Blauwe zone.

In de jaren 90 van de vorige eeuw, had een stel ondernemers een overleg met een stadsdeelraad. De winkelstraten verloederde sinds de invoering van betaald parkeren, een normaal effect overigens. Het stadsdeel had tweehonderdvijftigduizend gulden, waar blijft de tijd, uitgetrokken, en was benieuwd naar onze voorstellen. Nu worden de beste voorstellen "op de gang" gedaan, dus wachtte ik mijn moment af. "Hoeveel geld haal jij uit die parkeermeters?", vroeg ik. "Hondervijfenzeventigduizend", was het antwoord. " Als je nu eens dat ontwikkelingsgeld in jouw parkeerfonds stort, die parkeermeters weghaalt, en een blauwe zone invoert?" "Geen denken aan", was het antwoord, en daarmee dacht ik dat mijn werk voor niets was.
Stomverbaasd was ik toen datzelfde raadslid een paar weken later een voorstel deed tijdens een raadsvergadering. Hij vond dat de parkeermeters in de winkelstraten moesten verdwijnen en daar een blauwe zone voor in de plaats moest komen.
Het werd een succes, en zelfs zo dat de naburige winkelstraten in de andere stadsdelen ook een blauwe zone wilden. Dit ging goed totdat de centrale stad zich ermee ging bemoeien. De blauwe zone is namelijk opgenomen in de wegenverkeerswet. Een overtreding is daarmee een verkeersovertreding, waardoor de boete in de justitiekas verdwijn en niet in de gemeentekas. Daarmee kwam een einde aan de blauwe zone in Amsterdam.