Nieuwe schoenen voor een halve zool.

Afgelopen zondag werd de verjaardag van mijn moeder gevierd. Vanwege het prachtige weer, gebeurde dit in de tuin. Het was overigens beregezellig. Vlak voordat we op huis aan gingen, zat mijn vriendin naar mijn schoenen te kijken. "Kijk eens naar je zool,", zei ze. Toen ik de zool ging bestuderen, bleek ze doormidden te zijn gescheurd. Nieuwsgierig keek ik ook naar de andere zool, deze had er evenveel kilometers opzitten. Deze bleek op twee plaatsen gescheurd. Tijd dus voor een paar nieuwe. Dinsdagochtend moest ik toch in Amsterdam zijn, even maar een klant en brunchen met mijn vriendin. Belt mijn vriendin op. Of ik wat eerder kon komen. Ze had de vorige dag last gehad van kiespijn, en had al een afspraak gemaakt. Dit was geen probleem voor mij. Na het eten ging ik dan eindelijk mijn schoenen kopen. Het schoenen kopen op zich was zo gebeurd. "Wat is uw postcode?", vroeg de cassière. "Dit is belangrijk voor ons. Dan weten we waar we de folders moeten verspreiden. Leest u onze folder?" Ik antwoordde dat ik het een service vind dat alle folders in een zakje zitten. Ik hoef alleen maar die zak te pakken, en kan hem zo weggooien. Waarom ik geen "Nee, nee"- sticker op mijn brievenbus heb? Omdat ik dan ook de mailings van de buurt moet missen. Goed, de schoenen waren gekocht. Vraag was nu hoe het met de kiespijn van mijn vriendin was. Ze bleek "beloond" met een wortelkanaalbehandeling, en de verdoving was inmiddels uitgewerkt.