Een eend achterin.

Een paar jaar geleden was er wat tumult naast mijn flat. Een eend, inderdaad, zo'n kwakend drijfsijsje, was tegen een auto aangevlogen. Nu ben ik EHBO-er, dus ik wilde mij best eens wagen aan het beestje. Het beestje had een flinke smak gemaakt, en was gewond aan de kop. Ondanks alle aandacht bleef het beestje rustig. Na een kort onderzoekje ontdekte ik een paar wonden, waaraan de eend geholpen moest worden, dus ik neem contact op met de dierenambulance. Of ik het beestje zelf kon vervoeren. De dierenarts van dienst bleek in Ouderkerk te zitten. Nu moest ik mijn vriendin uit haar werk gaan halen, dus kon ik het beestje bij de dierenarts droppen. In de laadbak had ik een deken gespreid, en de eend erop gelegd. Het beestje gaf wat commentaar, maar na even vermanend het beestje toegesproken te hebben, bleef hij zitten. Af en toe kwam er een kwaakje uit de laadbak, en toch bleef het beestje netjes zitten, de hele rit vanaf Amstelveen tot aan Ouderkerk. Bij de dierenarts aangekomen, deed ik de deuren open, en het beestje had geen zin om mijn auto te verlaten.
Een weekje later kreeg ik een belletje. De eend was weer helemaal in orde, en was met zijn vrouwtje herenigd. Dat vond ik leuk. Ik verleen wel vaker hulp, maar je hoort vrijwel nooit de afloop. Één keertje ben ik wel een keer terug gebeld. Dat was een paar weken geleden, waarbij ik een ongeval op de Antwerpse ring doorgegeven had. Ik werd toen terug gebeld door de "dispatching" van de federale politie, die mij bedankte voor de opmerkzaamheid. Ik vis niet naar complimenten, maar het doet je wel goed.