De meesten kennen mij niet anders dan met een bultje op mijn hoofd, die linksboven op mijn hoofd zat. Deze is ontstaan door een haarzakje dat geblokkeerd is waardoor het talg er niet meer uit kon en zich onder de huid gaat ophopen. Een jaartje of twintig geleden heb ik er al eens eentje laten weghalen wat niet geheel zonder slag of stoot ging, ik heb namelijk nogal eens de neiging om flauw te vallen bij verdovingen en nadat ik veel pijn heb gehad Ik had de chirurg, die mij toen hielp, gewaarschuwd. "Ach, als het stil wordt onder de doek( de operatiedoek), stoppen we gewoon even." Tijdens die behandeling heb ik geen problemen gehad, en ik ben daarna nog rustig in een hoekje gaan zitten, ik wist dat ik flauw zou gaan vallen. Daarna ben ik naar de wachtkamer gegaan, waarna ik, nog steeds goed op mijn benen staand, naar de afsprakenbalie ging om een vervolgafspraak te maken. Helemaal niet meer op de signalen lettend, ging ik neer. Het malle is dat ik op zo'n moment gewoon alles meemaak, ik zie alleen niets en heb geen beheersing meer over mijn lichaam.
Dit keer deed de huisarts de operatie. Ook dit keer waarschuwde ik voor mijn malle gewoonte om van mijn stokje te gaan.
Het begon in ieder geval goed, de verdoving werkte, en een testje van de tweede arts, ik werd door twee artsen geholpen, bevestigde dit. Toen mijn huisarts kwam binnenlopen, en vroeg of de verdoving werkte, antwoordde zijn collega dat ik zelfs de klem niet had gevoeld." Ik wil jou na de operatie nog even spreken", grapte ik, en de toon was gezet, eigenlijk hing er een vrolijke sfeer in de behandelkamer.
Na de behandeling was mijn broer zo aardig om mij op te halen. Onderweg naar de auto voelde ik de prikkels komen die mij waarschuwen dat ik flauw ga vallen. Ik zat op tijd in de auto, en zoals gewoonlijk, gebeurt er dan niets....
Vrijdag moest ik naar de vervangende huisarts om de hechtingen, drie in totaal, weer te laten verwijderen. Bij de eerste hechting ging ik door de grond en het zweet brak mij uit, de tweede ging zonder problemen en bij de derde moest de dame even peuteren." Zo, die is strak aangetrokken", mompelde ze Na een paar minuten stond ik weer buiten en ook dit keer had ik een lift van mijn vader naar mijn werk. Hij moest toch in Amstelveen zijn
Na de bult ben ik nu ook van de hechtingen af, en ga ik voortaan bultloos door het leven.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten