Klein, kleiner, kleinst.

In het kader van de miniaturisering, zit ik dit stukje te tikken op het kleinste toetsenbordje dat ik ooit gezien heb, en tracht ik het getikte weer van een klein schermpje af te lezen. Nu zijn mijn ogen in een goede conditie, dus valt het met het lezen wel mee. Het tikken daarentegen, is, zeker op zo een klein toetsenbordje, een ware kunst, zeker met zulke dikke prikvingers waarmee ik het moet doen. Ondanks dat er op mijn typediploma een snelheid prijkt van 140 aanslagen per minuut met behulp van alle tien vingers, zit ik nu, als een beginneling, met twee vingers te tikken.
Het apparaat, waar dit mee gebeurt, is een zogenaamde communicator, een edel woord voor een flink uit de kluiten gewassen GSM-telefoon, waarin een volledig officepakket gepropt is, zodat je de vraag kunt stellen: "Wat is het eigenlijk voor een ding?" Als klap op de vuurpijl kun je met het ding ook nog een telefoongesprek voeren.
Zo'n klein apparaat heeft ook zijn voordelen. Het past in je broekzak, hetgeen met een notebook niet te doen is, tenzij je bovenmaatse zakken hebt. Zie je regelmatig allerlei briefjes op de computermonitor geplakt worden, of bij de draagbare apparaten erop gelegd worden, bij dit apparaat heb je weinig nodig om het onder het papier bedolven te krijgen, twee kladblaadjes zijn ruim voldoende, zodat je met je vaste toestel moet gaan bellen om te horen waar de bedolvene zich bevind.
Langzaamaan beginnen mijn vingers te protesteren. Na muisarmen en SMS-duimen, moet ik oppassen op mijn "communicatorvingers".
Ineens verlang ik weer terug naar mijn computertje thuis. Dat ding heeft tenminste een normaal toetsenbord en scherm.
Sinds kort ben ik overgestapt op een zogenaamde PDA. Omdat dit nog kleiner is, kan ik op dat ding alleen nog maar invoeren via het scherm. Ik kan dan kiezen uit een virtueel toetsenbord of handschriftherkenning, waarbij de PDA voorschrijft hoe je de letters moet schrijven.
En de communicator? Die is inmiddels overleden. Na eerst de seriële uitgang defect te hebben, is er nu geen communicatie meer mogelijk via de infraroodverbinding.
Inmiddels is mijn PDA overleden en heeft de communicator zijn leven gebeterd. De PDA is op herstellingsreis naar Budapest, en ik zit weer te tikken op..... de communicator.
Na 4 dagen was de PDA alweer terug. Volgens de bijgevoegde bon, heeft de reparatie 200 euro gekost, terwijl het apparaat mij 184 euro heeft gekost.
Na 4 dagen heeft de PDA het wederom begeven. Het apparaat ligt inmiddels weer in Budapest, welke plaats volgens UPS in Oostenrijk schijnt te liggen.
Wederom na vier dagen is het apparaat weer terug.
Nu is de PDA alweer een tijdje zonder problemen in actie. Helaas is de communicator weer dwars gaan doen.
Het probleem met de communicator blijkt een samenloop van omstandigheden. Van diverse programma's loopt de licentie af en active sync blijkt een conflict te hebben met het communicatieprogramma van de communicator.
De communicator het gezelschap gekregen van een tweede exemplaar. In mijn oude communicator bleek toch wat beschadigde software te zitten. Inmiddels heb ik hierdoor een hele collectie minicomputers.
Sinds vandaag heb ik een toetsenbordje voor de PDA gekocht. Het typt lekker, alleen is het toetsenbord nu groter dan het scherm. Ineens moet ik denken aan mijn eerste pentium-laptop. Dat werd al een schootcomputer genoemd. Een kloksnelheid van 150 megahertz een geheugen van 40 MB en een opslag van 1 GB om maar te zwijgen over het uithoudingsvermogen van de accu, na een half uurtje hield deze het voor gezien. Nu zit ik te tikken op een PDA met toetsenbord. Het geheel weegt nog geen 250 gram, een processorsnelheid van 400 megahertz, intern geheugen van 128 MB en een opslag van 1 GB en een accu die het een paar uurtjes uithoud. Het is verbazingwekkend hoe de techniek in slechts tien jaar veranderd is.