Leningen.

Als er iets is waar ik een broertje aan dood heb zijn dat leningen. In onze winkel hadden we een afbetalingsregeling via een van de grootste kredietverstrekkers in Nederland. Regelmatig kregen we in die tijd mensen over de vloer die dan met hun kredietkaart wilden gaan kopen. Voor mij was het een luceratieve bezigheid, het toestel werd binnen de week betaald. Dat de klant een poot werd uitgedraaid was een ander verhaal. Dit was ook de reden dat we de klanten altijd een uitdraai meegaven van hun betaalgedrag en het rentebedrag. En schrik niet, is het nu zo'n zestien procent op jaarbasis, voorheen liep het al gauw op tot vierentwintig procent. Dat is pas beleggen! En dat over de ruggen van mensen die al vaak in de schulden zitten. Ik rekende de mensen dan ook vaak voor dat ze 1 voor de prijs van 2 hadden, en dat men beter kon doorsparen. Dit leverde regelmatig brieven op van onze kredietverstrekker dat we te weinig leningen uitschreven. Ik slaap nou eenmaal wat prettiger als ik iemand goed heb kunnen helpen. Privé word ik natuurlijk ook lastig gevallen door allerlei telefonische verkopers." Meneer, u leent te duur." "O ja? Dat lijkt mij sterk." " U kunt uw lening naar mij omzetten, en dat scheelt u al gauw twee procent." " Vertel." " Nou meneer, bij wie heeft u een lening lopen." En dan heb ik ze." Hoe komt u erbij dat ik zo dom ben om überhaupt een lening af te sluiten?" " O sorry meneer, een prettige avond nog. Tuut-tuut-tuut." De televisiereclames dan. Een gezin die een lening heeft afgesloten om een auto te kopen, en dat luid roept op een of andere strandboulevard. Of een dame die blij is met de aanschaf van een eethoek met geleend geld. Ik zou mij kapot schamen. Maar wie ben ik?