Vorige maand had ik mij er op verheugd, een vrije zondag in Groningen. Ik zat er een beetje doorheen, en had er wel zin in. Even een dagje niksen en weer wat energie bij elkaar grabbelen voor de aankomende week. En zelfs zo dat ik er op zaterdag al naartoe was gereisd. En moe was ik. Toen ik aankwam en heerlijk gegeten had, had ik de grootste moeite om mijn ogen open te houden. Gelukkig was mijn vriendin ook moe, dus konden we niet al te laat het bed in duiken. Om eerlijk te zijn, kan ik mij weinig meer herinneren vanaf het moment dat ik in bed lag.
Rond een uur of vier werd ik wakker door een verschrikkelijke pijn in mijn voorhoofdsholtes. Na een paar minuten wakker te zijn geweest, zakte de pijn weer, en kon ik weer verder slapen. Een paar uurtjes later, begon het verhaal weer van voor af aan. Omdat het zeven uur was, de tijd dat ik normaal opsta, dacht ik er kort aan om werkelijk op te gaan staan. Maar, de pijn zakte wederom, zodat ik toch maar weer onder de wol kroop.
Een paar uurtjes later was het echt tijd om op te staan, en ik had wederom last van mijn voorhoofdsholtes. Leuk vooruitzicht om zo de zondag door te moeten. Een douche deed de klachten helemaal verdwijnen, heerlijk. Maar, na een paar uurtjes kwam het weer langzaam terug. Ik zat mij al suf te piekeren hoe ik dit opgelopen kon hebben. Het gebeurt wel eens dat je met een open autoraam rijdt of dat je op de tocht hebt gezeten, wat met dit weer niet zo gek is. Maar de laatste tijd had ik helemaal niet met een open raam gereden. Waar ik wel tegenop zag was de rit naar het westen, ik hou ervan om lekker ontspannen achter het stuur te zitten, maar zag dat ik mij twee uur lang moest gaan concentreren.
En toen gebeurde iets vreemds. Mijn vriendin en ik nemen afscheid, rijden Groningen uit, en mijn klachten verdwenen binnen het kwartier. Ben ik ineens allergisch voor Groningen geworden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten