Computerperikelen.

Ach ja, ik gebruik eens Windows op mijn computer. Normaal heb ik dan last van die eeuwigdurende updates, maar dit keer was het een zoekmachine die niet te verwijderen was. En ja hoor, het bleek een typisch gevalletje van malware. Kortom, het was sleutelen geblazen.
De schuldige van die virus zal ik nooit kunnen achterhalen, deze computer draait alleen onder Windows als het echt niet anders kan, normaal draait ze op Linux, een systeem waar je van behoorlijk wat moet uitspoken om een virus op te lopen. Maar bij Windows ben je zelfs met virusscanner nog niet veilig.
Maar mijn computertje draait weer.

Vrijheid, blijheid.

Dat censuur in de huidige maatschappij geen zin heeft, heeft de blokkade op Piratebay bewezen, deze is heel gemakkelijk te omzeilen. Dit is ook het oordeel van de rechter in een zaak tegen Brein. Op zich ben ik het met Brein eens, je moet betalen voor muziek en films, en ik snap dan ook niet dat de mensen achter Piratebay nog op vrije voeten lopen. Zelf ben ik vorig jaar tegen de juridische problemen rondom auteursrecht opgelopen, toen ik filmopname's maakte van bevriende artiesten. Ik moest kunnen aantonen dat ik het recht had om de filmpjes op YouTube mocht zetten.
En zo vraag ik mij af hoe de illegale bestanden op servers terecht kunnen komen. Natuurlijk, veel mensen hebben tegenwoordig een eigen servertje, met de prachtige afkorting NAS, maar die hebben een IP-nummer, welke tot op de computer nauwkeurig werkt. En zo zou het moeten zijn dat die mensen aangepakt zouden moeten worden, ergo, als jij een filmpje wilt bekijken en je krijgt die mogelijkheid, ga jij je dan drukmaken over de auteursrechten? Op zich doe je dat zelfs niet bij de aankoop van een CD of DVD, je betaalt gewoon het bedrag op het stickertje.
Maar goed, Brein zal weer op censuur gaan inzetten, en laat de illegale uploaders gewoon hun gang gaan. Het zal mij benieuwen.

Vorst in Groningen.

Toen in zaterdag naar Groningen ging, had ik wel gehoord dat het een beetje zou gaan vriezen en sneeuwen, maar niet dat het in zulke hoeveelheden zou gaan zijn. Om een lang verhaal kort te maken, mijn vriendin en ik moesten naar een verjaardag in Groningen, en zagen in de loop van de avond wat sneeuwvlokjes vallen. We werden pas gealarmeerd toen we een sneeuwbal tegen het huiskamerraam hoorden ploffen, voor sneeuwballen heb je best wel wat sneeuw nodig. En inderdaad, bleek er een centimeter of vijf gevallen, en mochten we, al glijdend, naar ons overnachtingsadres. Glijden deden we zeker, je moet je voorstellen dat het verkeer in Groningen op een zaterdagavond een stuk rustiger is dan we in het westen gewend zijn. Het nadeel is dan dat de strooidiensten kunnen strooien tot ze een ons wegen, wat een knappe prestatie zou zijn met een vrachtwagen, terwijl er te weinig verkeer is om het zout in de sneeuw te rijden.
Na de overnachting en een gezellige dag binnen, het was immers te koud om naar buiten te gaan, stond nog een verrassing te wachten, de auto was dichtgevroren. De oorzaak was simpel, ik was met regen uit Amstelveen vertrokken waardoor de auto door en door nat was. En als het dan zes graden gaat vriezen is het water in een hele korte tijd veranderd in een massief blok ijs. En zo zat er niets anders op dan de achterdeur open te maken en door de wagen naar voren te kruipen. En dan te bedenken dat het nog geen 60 kilometer verderop ook 6 graden is, maar dan boven nul!
In ieder geval ben ik weer veilig thuis.

Pech op de A1 in 1983.

