Toeval bestaat niet.

Afgelopen week was ik bij mijn oudpapierman om de nodige emballage in te leveren. Zoals bekend is het in Nederland zo geregeld dat bedrijven hun afval netjes gescheiden kunnen inleveren. Zo gaat bij ons het papier naar een liefdadigheidsinstelling, het karton naar de voornoemde oudpapierman en de oude toestellen en onderdelen naar het Regionaal Overslag Station in Amsterdam.
Nadat ik mijn karton had gelost, liep ik even het kantoor van de man binnen. “Heb jij interesse in oude televisies? Dat is handig voor onderdelen.”, en hij neemt mij mee naar een stapel toestellen. Ik was stomverbaasd, wat moest een oud papierman nu met televisies? De man vervolgt:”Dat doen we in opdracht van een klant. Éen derde van de container wordt gevuld met papier en verder gaan er spullen in die de Ghanesen in de winkel bestellen, en de rest wordt afgevuld met oude televisies en koelkasten? Vervolgens exporteert dat bedrijf het met de boot naar Ghana.” Toen ik de man zei dat hij hiermee zwaar in overtreding is, reageerde hij met:” Maar ik exporteer het toch niet?” Na een beetje doorvragen bleken de toestellen afkomstig van een van de grote electronicaketens in Nederland. Als reden van deze export gaf de man dat de oudpapierprijs zo laag is, dat hij regelrecht failliet gaat als hij er geen handel bij had gezocht.
Afgelopen week kwam er in het nieuws dat de haven van Antwerpen de spil is in de export van afgedankte electronica naar de derde wereld. De douane probeert dit een halt toe te roepen, maar teveel spullen ontglippen hen, en komt daardoor in Azië en Afrika terecht. Zelfs vanuit Amerika worden spullen naar Antwerpen getransporteerd voor verder vervoer. Toeval, ik denk het niet. Mij gebeuren vaker van dit soort dingen. Ik denk eraan, en een ander voert het uit zonder dat ik ooit contact met diegene heb of ooit zal krijgen.
Maar nu het volgende. Als ik dit ga melden bij onze authoriteiten, weet de man direct dat ik het geweest ben die hem aangegeven heeft. Ik hoop maar op een beetje toeval.