België

Gisteren heb ik een ritje gedaan naar België, of, als ik de inwoners mag geloven, de restanten ervan. Het is zo, er is daar altijd wat loos. Toen ik gisterenochtend erheen reed, kwam over de radio de melding dat één van de asielzoekers, die in de bouwkranen in Brussel waren geklommen, tijdens het afdalen gestruikeld is, en zwaar gewond naar het ziekenhuis was gebracht. De man is inmiddels buiten levensgevaar. De mensen voeren deze actie om de regering te chanteren zodat deze mensen de benodigde papieren zouden krijgen. Deze “sans papier” zoals deze mensen worden genoemd, kunnen dit wel vergeten, zeker na deze actie. Gisteren was ook de vijftiende herdenkingsdag van het overlijden van Koning Boudewijn. Dat deze koning een hechtende factor was voor het land, is het laatste jaar pijnlijk duidelijk geworden. De politici hebben het parlement meer in een arena veranderd. De huidige koning Albert heeft nu een pauze ingelast zodat de kemphanen op vakantie kunnen gaan. Dat de Vlamingen als leeuwen hun recht willen halen en de Walen graag haantje de voorste willen zijn is bekend. Maar dat de twee volkeren zo tegenover elkaar staan is voor Nederlanders niet voor te stellen. Sterker nog, Vlamingen en Walen kennen elkaars cultuur steeds minder. Bijvoorbeeld kennen de Vlamingen onze artiesten, bijvoorbeeld Marco Borsato zou in Antwerpen niet over straat kunnen gaan, terwijl een Waalse artiest niet eens herkend zou worden, of het zou een verdwaalde Waal moeten zijn. Ik hoop van harte dat men uit de impasse komt. En de vraag of België barst? Dat is in feite al gebeurd bij de federalisering.