Daar in dat kleine café.

Zowat onder mijn slaapkamerraam zit, tegen een transformatorhuisje van het energiebedrijf, een kroeg gebouwd, dat zich een eetcafé durft te noemen. Het eetgedeelte is vrijwel geheel verdwenen, het drankgedeelte is volop aanwezig, wat soms te merken is aan de gasten.
Vrijdagavond dook ik vroeg mijn bed in. Ik had die avond, na mijn vaste EHBO-avond, nog een klusje gedaan, en wilde zaterdag goed uitgerust zijn voor mijn ritje naar Brabant, nog ongewis van wat er die nacht zou gaan gebeuren.
Rond een uurtje of kwart over een in de nacht, werd ik wakker van wat geroezemoes, afkomstig uit de kroeg. Duidelijk was het dat er een ruzie aan de gang was. Even later kon ik in volle glorie meegenieten, de deur was open gegaan, en de ruzie werd op het parkeerterrein uitgevochten. De inzet was een man, die weigerde de autosleutels aan zijn vrouw af te geven. Laatstgenoemde had duidelijk aan Bachus geofferd. De man werd met alles, wat voor handen was, bekogeld, en zo vloog een deel van de inventaris over straat. Ook de handtas werd veelvuldig gebruikt om de man toe te takelen.
Na een paar minuten ging de rest van de cafégangers zich met de ruzie bemoeien, maar zelfs tussen drie stevig gebouwde mannen wist de vrouw haar man nog steeds te belagen.
Na een paar minuten kwam de politie op de fiets ter plaatse. Ik wist trouwens niet dat de politie 's nachts op de fiets rondreed. Ook deze mensen hadden problemen, en vroegen om assistentie van collega's. En zo kwamen van alle kanten de politiewagens aanrijden, en werd het behoorlijk druk op het parkeerplaatsje.
Tegen de agenten beklaagde de vrouw zich over het feit dat de man de sleutels niet afgaf, waarop een agent aangaf dat het, in haar toestand, niet verstandig was om maar een meter in de auto te gaan rijden. En zo dacht ik dat het weer rustig werd, en ging ik weer mijn bed in, hopende snel weer terug te gaan naar dromenland.
Lig ik goed en wel in bed, hoor ik een ambulance aankomen, op zich geen probleem, maar wel als diezelfde ambulance het terrein in de schijnwerpers zet, en die schijnwerpers op jouw, in dit geval mijn, slaapkamer gericht staan.
Na een paar minuutjes wachten, werden de twee kamphanen afgevoerd, de vrouw door de politie, de man, die blijkbaar redelijk was toegetakeld, met de ambulance.
En zo keerde de rust weer in nachtelijk Amstelveen.