Als je maar een ander de schuld kunt geven.

Tijdens het wachten op ons volgende ritje op het trammuseum, zat ik, met wat collega's naar buiten te kijken. Tijdens de eerste rit hadden we echte najaarsomstandigheden, donkere wolken, regen en een flinke wind. Na de middag begon het lekker op de klaren, kwam de zon tevoorschijn en begon de boel op te drogen.
Terwijl we aan het babbelen zijn, kwam er een snorfiets aanscheuren, om vervolgens vol in de remmen te gaan vanwege een bus die op de voorrangsweg reed, waarbij de snorfiets onderuit ging, immers, de weg was nog nat. Gelukkig voor de snorfietser, had hij geen andere weggebruikers geraakt. De snorfietser stond op, en leek weg te gaan. De bus, die met het voorval niets te maken had, reed het busstation op naar de halte.

Toen de bus stilstond, was die snorfietser ook bij die bus. Samen met een "collega" versperde hij de weg. Mijn collega's en ik keken elkaar aan, en besloten maar eens bij die bus te gaan kijken.

Daar aangekomen was de snorfietser, samen met een "collega", aan het proberen een schuldgevoel aan te praten. Tja, dan ben je heel goed bezig. En wat het ergste is, er was geen passagier die een vinger uitstak. De snorfietser eiste dat de chauffeur zijn naam aan hem gaf, wat hij uiteraard weigerde. Een behoorlijke discussie volgde, waarbij ik moet erkennen dat de chauffeur de enige was die kalm bleef, en stonden mijn collega's en ik ons drukker te maken over de situatie dan hij. De snorfietser begon te merken dat hij de situatie niet meer onder controle had, en droop af met het verhaal dat hij naar een wedstrijd van Ajax onderweg was.

Ach ja, het was leuk geprobeerd.