Ongeadresseerd.

Een aantal jaren kreeg ik post, gericht aan Leonie en Theo, waarin ze geluk werden gewenst met hun verjaardag, hun huwelijk, de geboorte van de kinderen, en ook weer de verjaardagen van die kinderen. Stoppen was geen mogelijkheid, van Leonie, Theo en de kinderen was geen achternaam bekend, en de afzender, of afzenders, vertikten het om hun adres bekend te maken. Kortom, er zijn heel wat kaartjes zomaar in de papiercontainer terecht gekomen.

Een ander ding wat bij mij rechtstreeks de papiercontainer ingaat zijn de brieven met „aan de bewoners van dit adres.“ Meestal zijn dit reclames van een van de vele loterijen van de Van Eeghenstraat uit Amsterdam. Bij mij rijst de vraag, is dit nu ongeadresseerd en kun je deze ongevraagde terreur middels een „Nee-Nee"-sticker tegenhouden?

Over Amsterdam gesproken, in de strijd tegen het ongeadresseerde geweld, gaat die gemeente een „Ja-Ja"-sticker invoeren in de strijd tegen de volle papiercontainers. Het klopt dat al die reclames een aanslag op de natuur zijn, maar het brengt ook weer banen met zich mee. Bovendien is het zo dat zolang er bedrijven zijn die nog steeds in de „papierbakvulling“ willen investeren, dit zal blijven bestaan.

De reclamesector zit inmiddels ook niet stil, in Amstelveen adverteert men inmiddels met een dienst waarbij je jouw „favoriete“ reclamefolders aan huis kunt laten bezorgen. Alleen is het jammer dat men dit aanprijst met de kop „Nu in Amsterdam“, en daarmee bij de mensen slechts één reactie oproept, „in de papierbak ermee.“ Gelukkig heb ik nog een buurvrouw die vraagt om de reclamefolders op te sparen, als gratis kattenbakvulling....

Een goede blog?

Mensen die mij al wat langer volgen, zullen een groot aantal blogs van mij hebben gezien, en zullen zich misschien afvragen waarom er de laatste paar jaar zo weinig blogs van mijn hand komen. Het antwoord is zowel simpel als ingewikkeld, ik probeer te bloggen over dingen waar normaal niet over geschreven wordt, en voor een goede blog moet je flink wat tijd vrijmaken. Daarnaast moet je de mensen ook nog eens weten te boeien. Tijd, als je werkt in een familiebedrijf, heb je daar weinig van, zeker als je ook nog in het vrijwilligerswerk actief bent. Daarbij komt dat ik een hele oude hobby weer heb opgepakt, het fotograferen. Ik ben daar destijds mee gestopt omdat het afdrukken van de foto's een nogal dure bezigheid was. Daar heeft de digitale fotografie flink verandering in gebracht. En de simpele camera's zijn ook een heel stuk verbeterd, had mijn eerste camera nog 3 megapixels, mijn huidige compactcamera gebruikt er 16. En mocht ik onverhoeds de camera vergeten, wat bij hoge uitzondering wel eens gebeurt, kan ik nog terugvallen op de camera van mijn telefoon met 13 megapixels. Over vooruitgang gesproken, mijn vorige compactcamera uit 2007 had 12 megapixels, en maakte al prachtige foto's.
Door uit te leggen waarom ik niet blog, zie je maar weer dat er zomaar een blogje kan ontstaan.....

Barst

Op een avond, reed ik, zoals gewoonlijk, met mijn auto naar huis. Daar aangekomen kon ik mijn auto even niet parkeren. Ach, even later zou ik hem alsnog op een juiste parkeerplaats zetten. Dus ik deed mijn sleutel in het contactslot, dat ineens iedere dienst weigerde. Een reservesleutel kon ik wel omdraaien echter, de startblokkering zorgde ervoor dat de auto alsnog niet van zijn plaats kwam, dus duwde ik mijn auto naar de parkeerplaats, dat lukt wel met die sleutel. Het wachten was op de echte reservesleutel. Deze weigerde ook dienst. En wat dan. Is het dan toch het contactslot dat de geest gegeven heeft? Nu kan ik met wat kunst en vliegwerk wel rijden, maar helemaal zeker was ik niet, als de laatste sleutel het begeeft zou ik helemaal een probleem hebben. De oplossing bleek heel simpel, een kopie maken van de enige werkende sleutel. Na een beetje gesleutel, naast het kopiëren van de sleutel moet ook de transponder worden overgezet, werkte alles weer normaal.

Blog zonder titel.

Om een titel voor dit stukje te verzinnen is best moeilijk. Normaal bedenk ik een titel, en schrijf daar een stukje omheen.
We zijn inmiddels aan het jaar 2017 begonnen, met een hoop geknal, diverse gewonden, arrestaties, ruzies en vechtpartijen. En waarom? Probeer deze vraag eens te beantwoorden met iets anders dan "traditie". Dat vuurwerk kan ik nog begrijpen, dat is een stuk legale baldadigheid dat een dagje duurt. Dat er gasten zijn die het hele jaar doorknallen, is een ander verhaal. Die ruzies, vechtpartijen zijn vaak het resultaat van opgekropte frustraties met een scheutje alcohol. Ja, alcohol, dat maakt het pas gezellig. De remmen gaan los, soms letterlijk, zoals in Amsterdam, waar een Zwitser het voor elkaar kreeg om twaalf auto's in één keer aan flarden te rijden.
Tja, drank. Een paar jaar geleden kwam ik een oude vriendin tegen, en was blij dat ik niet aan haar ben blijven "hangen". Ik zag haar in een "all-you-can-eat"- restaurant, waar zij net een wijntje stond in te tappen. Ik herkende haar in eerste instantie niet eens, zo was haar gezicht veranderd."Hé, Robert", zei ze. Jemig, vroeger zou iedereen jaloers zijn als zij aan jouw arm hing. Hetzelfde resultaat is ook te zien bij een zangeres die andere dingen deed dan buiten spelen.
Zij is nu een typisch geval van een alcoholist, of, zoals ik ze noem, een alcohol-junk. Net zoals je tabaks-junks en drug-junks hebt, zijn dit eigenlijk mensen die hulp nodig hebben. Ik kan mij, eerlijk gezegd, de lol niet voorstellen van het vergiftigen van jezelf. Bij tabak en drugs schijn je smaak ten reuk te verliezen, bij alcohol en drugs de controle over jezelf. Dit zijn nu precies de redenen dat ik met mijn handen ver van die spullen blijf.
Als we dan toch terugkijken. Afgelopen jaar werd ik verrast door bezoek uit Zuid-Afrika. De dame kwam voor een werkbezoek, en had er nog een week achteraan geplakt. Trots als ze was, liet ze duidelijk merken dat ze onze taal en cultuur gewend is, en hier graag zou willen blijven. Ze hoopte dan ook dat haar nieuwe werkgever haar naar Nederland zou halen. In plaats daarvan kreeg ze een opdracht in Zuid-Afrika. Kortom, ze zit weer, zeer tegen haar zin, in dat land.
Zuid-Afrika, het land waarvan ik een taal spreek, waarvoor ik mij heb ingezet voor een paar hulpacties, mensen heb ontmoet, maar nog nooit geweest ben. Het wordt mij ook ten zeerste afgeraden, niet in de laatste plaats vanwege de onveiligheid. Een van mijn kenniss zei ooit dat drie weken vakantie voor haar er als volgt uitzien, de eerste week is het leuk, iedereen komt langs, de tweede week begint al wat vervelend te worden en begin je af te vragen wat je er doet, terwijl zij in de derde week heimwee krijgt naar Nederland, of, zoals zij zegt, naar huis.
Een hulporganisatie, waar ik zelfs bij de oprichting heb geholpen, is opgeheven vanwege het overlijden van onze beheerster. Ik heb de vrouw nog nooit ontmoet, maar wel veel mee gesproken. Ik heb nog steeds contact met haar familie, die mij duidelijk hebben gemaakt dat zij heel veel steun aan mij heeft gehad. Als je dat hoort ben je best wel trots. Oké, ze belde soms midden in de nacht, als er weer ontredderde mensen voor haar deur stonden, of wanneer ze het even niet zag zitten. Zij was overigens de enige die 's nachts mocht bellen. Waag het dus niet om mij 's nachts te gaan bellen, een ware scheldkanonade zal uw deel zijn. U bent alvast gewaarschuwd. De vrouw heeft achter haar huis een opvang gebouwd met tuinhuisjes. Heeft, want gelukkig hebben andere mensen die opvang overgenomen zodat de mensen, die opgevangen worden, niet op straat komen te staan en is het de gemeente nog steeds niet gelukt om de opvang de nek om te draaien.
Dit project heeft mij een hoop geleerd over hoe je hulp kunt verlenen aan arme mensen. Geld geven heeft geen enkele zin, ze zitten helemaal niet te wachten op ons geld. Wat zij willen is een bestaan en een manier om hun eigen voedsel bij elkaar te verdienen. De organisatie heeft dan ook een kas die kant op gestuurd, en deze daar laten opzetten. Een andere kas is "geadopteerd" door een Zuid-Koreaanse kerk. Het resultaat is dat de mensen voldoende te eten hebben, en zelfs eten aan het verkopen zijn. Het voorbeeld heeft inmiddels navolging gekregen, en sommige projecten breiden zelfs uit op eigen kracht!
Ja, en nu die titel. Ik kan nog steeds niets zinnigs verzinnen....