Toen ik vandaag een bericht zag over de naamgeving van een paar nieuwe kunstwerken op de A1, deze gaan namen krijgen die verwijzen naar de boerderijen die ruimte moesten maken voor deze verbreding, moest ik denken aan een verhaal uit het verleden, toen ik heel blij was dat die boerderijen er waren.
Je moet je voorstellen dat er in die tijd geen GSM's waren, het enige middel om een pechgeval te melden waren de praatpalen, die iedere kilometer langs de snelweg te vinden zijn. Maar, heb jij wel eens 500 meter langs een snelweg gelopen, heen en terug? Inderdaad, dat is niet aan te raden.
In dit geval waren mijn vader en ik onderweg naar een klant in Hulshorst, toen we ineens onze v-snaar hoorde slippen, heel kort daarna gevolgd door een klap. De v-snaar bleek gebroken, en daar stonden we dan. Gelukkig stonden we vlakbij een van de boerderijen, dus hupten we over de vangrail, en belden aan bij de desbetreffende boerderij. „We staan met een gebroken v-snaar." „Welk type?", vroeg de alleraardigste man, waarop we het type auto opgaven. Een paar minuten later stond de man, met een nieuwe v-snaar weer aan de deur. Dat was mazzel, in die boerderij bleek een autobedrijf gevestigd, waarbij de man mij nog een auto probeerde aan te smeren.
In ieder geval konden wij weer op weg, en zal ik altijd aan dit verhaal denken als ik de kale plek zie waar deze boerderijen stonden.

De week voorbij.

‹›Ach ja, dit was een week met vele gezichten. Het begon met een rustige maandagavond, althans dat was de planning, die toch heel anders ging uitpakken, en dat kwam alleen door een telefoongesprek dat, naar ik dacht, een paar minuten zou duren, en uiteindelijk bijna meer dan een uur heeft geduurd.
Verder een teleurstelling bij een van mijn Zuid-Afrikaanse kennissen, die zich verheugd had op een vakantie in Nederland, maar deze aan haar neus voorbij zag gaan. Over een maand of vier mag ze het alsnog proberen.
Dan natuurlijk de griep, die dinsdagavond, notabene tijdens een vergadering, nog even liet zien nog lang niet weg te zijn.
En dan zullen we maar zwijgen over het weer. Hoewel het maar niet wil vriezen, kan ik het maar niet behagelijk vinden. Door de hoge vochtigheid blijft het, letterlijk, waterkoud. Nee, dan heb ik liever een paar graadjes vorst. Dan kun je gewoon een sjaal, handschoenen en een dikke jas aandoen, en heb je het gewoon weer warm, maar vocht.
Op het werk ging het ook lekker. Hoewel, er eindelijk het juiste scherm voor een laptop binnenkwam. Deze laptop kwam rond de kerst in reparatie met een gebroken scherm. Het originele scherm was niet op voorraad, dus werd een vervangende opgestuurd. Blijkt dat de computer nogal eenkennig is, en het niet pikte dat er een ander type in gezet werd. Toen het juiste type op voorraad leek te zijn, bleek er in de verpakking een verkeerd scherm te zitten. Eindelijk, na bijna een maand, kwam het juiste scherm aan, en is het apparaat gerepareerd. Maar, hoe ga je deze slapstick aan de klant uitleggen?
Maar de mooiste uitsmijter was een berichtje dat ik kreeg van mijn taalmaatje. Zij is geslaagd voor de laatste module van haar NT2-examen, en is nu officieel Nederlandstalig. Mag ik trots zijn op haar?
En nu op naar het weekeinde, en zien wat de volgende week ons gaat brengen. Volgens de weerdiensten zou dat best wel eens sneeuw kunnen zijn.
Ach ja, je zou haast vergeten dat het winter is.

Bloggen op een Android-netbook.

Goed, jullie weten dat ik normaal op een klein ouderwetse Windows telefoontje zit te bloggen. Op dit ding kun je de tekst niet invoeren met alle tien de vingers, zoals op dit netbookje, maar met de duimen. En daar zit het probleem. Zoals jullie een tijdje geleden hebben kunnen lezen, is mijn linkerduim gekneusd. Uit ervaring kan ik inmiddels melden dat het pijnlijk is om zo te gaan tikken. En zo kwam het netbookje weer in beeld. In het verleden deed ik dit met een EEEPC, maar deze begint het toch af te leggen tegen de moderne ontwikkelingen, en om met een laptop op schoot te gaan zitten is ook weer overdreven. En dus zit ik nu op dit kleine apparaat te tikken.
Ach, zo kan ik jullie weer regelmatig vervelen. En het grootste voordeel? Ik kan offline tikken, en mijn netbook zorgt ervoor dat de teksten vanzelf geplaatst worden als hij weer online komt.

Rustige zondag.

Vandaag heb ik genoten van een hele rustige zondag. Ik zou een ritje bij het trammuseum hebben, maar ging niet door, en zo kwam het plan om weer eens naar de Landmarkt in Amsterdam te gaan, een plek waar boeren uit de wijde omgeving hun spullen leveren. En waarschijnlijk is het een hele wijde omgeving, er liggen zelfs sinaasappels en mandarijnen.
Deze dag eindigden we trouwens in de Pretoriusstraat, bij cafetaria "Het snorretje" die daar sinds mensenheugenis gevestigd is. De reden hiervan? We zouden bij diezelfde Landmarkt gaan eten. Echter, het restaurant ging pas om 18 uur open, het was nog maar 17.15, en we zaten al bij de Schellingwouderbrug en dus vlakbij Amsterdam-oost.

