Televisieavond

Het gebruiken van tegenstellingen schijnt tegenwoordig de basis te zijn voor een programma met hoge kijkcijfers. Dit viel mij op toen ik afgelopen zaterdag eens televisie aan het kijken was en de typetjes van Carlo en Irene, het programma "Hotter than my daughter" en "De jongens tegen de meiden" zat te kijken. Hoewel, kijken is een groot woord. Het was gewoon gezellig en de televisie fungeerde als een soort bewegende schemerlamp.

Om met dat programma "Hotter than my daughter" te beginnen, wat is er nou zo leuk aan om iemand op die manier voor joker te zetten? In de uitzending van afgelopen zaterdag was duidelijk te zien dat de "slachtoffers" hulp en een zetje nodig hadden om zichzelf te kunnen vinden en een beetje opgepept moesten worden om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Dan zit ik mij inwendig op te winden dat die mensen op een dergelijke manier worden geëxploiteerd. En dat is jammer, het doel van het programma is op zich een goede, laten zien dat je ook wordt geaccepteerd als je jezelf normaal uitdost.

Ik denk dat ik maar een oude aflevering van de "Weekendkwis" ga kijken, en herinneringen ophaal van een ouderwetse zaterdagse tv-avond...

Luilak.

Op de zaterdag voor Pinksteren is het raak, Luilak, een oude traditie uit de tijd dat de mensen op zaterdag moesten werken. Inderdaad, er was een tijd dat alle mensen zes dagen in de week werkten. Behalve op de zaterdag voor Pinksteren. En dat is de aanleiding voor deze traditie. Want, wat doe je op een vrije zaterdag. Oké, men was op zondag vrij, maar deze dag werd bezet door de verplichte gang naar de kerk, waardoor je alsnog vroeg uit de veren moest. En als er dan een dag zonder verplichtingen was, was het zeer verleidelijk om de wekker eens niet te zetten, en lekker uit te slapen. En dit is waar de jeugd een stokje voor stak door flink herrie te gaan maken. En, zoals gewoonlijk, wist de jeugd er nog een slaatje uit te slaan ook. Wie kent er niet het versje:" Rommelpotterij, geef mij een cent dan ga ik voorbij"? Een rommelpot is een blikje waar een stok, ingesmeerd met hars, aan vast zat. De herrie, die dat ding maakt, is niet om te harden. Begrijp je nu waarom die cent grif werd betaald?
Helaas is de traditie later veranderd in een soort vrijbrief om vernielingen te verrichten. Toen ik in Amsterdam werkte, wist je gewoon dat er vuilnis over de weg lag, alle bushokjes langs de weg waren vernield, en er overal teksten op gevels waren gekalkt, kortom, niets dat met luilak te maken had.

Nee, dit is mode.

Toen ik afgelopen week een gat in mijn broek ontdekte, was de conclusie snel getrokken, weg met dat ding. Normaal draai ik mijn hand niet om voor een klein gaatje of een torntje, maar als de stof versleten is, is het niet meer verstandig om het te gaan dragen. Althans, tot op heden. Valt het jou ook op dat er steeds meer mensen zijn die met kapotte kleding lopen? Opengescheurde knieën en gaten zijn tegenwoordig heel normaal, en er schijnt flink geld voor neergeteld te worden. Zal ik voortaan mijn kapotte kleding maar bewaren? Er zal altijd een gek zijn die er flink geld voor wil neertellen.