Taalstrijd

Op mijn oude weblog heb ik ooit een verhaal geschreven over mijn incident in de Belgische taalstrijd. Helaas blijkt dit hele verhaal verdwenen, kortom, tijd om ze, in gewijzigde vorm, er weer eens op te zetten.

Ik heb twee keer te maken gehad met de, zowat eeuwigdurende, taalstrijd in België, een keer op het werk in Liezele en een keer op de snelweg E17, in goed Vlaams trouwens autostrade geheten, bij Sint-Niklaas.

Het eerste incident speelde zich af in Leizele. Het bedrijf zat middenin een verhuizing, en de "grote baas" uit Kraainem wilde het nieuwe pand komen bekijken. Of ik even op de boel wilde passen. Natuurlijk, ik spreek twee van de drie landstalen, dus die groep 40% Franstaligen moest maar even geduld hebben.
Inmiddels was ook onze vaste chauffeur Frans gearriveerd, die driftig begon zijn "camion te kuisen". Dit gebeurde voor het grootste deel met de brandslang. Tijdens dat hij bezig was arriveerde nog een tweede vrachtwagen. Deze wagen was afkomstig van Zaventem, dus ik verwachtte geen problemen te krijgen.
De deur ging open en een volkomen tandeloze man kwam op mij aflopen, en stak een heel verhaal in het Frans af." Excuseert, ik ken geen Frans", zei ik, en kreeg direct commentaar uit vrachtwagen 1." Wablieft? U hebt juist nog met mij gesproken", mopperde Frans, mij strak aankijkend. De Franstalig chauffeur vervolgde:" Meneer, als u regelmatig in België bent, zou het "kemakkelik" zijn als u een beetje Frans zou spreken." Frans dook inmiddels weg, en ik hoorde al wat gegrinnik uit zijn hoek opstijgen." Meneer", vervolgde ik," het zou handig zijn, als u regelmatig in Vlaanderen bent, om een paar woorden Nederlands te leren spreken." De man, monsieur Sans Dents, ontplofte zowat, wees waar ik mijn handtekening voor ontvangst moest neerzetten, draaide zich om, en verliet het terrein. Frans, die het inmiddels niet meer hield van het lachen, kwam op mij aflopen, stak zijn hand uit met de woorden:" welkom bij de taalstrijd."

Een paar jaar later had ik een aanrijding op de E17. Een Fransman was de macht over het stuur kwijtgeraakt en had mijn vol geraakt. Zoals gewoonlijk, kon ik niets uitrichten met, toen nog, de drie talen die ik sprak, de Fransman sprak alleen Frans. De politie bood uitkomst." Zeker, alle agenten in België zijn tweetalig", aldus een vriendelijke dame van de afdeling dispatching. En zo verscheen een dikke Volvo ten tonele, waar twee agenten uitstapten." Wat is uw probleem?", vroeg de eerste agent, waarop ik mijn probleem van de taalbarrière uitlegde en ik had gehoord dat alle agenten tweetalig zijn. Daarop antwoordde de beste man, met een grote grijns," In Oost-Vlaanderen zeker?" Gelukkig bleek zijn collega wel het een en ander in het Frans duidelijk te kunnen maken. Na een tijdje kon ik weer, met ingevulde formulieren, op weg. Helaas bleek deze Fransman, zoals vele Fransen, onverzekerd

Rugpijn.

Als ik zomaar rugpijn heb, is dit bij mij een voorbode van griep. En zo gebeurde het een paar weken geleden ineens dat ik, zonder iets te tillen, last kreeg van mijn rug. Nu had ik een paar dagen daarvoor redelijk zwaar getild, en daarbij een spier verrekt, maar dit was anders, en vreesde dat ik het weekeinde, met de eerste vrije zondag sinds april, merendeel in bed zou gaan doorbrengen. Vrijdagavond ging het dan uiteindelijk mis. Onderweg naar een FB-vriendin, kreeg ik een bloedneus, een ander symptoom dat ik wat onder de leden heb. Aldaar aangekomen voelde ik mij alleen maar beroerder worden, waarbij ik hoop dat ik de avond van mijn gastvrouw niet te erg heb verstoord. Tijdens die avond voelde ik nog een paar keer een lichte bloedneus opkomen, wat ik, gelukkig, met gesniffel, onder controle kon houden.

Die zaterdag had mijn vriendin een heerlijke maaltijd in elkaar gezet, en ik heb er ook lekker van gesmikkeld. Naast het niezen en hoesten had ik vrijwel geen problemen. Die problemen kwamen, zoals gewoonlijk, na het eten, het moment dat je tot rust komt. Ik voelde mijn hoofd gaan gloeien, en uit mijn buik kwamen onheilspellende geluiden. Op weg naar mijn auto ging het dan ook mis, en heb een deel van mijn kostelijk avondeten in een afvoerput mogen deponeren. Thuis gekomen heb ik een hele hete douche genomen, en lag ik om 19.30 al te genieten van een verblijf in dromenland.

De rest van de week heb ik last gehouden van een zeurende rug, een loopneus en was ik verschrikkelijk moe. Dit laatste is ook de reden dat jullie mij zo weinig on-line hebben gezien.

Nu, een week later, moet de hoest er nog uitslijten, maar is de moeiigheid grotendeels verdwenen...