In 1987 bestond Berlijn, toen nog een gedeelde stad, 750 jaar. In West-Berlijn werd dat flink gevierd, en op een dusdanige manier, dat de Oost-Duitsers de ogen uitgestoken zouden worden.
Het eindfeest werd gehouden op het oude vliegveld Tempelhof. Deze luchthaven was normaal verboden gebied voor de normale burgerij, maar dit keer mocht iedereen de luchthaven op. Er was wel strenge bewaking door de militaire politie, wat destijds normaal was, immers, Duitsland was destijds officieel nog steeds bezet door de geallieerden. Op die luchthaven was een enorm vuurwerk georganiseerd. Wat ik mij afvroeg was de reden dat het vuurwerk juist op deze plek werd afgestoken. Het antwoord was simpel, de luchthaven grensde direct aan Oost-Berlijn. Toen stelde ik de vraag hoe men het in Oost-Berlijn zou beleven. Een paar jaar later leerde ik iemand kennen die aan" de andere kant" had gestaan.
In 1987 ben ik ook naar de Brandenburger Tor geweest. Deze stond op een stuk niemandsland tussen de muren in. Vlakbij de Brandenburger Tor stond een plateau, waardoor je over de muur heen kon kijken. Je stond trouwens meteen oog in oog met een grenswacht die je met een verrekijker stond op te nemen. Het stomme is dat ik in 1991 onder de Brandenburger Tor doorliep, en toch even moest slikken.
Maar de sfeer die West-Berlijn destijds had, die is verdwenen. Het is een normale grote stad geworden, waar het individualisme hoogtij viert.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten