Columnist

Via de mail kreeg ik de vraag of ik er wel eens aan gedacht heb om columnist te worden. teneerste, columnist word je niet, je wordt gevraagd. Ten tweede, ik heb inderdaad een jaartje of drie voor een krant geschreven die door diverse winkeliersverenigingen in Amsterdam werd uitgegeven. Deze krant heeft tot 1992 bestaan, het jaar dat betaald parkeren grootscheeps werd ingevoerd, en de omzetten van de middenstand letterlijk in elkaar stortte. In die tijd werd de sneltram naar Amstelveen aangelegd. Toen dat niet helemaal lekker ging, nam een journalist contact met mij op. Ik was destijds actief in diverse actiegroepen en was actief in het opbouwwerk in de Amsterdamse Rivierenbuurt. In het gesprek dat volgde, vroeg hij mij of ik geen zin had om in een paar krantjes te gaan schrijven. Ik nam dit aanbod aan, en kreeg ineens te maken met deadlines, redacteuren en mensen die wilden weten wie ik was. Ik had er geen bezwaar tegen, de hoofdredacteur des te meer. Ik kon namelijk vrijuit schrijven over de problemen bij de aanleg van de sneltram naar Amstelveen, en vooral de problemen die optraden toen de lijn in gebruik genomen werd. En dat wilde hij zo houden. Ik had geen idee wat mijn columns voor impact hadden, tot de redacteur vroeg of ik het leuk zou vinden als mensen konden gaan reageren. Dat heb ik geweten, de brieven stroomden binnen.
Of ik het leuk vond. Jazeker. Als ik anderen een plezier kan doen, en het ligt binnen mijn macht, zal ik het niet laten.
Trouwens, die sneltram was flink voer tot schrijven. Tijdens het proefbedrijf klapten twee sneltrams op elkaar, met flinke schade tot gevolg, de eerste week dat een proeftram voor lijn 5 op het Amstelveense stuk stond, ging een joy-rider ermee vandoor. Na de ingebruikname begaven de "metrotredes" van de sneltrams het, waardoor er weken bussen ingezet werden en tot overmaat van ramp bleken de seinkabels een delicatesse te zijn voor konijnen. De grootste stunt was de bewering dat er rolstoelen mee konden. Door de verzakkingen kwamen er hoogteverschillen tussen de trams en de perrons. Het vervoersbedrijf vond dat het best wel meeviel. In de buurt van één van de haltes is een revalidatiecentrum. Een belletje in die richting leerde dat men daar al flink aan het klagen was geweest, maar geen antwoord had gehad. En dan doet pers wonderen. Ik had een afspraak gemaakt dat de fotograaf aanwezig zou zijn tijdens het "inladen" van de rolstoelen. Dit ging volkomen mis, en het tramverkeer kwam er door stil te liggen. Het resultaat was overigens dat in no-time de problemen werden hersteld.
Ach, schrijven op Blogspot, Hyves, Facebook en Myspace is toch ook leuk?