Er is hier geen WIFI!

Vorig jaar, tijdens de donateursdag van de museumtram, stapt er een man op mij af. "Meneer, u weet vast wel het wachtwoord van het WIFI-netwerk van het station." Huh? Het station heeft helemaal geen internetverbinding, laat staan een WIFI-verbinding. Zwaar voeterend gaf de man zich gewonnen. Ik deed dit af als een incident, je kunt toch wel een dagje zonder WIFI? Tot ik ergens een rondleiding aan het geven was. Een man was driftig aan het fotograferen, en begon op een bepaald moment driftig aan zijn telefoon te rommelen. Terwijl ik nog aan het vertellen was, dacht ik dat hij een hele interessante vraag ging stellen. En die kwam:" wat is het wachtwoord?" Wachtwoord? Waar heeft die man het over? "Van het WIFI-netwerk dat ik hier ontvang." De mensen om hem heen keken een beetje vreemd. Wat heeft WIFI te maken met hetgeen ik aan het vertellen was? De vijf minuten die daarna volgden waren gewoon gênant te noemen. Ik moest de man overtuigen dat ik het wachtwoord niet wist. Tierend vervolgde de man zijn "werkzaamheden", mij en de bezoekers verbaasd achterlatend. Ik had ineens medelijden met deze man. Hij is waarschijnlijk een internetjunk en kreeg nu een coldturkey te verwerken. Zijn hele wereld was ingestort en al wat zijn omstanders deden was hem aankijken en verder niets.

Kun jij nog zonder WIFI?

Het balletje gaat rollen.

De laatste twintig jaar is er maar één ding waarmee je flink geld kunt verdienen, het milieu. De fabrikanten hebben het zelfs voor elkaar weten te krijgen dat de gloeilamp, bestaande uit wat glas en metalen, worden geweerd ten gunste van de kwikhoudende spaarlamp of de arseen bevattende led-lamp. Oké, de gloeilamp zet dan slechts vijf procent van de energie om in licht, maar je kunt je afvragen of die vijfennegentig procent warmte weggegooide energie is. Zeker in Nederland, zet je de verlichting aan wanneer de avonden koeler zijn, en de verwarming meestal ook staat te snorren. Inmiddels zijn de meeste gloeilampen dan ook gewoon weer te koop, zij het met een klein truc, ze worden verkocht als werklicht met, op papier, wat dikker glas.

Ach ja, dit is dan een redelijk onschuldig voorbeeld van om de tuin leiden.

In de auto-industrie begint nu de beerput langzaam te openen, en gelijk staat de hele boel op zijn achterste benen. En een zondebok is er ook al gevonden,Volkswagen. Maar, waarom wordt VW zo hard aangepakt? Kia, die de verbruikscijfers van haar Picanto te gunstig voorstelde, is ermee weg gekomen.

En wat denk je van elektrische auto's? Heb jij je al eens gerealiseerd hoe die elektriciteit wordt opgewekt, vooral nu de gaskraan in Groningen gedeeltelijk is dichtgedraaid. Inderdaad, met kolen, want de windmolens en zonnecellen geven ook nog te weinig energie.

Ach, zolang er maar geld wordt verdiend.

Ziek, of niet?

Vorige maand had ik mij er op verheugd, een vrije zondag in Groningen. Ik zat er een beetje doorheen, en had er wel zin in. Even een dagje niksen en weer wat energie bij elkaar grabbelen voor de aankomende week. En zelfs zo dat ik er op zaterdag al naartoe was gereisd. En moe was ik. Toen ik aankwam en heerlijk gegeten had, had ik de grootste moeite om mijn ogen open te houden. Gelukkig was mijn vriendin ook moe, dus konden we niet al te laat het bed in duiken. Om eerlijk te zijn, kan ik mij weinig meer herinneren vanaf het moment dat ik in bed lag. 

Rond een uur of vier werd ik wakker door een verschrikkelijke pijn in mijn voorhoofdsholtes. Na een paar minuten wakker te zijn geweest, zakte de pijn weer, en kon ik weer verder slapen. Een paar uurtjes later, begon het verhaal weer van voor af aan. Omdat het zeven uur was, de tijd dat ik normaal opsta, dacht ik er kort aan om werkelijk op te gaan staan. Maar, de pijn zakte wederom, zodat ik toch maar weer onder de wol kroop.

Een paar uurtjes later was het echt tijd om op te staan, en ik had wederom last van mijn voorhoofdsholtes. Leuk vooruitzicht om zo de zondag door te moeten. Een douche deed de klachten helemaal verdwijnen, heerlijk. Maar, na een paar uurtjes kwam het weer langzaam terug. Ik zat mij al suf te piekeren hoe ik dit opgelopen kon hebben. Het gebeurt wel eens dat je met een open autoraam rijdt of dat je op de tocht hebt gezeten, wat met dit weer niet zo gek is. Maar de laatste tijd had ik helemaal niet met een open raam gereden. Waar ik wel tegenop zag was de rit naar het westen, ik hou ervan om lekker ontspannen achter het stuur te zitten, maar zag dat ik mij twee uur lang moest gaan concentreren.

En toen gebeurde iets vreemds. Mijn vriendin en ik nemen afscheid, rijden Groningen uit, en mijn klachten verdwenen binnen het kwartier. Ben ik ineens allergisch voor Groningen geworden?