Toen ik vandaag een bericht zag over de naamgeving van een paar nieuwe kunstwerken op de A1, deze gaan namen krijgen die verwijzen naar de boerderijen die ruimte moesten maken voor deze verbreding, moest ik denken aan een verhaal uit het verleden, toen ik heel blij was dat die boerderijen er waren.
Je moet je voorstellen dat er in die tijd geen GSM's waren, het enige middel om een pechgeval te melden waren de praatpalen, die iedere kilometer langs de snelweg te vinden zijn. Maar, heb jij wel eens 500 meter langs een snelweg gelopen, heen en terug? Inderdaad, dat is niet aan te raden.
In dit geval waren mijn vader en ik onderweg naar een klant in Hulshorst, toen we ineens onze v-snaar hoorde slippen, heel kort daarna gevolgd door een klap. De v-snaar bleek gebroken, en daar stonden we dan. Gelukkig stonden we vlakbij een van de boerderijen, dus hupten we over de vangrail, en belden aan bij de desbetreffende boerderij. „We staan met een gebroken v-snaar." „Welk type?", vroeg de alleraardigste man, waarop we het type auto opgaven. Een paar minuten later stond de man, met een nieuwe v-snaar weer aan de deur. Dat was mazzel, in die boerderij bleek een autobedrijf gevestigd, waarbij de man mij nog een auto probeerde aan te smeren.
In ieder geval konden wij weer op weg, en zal ik altijd aan dit verhaal denken als ik de kale plek zie waar deze boerderijen stonden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten