OV-chip, in een dip?

Gisterenavond zat ik op het trammuseum met een paar collega's te praten over de OV-chipkaart. Een paar van deze mensen zijn ook werkzaam in het openbaar vervoer, en hebben dus ook met die kaart te maken. Voor de bestuurders hebben de uitvinders van de kaart het volgende bedacht, als de kaartlezer één piepje geeft is de kaart in orde, komen er twee uit dan niet. Op het display krijgt de klant te zien wat er mis is. Dat laatste stuit op wat problemen. "Bestuurder, mijn kaart doet het niet. Kan u effe kijken wat er aan de hand is?", is nog de vriendelijke uitvoering. Vervolgens moet de bestuurder zich als een slangemens uit zijn cabine over de lezer gaan hangen, om er dan vervolgens achter te komen dat er gewoon een saldotekort is.
Een leuk grapje is bij de NS. NS heeft aangegeven dat men de OV-chipkaart wel wil invoeren. De borgsom tijdens de reis heeft NS gesteld op veertig euro. Maar, hoeveel kun je op de OV-chipkaart zetten? Dat is toch niet meer dan dertig euro?
Nu gaat ook nog eens het Europees parlement zich ermee bemoeien. De OV-chipkaart wordt gezien als een creditkaart. Om die te mogen uitgeven moet je erkent zijn als financiële instelling. Er is één uitzondering, als het beheerde bedrag minder dan zes miljoen euro is, is de toestemming niet nodig. Met de omschakeling in Rotterdam is dit bedrag vrij snel bereikt, of is het, op het moment dat ik dit schrijf, al bereikt.
Dan nog het probleem van het sterrenabonnement. Heel veel stedelingen hebben een twee-ster abonnement om met het openbaar vervoer door de stad te kunnen reizen. Omdat er niet meer met zones, maar met kilometers gewerkt wordt, moet er nog een nieuw systeem worden uitgedacht. U leest het inderdaad goed, dit is nog niet geregeld.
Maar, in het kader van gedeelde smart is halve smart, heb ik ook zo'n kaart aangevraagd.
Dipje?
Robert.