Waarschijnlijk was het vandaag de laatste keer dat ik de Seat mee had op de rit naar België. Dat heb ik ook geweten. Toen ik vanmorgen om half zes uit mijn raam keek, was er weinig te zien. Een potdichte mist maakte het onmogelijk om ook maar de parkeerplaats te zien. Mijn vertrek had ik gepland om zes uur.
Bij het vertrek was de mist alweer zodanig opgetrokken dat het verantwoord was om te gaan rijden, dus ik vertrok. Bij Utrecht was de mist verdwenen, en werd afgewisseld door regen. Gelukkig maar, door de werkzaamheden op de A2 is het altijd een verrassing hoe je de werkzaamheden kunt passeren. Klein vraagje aan mijn collega-automobilisten. Is het nou zoveel gevraagd om er 90 te rijden?
Bij Breda klaarde het helemaal op, zodat ik bij Antwerpen kon genieten van een schitterende zonsopgang. De weg was trouwens weg nat, wat menig automobilist niet weerhoud om gewoon door te blijven rijden. Zo ook de bestuurder van een grijze auto die mij wist te passeren ter hoogte van Borgerhout op de ring. De man was, net zoals ik, onderweg richting de E19 naar Mechelen, ging de beruchte bocht in richting Craeybeckxtunnel, en ging remmen. In combinatie met de achtergebleven neerslag zocht de wagen van deze man de "linkse geleider" op. Terwijl ik op mijn dooie akkertje de bocht inging, stond de man al buiten de wagen het verkeer te waarschuwen. Omdat de Antwerpse ring over wegsignalering beschikt, nam ik direct contact op met de politie." Bij welke kilometerpaal is het ongeval gebeurd?", vroeg de centraliste vriendelijk. Oei, daar had ik niet op gelet, en ik vroeg mij eigenlijk af of er op de brug een kilometerpaal staat. Ik kon haar duidelijk maken waar het ongeval had plaatsgevonden. Even later werd ik door de bemanning van de dienstdoende politiewagen opgebeld en bedankt voor het doen van de melding. Als er nog ooit iemand zegt dat de Belgische politieagenten nors zijn.......
Op de terugrit werd het trouwens nog heel gezellig op diezelfde ring. Een paar mensen hadden elkaar ontmoet op de afrit Merksem, en stonden een stel kunstwerken te bewonderen waarvan ik het vermoeden heb dat deze uit voormalige autoonderdelen bestonden. Kunst is prima hoor, maar om je rommel op de snelweg neer te zetten gaat mij ook te ver.
Terug in Nederland aangekomen, hadden mijn broer en ik nog een klusje in Zeevang, even ten noorden van Purmerend. Na de storm van afgelopen week was een schotelantenne verdraaid. Zo stonden mijn broer en ik in een zompige polderweide een schotel uit te richten. Dit kan toch alleen in ons kikkerlandje?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten