Wat een dag.

Zondag was het weer zover, ik had dienst op de museumtram. Normaal is dit iets waar ik naar uitkijk, zondag was het iets anders, mijn keel was vervelend. Mijn collega had netjes een dienstrooster in elkaar gezet en vrolijk begonnen we met het opstarten van de dienst. Er stond één auto hinderlijk geparkeerd, dat wel, maar een belletje naar de politie maakt daar doorgaans binnen anderhalf uur een einde aan. Ook dit liep anders. Om even voor elven besloten we om te proberen de auto een zetje te geven, hetgeen lukte omdat de handrem niet aangetrokken was. Resultaat, het spoor was weer te gebruiken. Terwijl de eerste tram vertrekt, komt de politie aangereden, waarbij ik vergeet te melden dat het regende, en ik inmiddels doorweekt was. Omdat het regende vielen de passagiersaantallen een beetje tegen, en de twee extra conducteurs, die de bijwagens zouden gaan bevolken, liepen wat verveeld rond. Totdat bleek dat er twee andere conducteurs niet op waren komen dagen, en de twee hard nodig waren om de dienst aan de gang te houden.
Toen alles goed en wel weer reed, kwam er een andere melding. Een wagen kon niet keren. Zijn wisselijzer was in het ongerede geraakt, dus moest ik, als verkeersleider, een ander ijzer gaan brengen. Probleem was wel dat ik zelf nog een bestuurder moest gaan aflossen. Ik kwam nog redelijk op tijd binnen. Ik moest nog het station binnen om wat zaken te regelen. Terwijl ik binnen ren, zie ik de vrouw van de oud-voorzitter zitten. Bij de crematie van haar man, heb ik haar uitgenodigd zeker nog eens een bak koffie te komen halen. en dan neemt ze de uitnodiging aan, en kom ik binnenstormen, en ren zonder een fatsoenlijk gesprek te voeren, weer naar mijn tram. Natuurlijk, ik heb haar de volgende dag gebeld, en mijn excuses aangeboden. Gelukkig weet ze hoe hectisch het af en toe kan gaan. In ieder geval heb ik alsnog een goed gesprek gehad.
En toch was dit weer een leuke dag.