Terwijl ik aan het aansterken was van mijn griepje, liepen er duizenden mensen in Egypte te demonstreren voor meer vrijheid en het aftreden van Moebarak, in de ogen dan de Egyptenaren een dictator, te eisen.
Met argusogen wordt deze ontwikkeling door de buurlanden gade geslagen, veel landen in Afrika worden op deze wijze geregeerd, en ook daar rommelt het.
En in de schaduw van dit geweld kon president Zuma van Zuid-Afrika zijn staatsrede uitspreken. Dat daar iets nodig is zal je niet verwonderen. Het land heeft te kampen met een steeds hogere werkeloosheid, niet in de laatste plaats door het vertrek van vele boeren, het hoogste geweldscijfer ter wereld en een, letterlijk, instortent land. Sinds de afschaffing van de apartheid is er niemand geweest die heeft beseft dat de gebouwen en infrastructuur onderhouden moeten worden. En zo zijn instortingen aan de orde van de dag.
Verder de impasse in de regeringsformatie in Belgie. Voor iemand die er niet woont is het een abracadabra, en dat klopt. Op dit moment zijn de tegenstellingen nog nooit zo groot als ooit tevoren. Het grootste probleem daar blijft dat er in feite twee democratisch gekozen regeringsploegen gedwongen worden een regering te vormen, iedere keer een bijna onmogelijke opgave. En zo zit dat land al meer dag tweehonderd dagen zonder regering.
En waar maken wij ons dan in Nederland nog druk over, zou je denken. Wij moeten nu langzaam gaan beseffen dat we in een weelde hebben geleefd, en wij dit langzaam inleveren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten