Stilte voor de storm.

Ik tik dit verhaal terwijl ik lekker ver in het Noorden zit, wacht er voor mij, en nog vele anderen, een hele hectische week, Theatergroep Troost komt langs. Dit betekent veel plezier, maar ook hele lange dagen, waarbij ik soms letterlijk alleen maar thuis kom om te slapen. Dit gebeurt nu voor de achtste keer, waarbij ik slechts bij de laatste zes keer echt betrokken ben geraakt. Dit kwam door een probleem tijdens de tweede reeks voorstellingen, waarbij ik, blijkbaar, naar tevredenheid heb gehandeld. En zo belde men voor de derde reeks rechtstreeks met mij.
Natuurlijk sta ik tussen twee vuren waarbij aan de ene kant de continuïteit van het trammuseum moet worden gegarandeerd, het is midden in het seizoen en dus worden er ritten gereden, anderzijds wil je het theater zoveel mogelijk vrijheid geven.
Zo was er een paar jaar geleden een voorstel om met een dubbeldeksbus met een danser erop het terrein op te rijden. Dit heb ik uit alle macht tegen gehouden, zeker toen ik wist wie die danser zou worden. Men had geen rekening gehouden met de bovenleiding. En zo werd de bus vervangen door een tram met een platte wagen. Overigens gaf dit een bijkomend probleem, de acteurs hadden met de tekst gerepeteerd met een bus, en moesten de tekst nu vervangen voor tram. Het is een gewoonte dat je bij een tekstfout een euro in de pot stopt. Dat jaar heeft men er heerlijk van uit kunnen eten.
Trouwens, bij een van de voorstellingen kregen de dames van de kleding het op hun heupen. Zo kreeg ik ineens een pruik aangemeten, evenals een tramcollega. Vreemd hoor, na twintig jaar ineens een volle bos haar op het hoofd te hebben.
Ik hoop volgende week weer een leuk verhaal over deze week te kunnen schrijven, vooral om te gaan schrijven dat alles gelukt is.