Vreemde kerk.

Ach, als je gelovig bent en je hebt interesse in de geloven, kom je wel eens in een "andere" kerk terecht. Naast de andere geloven, ben ik ook bij buitenlandse kerken geweest, en nog altijd bezoek ik regelmatig een anderstalige kerk, een afrikaanstalige om exact te zijn. Zoals de meesten van jullie weten, ben ik katholiek, wat niet meer betekent dan een algemene christen, en zo zie ik mijzelf ook. Dit geloof heeft een groot voordeel, een universele taal, het Latijn. En zo kwam ik een keer in Spanje in een mis terecht. De gebeden herkende ik wel, maar de preek, die in het Catalaans werd gehouden, kon ik niet volgen, mijn Catalaans is even goed als het Swahili... Overigens had dit bezoek een grappig neveneffect. Toen ik 's avonds in het dorp ging stappen, werd ik door de lokale bevolking herkend, en vooral de vrouwelijke inwoners hadden interesse voor mij. Kortom, dat was een leuke avond.

Een paar jaar later kregen mijn toenmalige vriendin en ik een uitnodiging voor een "Konformation", zeg maar het vormsel, in Duitsland. Toevallig kwam het goed uit, en we zijn er heen gegaan. Maar, hoe voel je je als je het Onze Vader niet kunt meebidden?

Dit laatste is mij pas geleden nog in de Afrikaanse kerk overkomen, maar ach, daarboven zal hartelijk gelachen worden om mijn gestuntel....

IBAN

Ken jij jouw IBAN-nummer al uit jouw hoofd? Ik toevallig wel, maar dit komt omdat ik al eerder met het IBAN-gebeuren, toen nog onlosmakelijk met SWIFT, in aanraking ben geweest. Overigens is het vrij makkelijk om de IBAN-code te onthouden, tenminste als je jouw eigen rekeningnummer nu al uit je hoofd kent. Het begint met NL voor Nederland of BE voor België, een tweecijferige code, daarna jouw bank in vier letters gevolgd door jouw rekeningnummer. Het geheel moet 18 cijfers lang zijn. Is dat niet zo, dan zet je gewoon een paar nullen voor jouw rekeningnummer totdat het wel klopt. En ach, we hebben uitstel gekregen tot augustus, om alsnog aan die nummers te wennen.  

Winter 2014.

Heb jij ook dat wintergevoel? Nee hè. Dat is niet zo vreemd met de huidige temperaturen, die meer de indruk geven dat het herfst is. En dit, terwijl we vorig jaar, in dezelfde periode, met temperaturen van -15 werden geconfronteerd, en we al op het ijs konden staan. Nu, met een temperatuur van 7 graden boven nul raakt zelfs de natuur van slag, en zijn er zelfs vogels die al een nest aan het bouwen zijn.

De combinatie van vocht en hoge temperaturen heeft wel een ander prettig bijverschijnsel. Door de groei van schimmels, zullen heel wat tere insecten, zoals wespen, deze winter niet overleven. Er is dus een kans dat we er weinig last van zullen hebben. In 2013 was de strenge vorst de oorzaak van een massale sterfte waardoor we heerlijk hebben kunnen genieten van een zomer, die ook pas heel laat op gang kwam.

Dus wie weet, we hebben nog tweeënhalve maand te gaan tot de lente. 

Gekneusde duim

Vorige week had ik een klusje, en had daarvoor een inklapbare ladder nodig. Dat ding gebruik ik al jaren dus de werking van het ding is mij niet geheel onbekend. Deze uitvoering bestaat uit vier delen die vergrendeld zijn. Het ontgrendelen gebeurt door een veer opzij te drukken, waardoor je de ladder kunt opvouwen. En hier ging het mis. Ik had de ladder neergelegd, ontgrendelde, om vervolgens nog even mijn evenwicht te verliezen. Hierdoor kantelde de ontgrendelde ladder, en wist deze precies mijn duim te grazen te nemen. Kortom, ik loop met een gekneusde duim.
Maar, zoals je weet, komt een ongeluk nooit alleen, en heb ik, diezelfde duim, nog een aantal keren gestoten. Nu is dit normaal geen probleem, maar als iets gekneusd is, heb je er zo een extra blauwe plek bij.
Gelukkig doet het geen pijn. Het ziet er alleen niet uit, en kracht zetten is wat pijnlijk.
Het zal wel overgaan voordat ik een meisje wordt :-)