Met wie?

Vandaag begon op het trammuseum de herinstructie. Dit is een verplicht nummer, om de bestuurders de wijzigingen op de lijn te laten zien. Nu is er sinds een tijdje een verscherpt parkeerregime ingevoerd op het emplacementsterrein achter het Haarlemmermeerstation. Sinds een aantal jaren zijn er parkeervakken aangebracht, zodat de auto's die er moeten parkeren niet meer kris-kras over het terrein hoeven te staan. Op aanwijzing van de politie zijn er nog een aantal verkeersborden bijgeplaatst, zodat iedereen kan zien dat buiten de vakken parkeren echt uit den boze is. De politie is ook daadwerkelijk begonnen met handhaven, zoals een paar van onze medewerkers ook aan den lijve hebben ondervonden.
Vanmorgen rond half tien kwam ik het terrein opgereden. Terwijl al een paar weken overdag geen auto meer op de rails stond, tijdens een oefenrit kon ik, na jaren, weer eens alle sporen gebruiken, stonden er vanmorgen maar liefst drie auto's op de baan. Dus ik belde de politie met het verzoek de eigenaren op de hoogte te stellen, en te verzoeken de wagens weg te halen." Dat doen wij niet meer", was het antwoord,"men weet lang genoeg dat men de auto daar niet mag parkeren. Ik stuur mijn collega's." Tsja, daar zit wat in, hoewel ik dit soort dingen in den minne schik. Na een paar uurtjes, we reden inmiddels met een aangepaste dienst in verband met het geblokkeerde spoor, belde ik nog maar eens waar de politie bleef."De auto is aan de melding gekoppeld, dus u moet ze straks zien." Inderdaad na een half uurtje, het was inmiddels twaalf uur, verscheen er een auto." Daar moet de kraan bijkomen", was de snelle constatering. Een kwartier later ging mijn telefoon." U spreekt met de politie. Ik bel u in verband met de melding van een omgevallen hek?" Omgevallen hek? Ik had alleen voor drie foutgeparkeerde auto's gebeld, dus ik vroeg om opheldering." Met welk bureau spreek ik dan?", vroeg ik. "Met de politie Kennemerland. U hebt op 8 maart een melding gedaan van een omgevallen hek gedaan. Dat hebben mijn collega's in orde gemaakt." En toen viel het muntje. Vorige week was ik met mijn vriendin op de Beverwijkse Bazaar geweest. Door de storm van die nacht, was een bouwhek omgevallen, waarbij diverse stangen omhoog staken. Een fietser kon daardoor ineens veranderen in een stuk saté. Kun je begrijpen dat ik even heel vreemd stond te kijken toen dit telefoontje binnenkwam? Ik bedankte de dame voor haar belletje, en ging weer verder aan het werk.
Na een uurtje kwam de kraan." Wat wil je", vroeg de kraanchauffeur,"moeten we ze alleen van het spoor halen, of moet ik ze wegslepen. Als ik ze moet wegslepen gaat het wel uren duren." Mij ging het er natuurlijk alleen maar om dat de baan weer gebruikt kon worden.
Aan het einde reed alles weer.