Een paar weken geleden wilde een meisje niet in de museumtram stappen. Huilend stond ze voor de wagen en wilde absoluut niet instappen. Haar ouders probeerden haar over te halen om toch in te stappen. Ze bleek bang voor afgesloten deuren te zijn. Toen ik haar liet zien dat ik de deuren op ieder moment zou kunnen openen, was het goed, en stapte ze in. Terwijl haar ouders in de tram zaten, haalde ik haar naar het achterbalkon, en liet haar, zogenaamd, het afrijsignaal geven. En zo vertrok de tram, nadat ik het echte signaal had gegeven, en raakte ik aan de praat met haar. Uiteindelijk bleek het meisje als klein kind, ze is inmiddels al bijna 8 jaar, in een auto achtergelaten te zijn geweest. Dit bleek de basis te zijn van dit gedrag. Toen ik haar vroeg of ik met haar ouders moest gaan praten. Haar oogjes twinkelden, en stemde toe, en zo kwam ik in gesprek met haar ouders. Tja, wat ben ik aan begonnen? Ik heb het beloofd, dus ik moest het gesprek aangaan. Dus ik naar de ouders, en het gesprek voorzichtig verteld waar het trauma door kwam. Met schaamrood moest men bekennen dat dit inderdaad was gebeurd, en ze bedankten mij hartelijk dat ik het had verteld.
Een uurtje later kwam ik het gezin weer tegen, en alle drie de leden zwaaiden in volle overtuiging naar mij.
Zou ik dan toch iets goeds gedaan hebben?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten