Opleiding? Leuk!

Afgelopen week mocht ik, onder begeleiding van een instructeur, met een tram door Amsterdam rijden. Op zich niets bijzonders, ik heb wel vaker onder toezicht een tram door de stad gereden, sterker nog, mijn eerste kilometers heb ik in de stad afgelegd. De reden is dat er weer museumtrams door de stad rijden, en dit in de toekomst vaker gaat gebeuren. Daarom zijn er meer bestuurders nodig. Ik voel mij zeker vereerd dat ik gevraagd ben om de opleiding tot stadsbestuurder te gaan volgen. Het eerste deel heb ik nu achter de rug, waarbij ik moet aantekenen dat ik op een type tram heb gereden, de combino, waar ik waarschijnlijk voorlopig niet meer op kom te rijden.
Een tweede deel volgt nog, een tour door de stad met een van de museumwagens. Daar kijk ik echt naar uit, rijden met wagens die je al kent, hoewel die moderne tram binnen een paar minuten ook vertrouwd aanvoelde.
Maar gevaren zijn er ook. Op de museumtramlijn zijn die vooral de onvoorspelbare combinaties van baasjes en loslopende honden, waarbij ik het nog steeds niet begrijp waarom hondeneigenaren wel op een levensgevaarlijke spoorbaan hun viervoeter uitlaten, en vaak zelfs loslaten, terwijl ernaast een fietspad, en soms zelfs een voetpad ligt.
In de stad zijn het dan niet zo zeer de huisdieren, maar fietsers, voetgangers en vooral toeristen die, met een doodsverachting, zomaar voor jouw wielen plegen te gaan bivakkeren. Net zoals de hondenuitlaters op de museumtramlijn, is bellen voor dovemansoren, pas als de bel op minder dan een meter het dovemansoor is genaderd, schijnt deze pas opgemerkt te worden.
Maar leuk is het wel!