Barst

Op een avond, reed ik, zoals gewoonlijk, met mijn auto naar huis. Daar aangekomen kon ik mijn auto even niet parkeren. Ach, even later zou ik hem alsnog op een juiste parkeerplaats zetten. Dus ik deed mijn sleutel in het contactslot, dat ineens iedere dienst weigerde. Een reservesleutel kon ik wel omdraaien echter, de startblokkering zorgde ervoor dat de auto alsnog niet van zijn plaats kwam, dus duwde ik mijn auto naar de parkeerplaats, dat lukt wel met die sleutel. Het wachten was op de echte reservesleutel. Deze weigerde ook dienst. En wat dan. Is het dan toch het contactslot dat de geest gegeven heeft? Nu kan ik met wat kunst en vliegwerk wel rijden, maar helemaal zeker was ik niet, als de laatste sleutel het begeeft zou ik helemaal een probleem hebben. De oplossing bleek heel simpel, een kopie maken van de enige werkende sleutel. Na een beetje gesleutel, naast het kopiëren van de sleutel moet ook de transponder worden overgezet, werkte alles weer normaal.

Blog zonder titel.

Om een titel voor dit stukje te verzinnen is best moeilijk. Normaal bedenk ik een titel, en schrijf daar een stukje omheen.
We zijn inmiddels aan het jaar 2017 begonnen, met een hoop geknal, diverse gewonden, arrestaties, ruzies en vechtpartijen. En waarom? Probeer deze vraag eens te beantwoorden met iets anders dan "traditie". Dat vuurwerk kan ik nog begrijpen, dat is een stuk legale baldadigheid dat een dagje duurt. Dat er gasten zijn die het hele jaar doorknallen, is een ander verhaal. Die ruzies, vechtpartijen zijn vaak het resultaat van opgekropte frustraties met een scheutje alcohol. Ja, alcohol, dat maakt het pas gezellig. De remmen gaan los, soms letterlijk, zoals in Amsterdam, waar een Zwitser het voor elkaar kreeg om twaalf auto's in één keer aan flarden te rijden.
Tja, drank. Een paar jaar geleden kwam ik een oude vriendin tegen, en was blij dat ik niet aan haar ben blijven "hangen". Ik zag haar in een "all-you-can-eat"- restaurant, waar zij net een wijntje stond in te tappen. Ik herkende haar in eerste instantie niet eens, zo was haar gezicht veranderd."Hé, Robert", zei ze. Jemig, vroeger zou iedereen jaloers zijn als zij aan jouw arm hing. Hetzelfde resultaat is ook te zien bij een zangeres die andere dingen deed dan buiten spelen.
Zij is nu een typisch geval van een alcoholist, of, zoals ik ze noem, een alcohol-junk. Net zoals je tabaks-junks en drug-junks hebt, zijn dit eigenlijk mensen die hulp nodig hebben. Ik kan mij, eerlijk gezegd, de lol niet voorstellen van het vergiftigen van jezelf. Bij tabak en drugs schijn je smaak ten reuk te verliezen, bij alcohol en drugs de controle over jezelf. Dit zijn nu precies de redenen dat ik met mijn handen ver van die spullen blijf.
Als we dan toch terugkijken. Afgelopen jaar werd ik verrast door bezoek uit Zuid-Afrika. De dame kwam voor een werkbezoek, en had er nog een week achteraan geplakt. Trots als ze was, liet ze duidelijk merken dat ze onze taal en cultuur gewend is, en hier graag zou willen blijven. Ze hoopte dan ook dat haar nieuwe werkgever haar naar Nederland zou halen. In plaats daarvan kreeg ze een opdracht in Zuid-Afrika. Kortom, ze zit weer, zeer tegen haar zin, in dat land.
Zuid-Afrika, het land waarvan ik een taal spreek, waarvoor ik mij heb ingezet voor een paar hulpacties, mensen heb ontmoet, maar nog nooit geweest ben. Het wordt mij ook ten zeerste afgeraden, niet in de laatste plaats vanwege de onveiligheid. Een van mijn kenniss zei ooit dat drie weken vakantie voor haar er als volgt uitzien, de eerste week is het leuk, iedereen komt langs, de tweede week begint al wat vervelend te worden en begin je af te vragen wat je er doet, terwijl zij in de derde week heimwee krijgt naar Nederland, of, zoals zij zegt, naar huis.
Een hulporganisatie, waar ik zelfs bij de oprichting heb geholpen, is opgeheven vanwege het overlijden van onze beheerster. Ik heb de vrouw nog nooit ontmoet, maar wel veel mee gesproken. Ik heb nog steeds contact met haar familie, die mij duidelijk hebben gemaakt dat zij heel veel steun aan mij heeft gehad. Als je dat hoort ben je best wel trots. Oké, ze belde soms midden in de nacht, als er weer ontredderde mensen voor haar deur stonden, of wanneer ze het even niet zag zitten. Zij was overigens de enige die 's nachts mocht bellen. Waag het dus niet om mij 's nachts te gaan bellen, een ware scheldkanonade zal uw deel zijn. U bent alvast gewaarschuwd. De vrouw heeft achter haar huis een opvang gebouwd met tuinhuisjes. Heeft, want gelukkig hebben andere mensen die opvang overgenomen zodat de mensen, die opgevangen worden, niet op straat komen te staan en is het de gemeente nog steeds niet gelukt om de opvang de nek om te draaien.
Dit project heeft mij een hoop geleerd over hoe je hulp kunt verlenen aan arme mensen. Geld geven heeft geen enkele zin, ze zitten helemaal niet te wachten op ons geld. Wat zij willen is een bestaan en een manier om hun eigen voedsel bij elkaar te verdienen. De organisatie heeft dan ook een kas die kant op gestuurd, en deze daar laten opzetten. Een andere kas is "geadopteerd" door een Zuid-Koreaanse kerk. Het resultaat is dat de mensen voldoende te eten hebben, en zelfs eten aan het verkopen zijn. Het voorbeeld heeft inmiddels navolging gekregen, en sommige projecten breiden zelfs uit op eigen kracht!
Ja, en nu die titel. Ik kan nog steeds niets zinnigs verzinnen....