Gent

Het dagje Gent zit er weer op. Mijn vriendin is na haar tandartsbezoek de nacht redelijk door gekomen. Zoals ik in het blogje “Kiespijn” had geschreven, zaten we vrijdagavond bij de tandarts, in plaats van voor de televisie te zitten. Toen de tandarts vertelde dat hij een verdovinkje zou aanbrengen, vroeg mijn vriendin een flinke verdoving, waarin de tandarts toestemde. Resultaat, mijn vriendin had weinig plezier van haar tong, deze bleef vreemd aanvoelen. Het dagje Gent is goed verlopen. Zoals je op bijgaande foto kunt zien, waren de vredestroepen van KFOR aanwezig, waarschijnlijk om te voorkomen dat de Walen Gent zouden binnenvallen. Zoals bekend, loopt het niet echt lekker tussen de twee landsdelen. Dat we zaterdag zijn gegaan en niet op zondag, komt ten eerste omdat op de laatste zondag van September Flikkendag wordt gehouden, en ten tweede omdat dit perfect te combineren valt met mijn werk, ik moest toch naar Gent. Nu moet je overigens weten dat de kreet flikken zoiets betekent als smeris, en niets te maken heeft met het woord flikken zoals wij dat kennen. Sterker nog, ik heb ooit een Vlaming moeten uitleggen wat flikken zijn. Vandaag was er wel Flikken4specials, waarbij de specials de mensen zijn met geestelijke of lichamelijke “uitdagingen”. We begonnen in Dendermonde. Een klant had mij donderdag gevraagd nog wat reparaties op te halen. Daarmee deden we een ommetje Dendermonde. We hebben wat inkopen gedaan bij een lokale supermarkt. In de supermarkt stond de beenhouwer, de slager dus, pitavlees aan te prijzen, dat je zonder vet kunt bakken. Of ik het wilde proeven. Na mijn aanvankelijke weigering, kreeg ik toch een proefbakje in mijn handen gedrukt. “Smaakt goe hè?” Ik hield wijzelijk mijn mond en knikte. Het vlees was gortdroog en lag de baden in het vet. En om nu als Nederlander de man zijn kookkunsten af te kraken... Verderop stond nog iemand paella te maken. Hier heb ik gewoon gedaan of ik het niet zag. Bij de kassa werd ik uiterst vriendelijk begroet. Waarschijnlijk heeft ze mij verward met iemand anders. Eenmaal in Gent aangekomen, begint de jacht op typisch Vlaamse producten. Dit jaar hebben we de jacht geopend op smeerbare speculaas, in het Vlaams trouwens speculoos geheten, en natuurlijk Vlaamse kookboeken en kookgerei. En natuurlijk het eten. We hebben lekker geluncht met Gentse stoverij. Huh, jij bent toch meer van de waterzooi, hoor ik de Vlamingen onder u denken. Eh, mijn vriendin is geen liefhebster van vis en schaaldieren, in het Vlaams dus waterzooi genoemd. En als je dan in je eentje vis gaat zitten eten. De speculaas hebben we overigens gevonden. Na onze magen gevuld te hebben, begint onze strooptocht door de stad. “Heb je nog die adressen van die kookwinkels opgezocht?”, vroeg ik. “Ja”, was het antwoord, en een waslijst verscheen. Gelukkig zit op mijn nieuwe telefoon een GPS. Met de kaartfunctie stippel ik een route uit. “Goh”, zegt mijn vriendin,”hoe weet jij waar alles is. Je loopt zo makkelijk door de stad.” Eerlijk gezegd ken ik er heg noch steg. Door mijn vele ritten door vreemde gebieden, leer je je te oriënteren. Op naar de Walpoortstraat. Op weg er naar toe in de Kortedagsteeg, hoor ik ineens een bekende stem achter mij en de mensen om ons heen waren aan het smoezen en wijzen. Loopt Kader Gürbüz, een bekende Vlaamse actrice, achter mij. Wat lijkt mij dat naar om de hele dag te worden nagewezen. Het volgende adres was aan het Sluizeken. Aldaar aangekomen, treffen we een doe-het-zelf zaak aan, die bovendien gesloten was. Tegenover was een terrasje, dus gingen we “theetje doen”. Het was mintthee, dus schakelde mijn vriendin over op de koffie. Terwijl we rustig zitten, komt er een dame op haar afgelopen. “U komt mij bekend voor”, zegt ze. “Nou”, antwoord mijn vriendin,” ik werk niet in het dierenpension van Eelde”, verwijzend naar een incident dat de had toen ze nog in Groningen woonde. “Nee”, vervolgde de dame,”Bent u niet op vakantie geweest in Griekenland of Spanje? Heeft u een sapkuur gevolgd?” “Nee.” Het gevolg is wel dat we nu weten waar de dame op vakantie is geweest en een sapkuur heeft gevolgd. “De bloedbank misschien?” En toen bleek dat deze dame donor is op de lokatie waar mijn vriendin werkzaam is. De wereld is klein. Na onze kopjes leeg te hebben gedronken, gingen we naar het volgende doel, de kookwinkel aan de Bibliotheekstraat. Van daar uit gingen we weer terug naar de Kouter, om daar op de tram te stappen. De prijzen voor de tram in België zijn overigens een lachtertje. Op de tram kost het €1,50 per rit, aan de automaat €1,20. Met een tienrittenkaart, voor €8, wordt het zelfs maar €0,80, maar dat had je zelf al uitgerekend. Lopende door de Belfortstraat, komt ineens een politiewagen van het korps Amsterdam-Amstelland aanrijden, met een agent die ik in Amsterdam wel vaker had gezien. “Goh, zocht je mij?”, vroeg ik. “Ja”, was het antwoord,”dus stap maar achterin, de boeien liggen daar ook.” De Gentse agent die naast mij stond, snapte waarschijnlijk niet dat hij hier te maken had met een stukje Amsterdamse humor. Op de terugweg ben ik natuurlijk gaan tanken in Schoten. Of ik nou voor €.1,15 of voor €1,23 per liter moet tanken. Dan is de keuze snel gemaakt. Naast het tankstation staat een winkelcentrum, met ook daar, een supermarkt. Nadat we door hadden, hoe de winkel was ingedeeld, gingen we aan het struinen. Bij de kassa troffen we een echtpaar aan die die ochtend net uit Duitsland waren terug gekomen. “Wij waren vanmorgen nog in Nederland.” De mensen keken een beetje verschrikt op. “Vanavond gaan we terug hoor”, zei ik geruststellend. Ik denk dat de mensen behoorlijk opgelucht waren, in de omgeving wonen nogal wat Nederlanders. Voor de achterblijvers, we hebben smeerbare speculaas. Over twee weken zijn we in Groningen, en dan zullen we het meenemen.