tot oktober mogen houden, zul je mij niet horen klagen. De temperatuur is goed, en de zon was lekker. Het enige waar ik over zou kunnen klagen, is de wind. Deze was vandaag hard en guur. Zo blijft er altijd nog wat te wensen over.

Tanken in het buitenland.

Nederland wordt wakker, de laatste accijnsverhoging maakt dat de mensen meer en meer over de grens gaan tanken. En ook voor ondernemers is het aantrekkelijk, zeker sinds het in 2010 mogelijk werd buitenlandse BTW terug te vorderen bij de Nederlandse belastingdienst.
Toen ik regelmatig in België kwam, tankte ik daar ook, het prijsverschil was destijds maar een cent op zes. Gisteren keek ik op de website van het tankstation waar ik altijd kwam. Diesel kostte daar gisteren 1,30 terwijl de prijs in Nederland 1,39 was. Bij benzine zijn de verschillen nog groter.
Maar goed, dit keer merkt de overheid dat je ook teveel kunt vragen, en wordt er serieus gedacht aan accijnsverlaging.
Eens zien hoe dit gaat aflopen.......

Lekker beleefd.

Gisteren had ik postzegels nodig. Gelukkig zit er vlakbij mijn huis een agentschap annex tabakswinkel, dus ging ik daarheen. Ik werd op straat zeer vriendelijk door de eigenaar begroet en ging naar binnen. Wat ik toen meemaakte is op het onbeschofte af. De man achter de toonbank keek mij alleen aan en ook op mijn begroeting leek de man bijna niet te reageren. Dus ik probeerde mijn vraag maar te stellen. „Mag ik tien postzegels van U? " „Nee, wel vijf", klonk het nors. Ik was blij, er kwam toch geluid uit de man en ik kreeg mijn postzegels. En ook bij het verlaten van de winkel werd en niets tegen mij gezegd......

Bloggen op een mobiel.

Heb je dat al eens geprobeerd? Ik probeer dat nu en moet eerlijk zeggen dat het een mooie uitdaging is, je hebt geen overzicht, het scherm is klein om maar te zwijgen over de toetsen, als die al aanwezig zijn. Voor jullie gegevens, dit stukje tik ik op een Samsung Galaxy mini.

Aanbestedingen.

Als je een groot project hebt, is het bijna altijd verplicht een aanbesteding uit te schrijven. Meerdere bedrijven kunnen zich dan inschrijven, en een offerte uitbrengen. Het desbetreffende bedrijf mag deze klus dan klaren.
Evenzo gebeurt dit in het openbaar vervoer. Ook daar wordt een afspraak gemaakt over de kosten en de prestaties. Maar, er zit een addertje onder het gras. Is het normaal zo dat, wanneer je tevreden bent over de opdrachtnemer, je blijft doorgaan met deze opdrachtnemer. Immers een nieuwe aanbesteding kost handen met geld, en je moet weer een nieuwe relatie opbouwen.
Zo niet in het openbaar vervoer. Daar weet de opdrachtnemer dat hij of zij na een aantal jaren het werk weer kwijt is, en zal ook minimaal investeren, hetgeen de kwaliteit niet ten goede komt. Verder is het toch vreemd dat, wanneer je tevreden bent over het bedrijf dat de werkzaamheden uitvoert, je toch een aanbesteding moet uitschrijven? Als we nu eens een aanbesteding voor onbepaalde duur uit gaan schrijven zal dat een hoop geld gaan schelen. Mocht je ontevreden zijn over de prestaties, kun je toch alsnog gaan aanbesteden?

Wat een week.

Een minister, die beweert dat de Amerikanen ons aan het afluisteren waren, terwijl het zijn eigen inlichtingendienst bleek te zijn. Dit is een doomscenario waar je niet aan wilt denken, maar waar minister Plasterk aankomende dinsdag tekst en uitleg mag gaan geven in de tweede kamer, wat zoiets betekent dat hij woensdag wel eens minister af kan zijn.
Zo moest, halsoverkop wethouder Wiebes uit Amsterdam vertrekken om in Den Haag staatsecretaris van financiën te worden, nadat zijn voorganger Weekers over de Belastingdienst was gestruikeld.
Ook Amsterdam was in het nieuws. Eerst vanwege onterecht uitbetaalde toeslagen, waar men nog steeds bezig is deze terug te vorderen, later vanwege onterecht verstrekte stadspassen. Nu was dit laatste veroorzaakt door een extern bedrijf, die ook voor de kosten, een slordige 100.000 euro, mag opdraaien.
En zo was er weer wat te doen in Den Haag, niet in de laatste plaats over de Olympische Spelen in Sotsy waar onze premier aan de Russische president de waarheid heeft verteld over hoe wij Nederlanders denken over het homobeleid in Rusland. Voor de camera heeft Poetin gereageerd door te zeggen dat hij weet dat Nederland zich altijd druk maakt om mensenrechten. Een goede verstaander heeft allang begrepen dat de Russen niet op bemoeienissen van de Nederlanders zitten te wachten. En ach, wat kan zo'n klein landje uitrichten tegen deze grote reus?
Over die Olympische spelen gesproken, de Russen hebben voor hun eigen landgenoten de uitzending van de opening gecensureerd. Zoals je op de voorpagina van de diverse krant kon lezen, ging het mis bij de vijfde ring. In plaats van deze liveuitzending zond de Russische staatsomroep beelden uit van de repetitie. Ach.....

Rode kruis.

En nu dacht je waarschijnlijk dat ik het over de organisatie ga hebben. Nee, toevallig niet, maar in een slecht geval kun je er wel mee te maken krijgen. Ik heb het over de rode kruisen op de snelweg, die massaal genegeerd worden.
Stel je de scène voor, je rijdt op de snelweg. Boven de rechterbaan geven de borden een rood kruis aan. In een rijtje rijden drie auto's over de afgesloten baan. Je toetert, omdat je probeert een levensgevaarlijke situatie af te wenden. De chauffeur van de voorste wagen kijkt jou aan en steekt zijn middelvinger omhoog, om jou vervolgens, vlak voor de pijlwagen, nog even te snijden.
Helaas was dit afgelopen vrijdag realiteit op de A10-oost. Maar ik zie dit steeds meer gebeuren, het negeren van die afzettingen, met jaarlijks meerdere slachtoffers tot gevolg.
Nu doet Rijkswaterstaat er alles aan om ongelukken te voorkomen, waarbij ik mij af begin te vragen waarom er bij de werkzaamheden geen roodlichtcamera's komen. De reden dat men doorrijdt is simpel, er is toch niemand die controleert, en aan een ander wordt allang niet meer gedacht. Dit zou nu eens een mooie taak zijn voor de onopvallende auto's van het Bureau Verkeersveiligheid van het Openbaar ministerie.
Ja, zal ik maar zwijgen over het negeren van doorgetrokken lijnen?

Daar wil ik staan!

Ik had het vanavond weer eens aan de stok met een andere automobilist. Ik zag een mooie parkeerplek en wilde mijn auto daarin zetten. Met een slinger aan mijn stuur, draaide ik mijn auto met de kont naar de plek. Ik zag dat er een andere auto aankwam, en reed snel achteruit. Eenmaal geparkeerd, stapte ik uit, en kwam de andere automobilist, die zijn wagen dwars voor de mijne had neergezet, aangelopen. „Ik wil daar staan", zei hij met een beetje huilende stem. Hij had pech, ik stond er al.